سابقه و هدف: احیای قلبی ریوی توسط همراهان، یکی از راه‌های افزایش شانس بقا برای بیماران دچار ایست قلبی خارج بیمارستانی است. در این رابطه، مطالعه‌ای با هدف تعیین میزان انجام احیای قلبی ریوی توسط همراهان و عوامل مرتبط با آن طی سال 1393، در کاشان انجام شد.

مواد و روش‌ها: در یک پژوهش مقطعی، تعداد 277 همراه بیمار دچار ایست قلبی خارج بیمارستانی به‌صورت سرشماری، در یک دورۀ زمانی شش‌ماهه، طی سال 1393 در شهرستان کاشان مورد مطالعه قرار گرفت. ابزار جمع‌آوری اطلاعات یک پرسش‌نامه محقق ساخته شامل اطلاعات دموگرافیک (سن و جنس بیمار و همراه، تحصیلات همراه، نسبت همراه با بیمار و مکان وقوع احیای قلبی ریوی) و سؤالات اختصاصی (سابقه آشنایی و تجربه همراه در زمینه احیا، علل خودداری همراه از احیا و نوع اقدامات انجام‌شده توسط همراه) بود که توسط همراهان تکمیل شد. اطلاعات مربوط به بقای بیماران از پرونده‌­های بیماران کسب شد.

نتایج: تعداد 10 نفر (6/3 درصد) از 277 همراه، اقدام به احیا کرده بودند. بین میزان انجام احیا توسط همراهان و سن همراه و بیمار، آشنایی همراه با احیاء، تحصیلات همراه و مکان ایست قلبی، اختلاف معنی­داری وجود داشت؛ به این صورت که میزان انجام احیا توسط همراهان با کاهش سن همراه و بیمار و افزایش تحصیلات آن‌ها افزایش می‌یابد. میزان انجام احیا در موارد ایست قلبی در خارج از منزل بیشتر بود. از 10 مورد احیایی که توسط همراهان شروع شده بود، در 2 نفر برگشت خودبه‌خودی گردش خون به‌وجود آمده و فقط 1 نفر از بیمارستان مرخص شده بود.

نتیجه‌گیری: میزان انجام احیای قلبی ریوی توسط همراهان در شهرستان کاشان بسیار کم و ناچیز است و نداشتن دانش و آگاهی علت اصلی عدم انجام احیا می­باشد.