سابقه و هدف: با توجه به شیوع نسبتا بالای تشنج ناشی از تب و به لحاظ این که در صورت عدم پیشگیری تشنج ممکن است حالت عودکننده داشته باشد و از طرف دیگر با در نظر گرفتن مشکلات و عوارض ناشی از پیشگیری با فنوباربیتال در این بیماران، جهت ارائه روشی کم هزینه تر، مناسب تر و با عوارض جانبی کمتر برای پیشگیری از عود تشنج ناشی از تب، این تحقیق در بخش اطفال بیمارستان شهید بهشتی کاشان انجام شد.

مواد و روش ها: این تحقیق یک مطالعه تجربی و از نوع کارآزمایی بالینی می باشد که بر روی 100 کودک مبتلا به تشنج ناشی از تب صورت گرفت. بیماران بعد از همانندسازی به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. به یک گروه در موقع تب دیازپام خوراکی به میزان 0.8 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم روزانه در سه دوز منقسم تجویز شد (گروه مورد) و در گروه دیگر فنوباربیتال خوراکی به میزان 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم روزانه به طور مداوم تجویز شد (گروه شاهد). بیماران 2 ماه یک بار به مدت 6 ماه از نظر عود تب و تشنج پیگیری شدند.

یافته ها: از 100 بیمار مورد مطالعه 39% مونث و 61% مذکر بودند. میزان عود در گروه تحت درمان با دیازپام 6% و در گروه تحت درمان با فنوباربیتال 14% بود که طبق آزمون های آماری انجام شده اختلاف معنی داری در میزان اثر دو دارو وجود نداشت ( N.S ).

نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به این که اثر دیازپام در جلوگیری از عود تشنج ناشی از تب بیشتر از فنوباربیتال و عوارض جانبی آن کمتر است به نظر می رسد استفاده از این دارو جهت پیشگیری از عود تشنج ناشی از تب مناسب تر باشد.