سابقه و هدف: عناصر کم مقدار از املاح مورد نیاز در رژیم غذایی محسوب می­شوند و برای رشد، حفظ و بازیافت سلامت در موجودات زنده در مقادیر کم ضروری هستند. با توجه به شاخص­های تغذیه، 19 عنصر کم­مقدار شناسایی و به­صورت زیر طبقه­بندی شده­اند (سازمان جهانی بهداشت): عناصر کم مقدار ضروری مانند مس و غیره؛ عناصر کم­مقدار محتمل ضروری مانند منگنز و غیره؛ و عناصر کم­مقدار سمی مانند سرب و غیره.

مواد و روش­ها: از پایگاه­های http://www.britannica.com/EBchecked/topic/601406/trace-element و http://www.tree.com/health/supplements-trace-elements.aspx در نوشتن این مقاله مروری استفاده شده است.

نتایج: عناصر کم­مقدار ضروری در مقادیر µ 50 تا mg 18 در روز برای افراد لازم بوده و به­عنوان کاتالیزور واکنش­های شیمیایی و یا بخشی از مولکول­های بزرگ در بدن فعال هستند. 6 عنصر کم مقدار ضروری شامل کروم، مس، روی، مولیبدن، سلنیوم و ید است. اطلاعات محدود در مورد عناصر کم­مقدار محتمل ضروری در اختیار می­باشد. احتمالا این عناصر عملکرد مفیدی در فعالیت­های بیولوژی بدن نداشته و شامل منگنز، سیلیکون، نیکل، بور و وانادیم می­باشند. عناصر کم­مقدار سمی ممکن است نقش اساسی در بدن ایفا کنند، در حالی­که در مقادیر زیاد برای سلامت زیان­آور بوده و شامل سرب، فلوئور، کادمیوم، لیتیوم، آلومینیوم، آرسنیک، قلع و جیوه می­باشند.

نتیجه­گیری: اهمیت بعضی از عناصر کم­مقدار، به­صورت "واحد" و یا "ترکیب" در سلامت موجودات زنده شناخته شده است. با وجودی که عناصر گروه یک برای حفظ سلامت موجودات ضروری می­باشند، بیشتر این عناصر سمی (گروه سوم) هستند. ضرورت بررسی بیشتر و نقش این عناصر در سلامت و کنترل بیماری­ها لازم می­باشد.