سابقه و هدف: یکی از انواع آسیب­های ناشی از آسیب سر شکستگی­های فرورفته پیچیده­ی جمجمه است. درمان این شکستگی­ها بر اساس روش بازگرداندن اولیه­ی قطعات استخوانی با تخلیه­ی قطعات فرو رفته و عمل ترمیم تاخیری مورد اتفاق نظر همگانی نیست. در این مطالعه میزان عفونت در جایگزینی اولیه­ی قطعات استخوان در آسیب­دیدگان شکستگی جمجمه­ی بستری در بیمارستان نقوی کاشان طی سال­های 1375 تا 1384 صورت گرفت.

مواد و روش­ها: این مطالعه با استفاده از داده­های موجود بر روی 60 آسیب­دیده شکستگی جمجمه با آسیب غیرنافذ انجام شد. سن، جنس، فاصله­ی زمان بستری تا عمل، نوع جراحی، شدت آسیب و مدت زمان بستری ثبت و میزان عفونت مورد بررسی قرار گرفت و یافته­ها به درصد نشان داده شد.

  نتایج: نسبت مرد به زن 6/7 به 1 و سن 4/12 ± 19 سال بود. بیشترین تعداد با 19 نفر (8/31 درصد) در گروه سنی 20-11 بود. بیشترین علت حادثه تصادف با موتورسیکلت در 45 مورد (75 درصد) بود. 39 نفر (65 درصد) پارگی پرده­ی دورا داشتند و بیشترین محل شکستگی در نواحی پیشانی (37 نفر، 53 درصد) بود. 28 نفر (6/46 درصد) دچار ضربه­ی مغزی خفیف، 13 نفر (7/21 درصد) متوسط و 19 نفر (7/31 درصد) شدید بودند. در 54 نفر (90 درصد) جایگزینی اولیه­ی قطعات استخوان انجام شد. 54 نفر (90 درصد) در کمتر از 24 ساعت از زمان حادثه عمل شدند. در پیگیری 6 ماهه­ هیچ موردی از عفونت زخم و استخوان در بیماران مشاهده نگردید.

نتیجه­گیری: فراوانی عفونت در شکستگی­های فرورفته­ی پیچیده­ از رقم پایینی برخوردار می­باشد، از این رو در مواردی که آلودگی زخم شدید نباشد استفاده از روش جایگزینی اولیه قطعات توصیه می‌گردد.