دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز ، heidarniae@yahoo.com
چکیده: (36 مشاهده)
زمینه و هدف: دیابت به عنوان یک استرس بالینی میتواند منجر به نقص در عملکرد مسیرهای سلولی کلیدی در عضلات اسکلتی شود. از طرفی تمرینهای ورزشی هوازی به عنوان یک استرس فیزیولوژیک میتواند منجر به تعدیل این اختلالات شود. بنابراین هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) بر سطوح بیان پروتئینهای تنظیمکننده حجم عضلانی در بافت عضله دوقلوی رتهای نر ویستار مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. روشها: در این مطالعه تجربی، 18 سر رت انتخاب و خریداری شدند. 12 سر از رتها با پروتکل ترکیبی رژیم پرچرب (شامل ۶۰ درصد کالری از چربی)، تزریق استرپتوزوتوسین (۶۰ میلیگرم بر کیلوگرم وزن بدن) و نیکوتینآمید (۱۱۰ میلیگرم بر کیلوگرم وزن بدن) به دیابت نوع 2 مبتلا شدند و سپس بهطور تصادفی به 2 گروه تقسیم گردیدند: گروه دیابتی MICT و گروه دیابتی کنترل (هر گروه 6 سر). همچنین یک گروه کنترل سالم (6 سر) نیز در نظر گرفته شد.پروتکل تمرینی به مدت هشت هفته و به صورت پنج جلسه در هفته به شکل تدریجی و فزاینده اجرا شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، نمونههای بافت عضله دوقلو برداشته شد و محتوای پروتئینها به روش وسترن بلات سنجیده شد. تجزیه و تحلیل دادهها توسط نرمافزار SPSS و گرافپد پریسم انجام شد. سطح معناداری 05/0>p در نظر گرفته شد. یافتهها:سطوح بیان پروتئینهای RAF-1 (961/0= η²؛ 001/0=p؛ 06/183=(2،15)F) و p-ERK1 (960/0= η²؛ 001/0=p؛ 85/181=(2،15)F) در گروه MICT بهطور معناداری نسبت به هر دو گروه کنترل دیابتی و کنترل سالم افزایش یافت. در مقابل کاهش معناداری در سطوح قند خون به دنبال انجام پروتکل MICT مشاهده شد (967/0= η²؛ 001/0=p؛ 64/221=(2،15)=F). نتیجهگیری: به نظر میرسد افزایش محتوای پروتئینهای RAF-1 و p-ERK1 به دنبال هشت هفته برنامه MICT، میتواند نشاندهنده فعالسازی مسیرهای سیگنالینگ مرتبط با سنتز پروتئین باشد؛ بنابراین، MICT میتواند به عنوان یک مداخله غیردارویی مؤثر برای بهبود وضعیت متابولیک و ارتقای سلامت عضلانی در آزمودنیهای مبتلا به دیابت نوع ۲در نظر گرفته شود.