سابقه و هدف: با توجه به شایع بودن انفارکتوس حاد قدامی و روند رو به افزایش بیماری و عوارض شناخته شده آن و گزارشات متناقض از تاثیر استرپتوکیناز و سولفات منیزیوم در این بیماران و به منظور تعیین نتایج درمانی و عوارض مصرف به تنهایی و توام آن ها، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان شهید بهشتی زنجان انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود روی کلیه بیماران انجام گرفت. تشخیص بیماری با شرح حال، یافته های الکتروکاردیوگرافیک و افزایش آنزیم های قلبی بود. بیماران در چهار گروه مصرف کننده داروهای رایج (شاهد)، داروهای رایج و سولفات منیزیوم، داروهای رایج و استرپتوکیناز و داروهای رایج به علاوه مصرف توام استرپتوکیناز و سولفات منیزیوم تقسیم شدند. بیماران دارای سابقه قبلی انفارکتوس میوکارد و ابتلا به بیماری های ناتوان کننده، از مطالعه حذف شدند. نتایج درمان و بروز عوارض در چهار گروه بیماران با آنالیز واریانس و در صورت لزوم با سایر آماره های مناسب مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: تحقیق روی 196 بیمار با میانگین سنی (±انحراف معیار) 10.4±61.7 سال (78.1% مرد و 21.9% زن) در چهار گروه شاهد (50 نفر)، استرپتوکیناز (51 نفر)، سولفات منیزیوم (47 نفر) و توام آن ها (48 نفر) انجام گرفت. بیماران گروه ها به لحاظ سن، جنس و فشار خون مشابه بودند. مدت بستری در دو گروه شاهد مصرف کنندگان توام به ترتیب 2.8±12.4 و 1.7±8 روز و بروز افت فشار خون 52% و 20.8% بود (P<0.05). از نظر بروز عوارض همودینامیک، مکانیکال، پریکاردیت، وجود لخته و وجود آنوریسم مصرف کنندگان دو دارو نتایج بهتری داشته اند. در 12.2% بیماران فوت وجود داشته که به ترتیب در گروه های چهار گانه به میزان 14، 11.8 و 17 و 6.2 درصد بود، درصد کسر جهشی بیشتر از 55 به ترتیب 14، 15.6 و 35.6% بود (P<0.05).

نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد مصرف توام استرپتوکیناز و سولفات منیزیوم موجب نتایج درمانی بهتر و عوارض کمتری در مبتلایان به انفارکتوس حاد قدامی میوکارد می گردد. انجام یک تحقیق تجربی در این زمینه توصیه می شود.