سابقه و هدف: با توجه به اثر تضعیف کنندگی سیستم ایمنی و موتاسیون­های شایع در برخی آنتی ژن­های ویروس هپاتیت سی ( HCV )، القاء پاسخ متمرکز سلول­های TCD8+ بر اپی­توپ­های نامتغیر و مهم ویروس در قالب یک واکسن چند اپی توپی می­تواند مانع از مزمن شدن بیماری گردد.

مواد و روش­ها: این مطالعه به صورت تجربی صورت گرفت؛ به این ترتیب که دو اپی­توپ غالب وابسته به HLA-A2 انسانی (شامل E2614-622 و NS31406-1415 ) و دو اپی توپ وابسته به H-2d موشی ( E2405-414 و core132-142 ) در یک ترادف پیش بینی شده توسط آنالیزهای ایمونوانفورماتیکی طراحی شده و توالی نوکلئوتیدی متناظر پس از ساخت به صورت متصل به آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت بی ( HBsAg ) و نیز جدای از آن در وکتور pcDNA3.1 کلون شد. دو پلاسمید ساخته شده (به ترتیب pcDNA3.1.HPOL و pcDNA3.1.POL ) از نظر بیان و ترشح پروتئین در رده سلولی Cos-7 ارزیابی شدند. به دنبال ایمن سازی موش­های BALB/c (6 موش در هر گروه) با رژیم­های مختلف تزریق DNA و پپتید، میزان فعالیت لنفوسیت­های TCD8+ همچنین نوع و قدرت محافظت پاسخ ایجاد شده، مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت انجام آنالیز آماری از آزمون­های t و Mann Whitney U و ANOVA استفاده گردید.

نتایج: علی­رغم ایجاد پاسخ اختصاصی اپی توپ­ها در موش­های ایمن شده با پلاسمید pcDNA3.1.POL ، گروه دریافت کننده pcDNA3.1.HPOL افزایش معنی داری را در تعداد و فعالیت لنفوسیت­های TCD8+ نشان داد (05/0>P). تزریق یادآور این گروه با پپتید (مخلوط شده با دو اجوانت سازگار در انسان) تقویت بیشتر سلول­های CD8+ ، القاء پاسخ Th1 و مهار رشد مدل توموری را به دنبال داشت (05/0>P).

نتیجه­گیری: اتصال HBsAg به عنوان یک توالی سازنده ذره و منبع اپی توپ­های کمکی در کنار رژیم تزریقی DNA-prime/peptide-boost دو استراتژی امید بخش برای تقویت واکسن­های CTL چند اپی توپی علیه HCV می باشند.