سابقه و هدف:‌ اپی‌لپسی یکی از شایع‌ترین اختلالات نورولوژیک در انسان است و در کودکان بیش از افراد بزرگسال دیده می‌شود. اعتقادات و باورهای غلط بعضی از مناطق نسبت به این بیماری آن را به صورت یک بیماری لاعلاج، مرموز و ناشناخته عنوان کرده است که باعث صدمات غیرقابل جبرانی برای بیماران مبتلا می‌شود. از این‌رو بر آن شدیم تا با پرسش از اطرافیان درجه یک بیماران صرعی بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال‌های 79 - 1378 به نگرش و آگاهی‌های آنها نسبت به این بیماری پی‌ببریم.

مواد و روش‌ها:‌ پژوهش حاضر با روش توصیفی صورت گرفت. با استفاده از پرونده بیماران مبتلا به صرع بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 79 - 78 به آدرس بیماران پی‌بردیم و با مراجعه به منازل آنها پرسش‌نامه را در اختیار هر یک از اقوام درجه یک آنها ‌(پدر، مادر، خواهر، برادر) قرار دادیم. سؤالاتی نظیر میزان تحصیلات، درمان‌پذیر نبودن صرع، مادام‌العمر بودن مصرف دارو، ارثی بودن بعضی از انواع صرع، واگیردار بودن صرع و.... را پرسیدیم و اطلاعات را پس از جمع‌آوری مورد تجزیه و تحلیل قرار ‌دادیم.

یافته‌ها: از 393 نفر از اطرافیان بیماران صرعی، ‌81 نفر (6/20 درصد)‌ رأی به غیرقابل درمان بودن این بیماری دادند. 344 نفر (5/87 درصد) نظرشان برای استفاده مادم‌العمر دارو در این بیماری بود و 359 نفر (35/91 درصد) افراد اطلاعاتی از عوارض داروئی نداشتند. متأسفانه 47 نفر (12 درصد) از کل افراد اعتقاد به واگیردار بودن بیماری داشتند و 221 نفر (25/56 درصد)‌ به روش‌های غیردارویی در درمان اشاره داشتند. از 215 نفر فرد مؤنث 96 نفر (6/44 درصد) و از 178 نفر مذکر 56 نفر (4/31 درصد)‌ به مخفی کردن بیماری اشاره کردند. تنها 58 نفر (75/14 درصد) از محدودیت‌های اجتماعی،‌ فردی و ورزشی آگاهی داشتند. 228 نفر (58 درصد) اشتغال به تحصیل تا درجات عالی را ممکن می‌دانستند. 37 نفر (5/96 درصد)‌ از افراد اطلاعاتی در ارتباط با عوارض داروئی در دوران حاملگی نداشتند.

نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: با توجه به آمار به دست آمده می‌توان این طور نتیجه‌گیری کرد که نه فقط اطلاعات عمومی در ارتباط با بیماری صرع بسیار اندک است، بلکه اعتقادات غلط و بینش‌های ناصحیح نسبت به بیماری هم‌چنان وجود دارد و تلاش گسترده‌ای را در جهت اطلاع‌رسانی و تبلیغات مثبت برای بالا بردن سطح آگاهی عمومی را می‌طلبد.