دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم پزشکی تهران ، fsahbaei@sbmu.ac.ir
چکیده: (22108 مشاهده)
سابقه و هدف: دیابت نوع دو از رایجترین بیماری های مزمن است. کنترل شاخص های قند و فشار خون در این بیماران از اهمیت زیادی برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر محلول قره قات بر فشار خون و قند خون ناشتای بیماران مبتلا به دیابت شیرین غیر وابسته به انسولین انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مداخلهای از نوع قبل و بعد 50 بیمار انتخاب شده و قبل از هر وعده غذایی 20 میلیلیتر محلول قره قات به آنان داده شد. قند خون ناشتا و فشار خون بیماران قبل از مصرف و هم چنین یک، دو، سه و چهار هفته پس از مصرف اندازهگیری شد و با میانگین قبل از مصرف مقایسه گردید. نتایج: بر اساس یافته های مطالعه 66 درصد نمونه ها زن بوده و 60 درصد از آنها در گروه سنی 55-50 سال بودند. میزان قند خون ناشتا قبل از مداخله 48/53±50/190 میلی گرم بر دسی لیتر و میانگین فشار خون سیستولیک و دیاستولیک قبل از مداخله به ترتیب 75/8±20/150 و 66/9±16/103 میلی متر جیوه بود و بعد از انجام مداخله کاهش معنی داری در میانگین قند خون ناشتا (نوبت اول 71/51±32/178، نوبت دوم 66/50±26/170، نوبت سوم 57/51±42/165، نوبت چهارم 49/51±08/156 میلی گرم بر دسی لیتر)، فشار خون سیستولیک (نوبت اول 67/8±24/147، نوبت دوم 52/8±18/144، نوبت سوم 47/8±14/142، نوبت چهارم 06/9±84/140 میلی متر جیوه) و دیاستولیک (نوبت اول 63/7±52/98، نوبت دوم 72/6±44/94، نوبت سوم 05/6±12/92، نوبت چهارم 75/6±34/91 میلی متر جیوه) مشاهده شد (0/001=P). نتیجهگیری: باتوجه به کاهش معنی دار فشار و قند خون میتوان از محلول قره قات بهعنوان یک روش در درمان بیماران دیابتی استفاده نمود.
Zolfaghari F, Pourzadi N, Sahbaei F, Zolfaghari F, Kazemi S S, Davari A R. The effect of blueberry solution on blood pressure and fasting blood sugar in patients with non-insulin dependent diabetes mellitus: a double-blind clinical trial . Feyz Med Sci J 2015; 19 (4) :278-283 URL: http://feyz.kaums.ac.ir/article-1-2774-fa.html
ذوالفقاری فاطمه، پورزادی نگین، صحبایی فائزه، ذوالفقاری فرزانه، کاظمی سمانه السادات، داوری احمدرضا. بررسی تأثیر محلول قره قات بر فشار خون و قند خون ناشتای بیماران مبتلا به دیابت شیرین غیر وابسته به انسولین: کارآزمایی بالینی دوسوکور. مجله علوم پزشکی فيض. 1394; 19 (4) :278-283