سابقه و هدف: لکوره یکی از شایع‌ترین مسایلی است که در مراجعه‌کنندگان به کلینیک زنان در سنین باروری مشاهده می‌شود. آنچه که هم‌اکنون در کلینیک‌های زنان جهت تشخیص علت میکروبی لکوره صورت می‌گیرد صرفاً براساس نمای ظاهری ترشحات و علت احتمالی آن است، چرا که اطلاعی از شایع‌ترین علل میکروبی لکوره در این منطقه در دست نیست. این تحقیق جهت تعیین علل باکتریال لکوره و میزان مقاومت دارویی آن در بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان شبیه‌خوانی کاشان در نیمه اول سال 1380 انجام پذیرفت.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر به روش مطالعه توصیفی بر روی 301 بیمار مبتلا به لکوره انجام شد. در صورت وجود شکایت از افزایش ترشح واژینال, نمونه‌گیری از واژن بیمار به عمل آمد و بر روی لام و محیط کشت مورد بررسی قرار گرفت. پس از آن مقاومت آنتی‌بیوتیکی نمونه‌های گرفته شده تعیین گردید و نقش عوامل مرتبط با بیماری مشخص و با آمار توصیفی و تحلیلی مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته‌ها: در این پژوهش 301 بیمار مبتلا به لکوره مورد بررسی قرار گرفتند, نمای سنی آنها 25 تا 30 سال بود. شایع تر ن علایم آنها, خارش به میزان 5/47 درصد و بعد درد و تحریک موضعی بود. نتیجه کشت در 1/61درصد منفی و شایع‌ترین باکتری جدا شده استرپتوکوک گروه D (انتروکوک) در 6/12درصد و بعد مخلوط باکتریایی بود. 75درصد بیماران از چندماه قبل مبتلا به بیماری بوده و 25درصد آنها علی‌رغم ابتلا به بیماری، مورد درمان قرار نگرفته بودند استفاده از پماد موضعی، متداول‌ترین نوع درمان بود. میزان مقاومت داروئی بر حسب علل مختلف باکتــریال متفاوت بود وهیچ‌یک از آنتی‌بیوتیک‌های متداول, قادر به تأمـین حساسیت کامل نبودند. در 37درصد مبتلایان علایم پاراکلینیکی (کشت و لام مستقیم) منفی بود (لکوره فیزیولوژیک).

نتیجه‌گیری: حدود 30درصد بیماران با علایم و شکایات ترشحی واژینال مبتلا به لکوره فیریولوژیک بودند که نیاز به درمان نداشتند. لکوره باکتریال در منطقه مطرح است و باتوجه به میزان مقاومت متفاوت باکتری مولد بیماری, ضرورت آنتی‌بیوگرام را توصیه می‌نماید.