سابقه و هدف: اگرچه کلومیفن سیترات خط اول درمان در زنان نابارور مبتـلا به عدم تخمک گذاری می باشد، ولی درصدی از بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک به آن مقاوم هستند. این مطالعه به منظور مقایسه اثر رژیم های لتروزول و کلومیفن در ترکیب با گنـادوتروپیـن ها بر میـزان بارداری بیمـاران مبـتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام شد.

مواد و روش ها: ایـن مطالعـه کارآزمـایی بالینـی روی 120 بیمـار مبتـلا به سندروم تخمـدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند: گروه اول (60 نفر)mg/day 100 کلومیفن سیترات و گروه دوم (60 نفر) mg/day 5 لتروزول در روزهای 7-3 سیکل قاعدگی دریافت کردند. از روز پنجم تا هشتم آمپول HMG 150 واحد روزانه به صورت عضلانی در دو گروه تجویز شد. در روز 11-10 سیکل قاعدگی سونوگرافی جهت تعیین ضخامت آندومتر، تعداد فولیکول غالب و افزایش دوز HMG در صورت لزوم انجام شد. و در زمـان تشکیل فولیکول غالب، بـه بیمـاران 5000 واحـد HCG تزریـق گردید. بیماران دو گروه از نظر تعداد فولیکول غالب، ضخامت آندومتر، میزان گنادوتروپین مصرفی و حاملگی مقایسه شدند. نتایج: میزان بارداری در بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول بیشتر از بیماران تحت درمان با رژیم کلومیفن بود، ولی از نظر آماری معنی دار نبود (7/36 درصد در برابر 3/33 درصد؛ 702/0=P). میانگین ضخامت آندومتر بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول و کلومیفن به ترتیب برابر 47/7 و 39/7 میلی متر (685/0=P) و نیز میانگین تعداد فولیکول غالب آنان به ترتیب برابر 18/2 و 83/2 بود (087/0=P). میانگین میزان گنادوتروپین مصرفی در هر دو گروه برابر 78/6 بود (941/0=P).

نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن، لتروزول به اندازه کلومیفن می تواند در تحریک تخمک گذاری در رژیم های ترکیبی با گنادوتروپین ها مؤثر باشد.