سابقه و هدف: فتق دیافراگم به دنبال آسیب­های غیرنافذ و نافذ نسبتا شایع می ­ باشد. وجود ضایعات همراه با پارگی دیافراگم به عنوان یکی از شایع ­ ترین علل مرگ و میر در این بیماران می ­ باشد. هدف از این بررسی تعیین تشخیص ، درمان ، مرگ و میر پارگی ­ های دیافراگم در بیماران مبتلا به این بیماری از سال 1383 تا 1386 در بیمارستان الزهرای اصفهان بود.

مواد و روش ­ ها: روش مطالعه استفاده از داده ­ های موجود و بررسی 5000 پرونده بیمار ترومایی بود. پرونده ­ های 34 بیمار که با تشخیص فتق دیافراگم در اثر آسیب از سال 1383 تا 1386 در بیمارستان الزهرا در اصفهان تحت درمان و پیگیری قرار گرفتند ، انجام شد. اطلاعات جمع ­ آوری شده از هر بیمار شامل سن، جنس، نوع عامل تروما و نوع آسیب، زمان تشخیص، عوارض و پیامد (مرگ یا ترخیص) بود. جهت بررسی داده ­ ها از آمار توصیفی استفاده گردید.

نتایج : 34 مورد از 5000 بیمار آسیب­دیده (07/0 درصد) دارای پارگی دیافراگم بودند. در این مطالعه از 34 بیمار ، 28 بیمار مرد ( 4/82 درصد ) و 6 نفر (6/17 درصد) زن بودند. میانگین سنی 1/9 ± 2/32 سال با دامنه­ی 1 تا 68 سال بود. پارگی دیافراگم سمت چپ در 22 بیمار (7/64 درصد) و سمت راست در 11 مورد (4/32 درصد) و پارگی دوطرفه در یک بیمار (9/2 درصد) بود. ترومای غیرنافذ در 2 2 بیمار (7/64 درصد) به عنوان علت پارگی دیافراگم بود. در 7 بیمار (6/20 درصد) عمل جراحی به صورت اختیاری و در سایر موارد به صورت فوریتی انجام شد. تشخیص قبل از عمل در 15 بیمار (1/44 درصد) و تشخیص حین عمل در 13 بیمار (2/38 درصد) صورت گرفت و در 6 مورد (7/17 درصد) از بیماران در اولین عمل جراحی انجام شده آسیب دیافراگم تشخیص داده نشد. بیشترین زمان بین آسیب و تشخیص حدود 3 سال بود. در 22 بیمار (7/66 درصد) آسیب ­ های متعدد همراه وجود داشت . متوسط زمان بستری در این بیماران حدود 3/12 روز بود. عوارض بعد از عمل در 9 بیمار (5/26 درصد) ایجاد شد و مرگ و میر کلی بیماران 5 بیمار (7/14 درصد) بود .

نتیجه ­ گیری : یافته ­ های این تحقیق نشان می ­ دهد که در درصد قابل توجهی از بیماران در عمل اول آسیب دیافراگم تشخیص داده نشده است و بدین ترتیب توجه به این ناحیه آناتومیک در حین اعمال جراحی برای آسیب ضروری می ­ باشد.