سابقه و هدف: بیماری پارکینسون نوعی بیماری دستگاه عصبی مرکزی در کهن­سالان می ­باشد که مشخصه آن سفتی عضلانی پیش­رونده و تدریجی، لرزش و از دست رفتن مهارت­های حرکتی است. هدف مقاله مروری حاضر بررسی مطالعات مربوط به مداخلات فعالیت فیزیکی و ورزشی در راستای درمان بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک می­باشد.

مواد و روش­ ها: مطالعه حاضر به­روش مروری با جستجوی نظام­مند در پایگاه ­های Medline, Google Scholar Sportdi , PubMed, انجام شد. مقالات منتشر شده طی سال­ های 1995 تا 2013 که اثر ورزش و حرکت درمانی بر بیماران پارکینسونی را بررسی کرده بودند، انتخاب شدند. سپس، مطالعات در چهار دسته ارزیابی بی­ثباتی قامتی، عملکرد تکلیف تعادلی، کیفیت زندگی/ سقوط و راه رفتن دسته­بندی و بررسی شدند.

نتایج: بیشتر مطالعات با وجود تفاوت­ های برنامه تمرینی به­ کار برده شده اثرات مثبتی را علاوه بر درمان­ های معمول پزشکی بر روی عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون گزارش کرده­ اند.

نتیجه­ گیری: با توجه به اثر بخشی ورزش در بهبود ابعاد مختلف عملکرد حرکتی بیماران پارکینسونی، ضرورت دارد متخصصین بالینی توجه خاصی در به­کارگیری حرکت درمانی توام با درمان­ های تخصصی معطوف داشته و هم­ چنین در مطالعات آینده به اندازه­ گیری­ های اختصاصی­ تر و سنجش­ های خاص بیومکانیکی بپردازند.