سابقه و هدف: تالاسمی مینور یکی از بیماری های ارثی با عوارض شناخته شده می باشد، با توجه به شیوع متفاوت بیماری در بستگان درجه 1 و 2 بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور و به منظور تعیین شیوع تالاسمی مینور بستگان درجه 1 و 2 این تحقیق در شهرستان کاشان طی سال های 78-1377 انجام گرفت.

مواد و روش ها: مطالعه حاضر با روش توصیفی بر روی افراد خانواده درجه 1 و 2 تعداد 20 نفر مبتلا به تالاسمی ماژور صورت پذیرفت. در این بررسی خانواده درجه 1، شامل پدربزرگ، مادربزرگ، خواهر و برادر و خانواده درجه 2 شامل عمو، عمه، خاله، دایی و همچنین به افراد تالاسمی مینور گفته شد که MCV کمتر از 80 و HbA2 بیشتر از 3.5% داشتند. در این بررسی پس از کسب مجوز فهرست افراد با سابقه تالاسمی ماژور تهیه گردید. سپس خانواده های درجه 1 و 2 آن ها از نظر جنس، محل سکونت، میزان تحصیلات، ازدواج خانوادگی، HbA2 و MCV و وجود تالاسمی مینور مورد بررسی قرار گرفت.

یافته ها: از 124 فرد مورد مطالعه، 24 نفر (39.5%) ساکن شهر و 75 نفر (60.5%) ساکن روستا، 76 نفر مونث (61.2%) و 48 نفر مذکر (38.8%) بودند. افراد بی سواد بیشترین موارد ابتلا (16.9%) را داشتند و کمترین موارد آن در افراد با تحصیلات عالی 0.8% بود. تحقیق نشان داد که موارد ابتلا به تالاسمی مینور در جامعه مورد بررسی، 37.9% می باشد که از این تعداد، 14.5% مونث و 26.5% مذکر بودند. یافته دیگر تحقیق نشان داد که در افراد مبتلا، 54% ازدواج خانوادگی داشتند که از این تعداد 60.5% ساکن روستا و 39.5% ساکن شهر بودند.

نتیجه گیری: با توجه به فرهنگ جامعه ایرانی که ازدواج خانوادگی در اغلب خانواده ها انجام می گیرد و این مساله می تواند موجب افزایش افراد تالاسمی ماژور شود. بنابراین، با بالا بردن سطح آگاهی عمومی از طریق رسانه ها، رادیو و تلویزیون می توان در کاهش این مشکل سرمایه گذاری نماید. از این رو، پیشنهاد می شود مطالعه ای در سطح مدارس انجام شود که با دادن آموزش به آن ها موجب کاهش ابتلا در جامعه گردد.