سابقه و هدف: سندرم تحریک بیش از حد تخمدان، یک عارضه پاتروژنیک تهدیدکننده حیات در سیکلهای تحریک تخمک گذ اری می باشد. با توجه به عوارض تزریق HCG ، وجود گزارشهایی مبنی بر موفقیت و بی خطر بودن آگونیست GnRH در کشورهای دیگر و عدم وجود گزارشی از تجربه آن در ایران، به منظور تعیین تأثیر آن در سیکلهای تحریک تخمک گذ اری در معرض خطر OHSS ، این تحقیقی در مراجعین به بیمارستان میرزا کوچک خا ن در سال ۸۳ انجام شد. از آنجایی که تزریق HCG نقش اصلی را در ایجاد سندرم مزبور دارد، در آن دسته از سیکلهای تحریک تخمک گذ اری که تعداد فولیکولها و سطح استرادیول افزایش یافته است از تزریق HCG خودداری می شود. در این مطالعه از تزریق آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین جهت بلوغ نهایی اووسیت و تحریک اوولاسیون استفاده شده است تا به این وسیله هم از بروز OHSS جلوگیری شود و هم مانع از کنسل شدن سیکل گردد.

مواد و رو ش ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی خانمهای با سیکل تحریک تخمک گذ اری به همراه IUI و واجد شرایط انجام گرفت. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مورد (دریافت کننده آگونیست GnRH ) و گروه شاهد (عدم دریافت آن) تقسیم شدند. سطح پلاسمایی پروژسترون در روز ۲۱ یا ۲۳ سیکل قاعدگی در دو گروه انداز ه گیری شد و پیگیری بیماران از نظر بروز تخمک گذ اری، حاملگی و یا سندرم تحریک بیش از حد تخمدان انجام و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها : از ۷۰ بیمار واجد شرایط، ۳۴ بیمار بررسی شدند. بیماران به لحاظ سن و سطح استرادیول مشابه بودند. میزان بروز تخمک گذ اری در گروه مورد ۵۰ و در گروه شاهد ۱/۴۷ درصد بود که از نظر آماری معنی دار نبود. هیچ موردی از سندرم تحریک بیش از حد تخمدان در دو گروه مشاهده نشد.

نتیجه گیر ی: به نظر می رسد تزریق آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین در سیکل دچار تحریک بیش از حد موجب موفقیت درمانی و جلوگیری از بروز OHSS خواهد شد لذا استفاده از آن توصیه می گردد.

سابقه و هدف: اگرچه کلومیفن سیترات خط اول درمان در زنان نابارور مبتـلا به عدم تخمک گذاری می باشد، ولی درصدی از بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک به آن مقاوم هستند. این مطالعه به منظور مقایسه اثر رژیم های لتروزول و کلومیفن در ترکیب با گنـادوتروپیـن ها بر میـزان بارداری بیمـاران مبـتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام شد.

مواد و روش ها: ایـن مطالعـه کارآزمـایی بالینـی روی ۱۲۰ بیمـار مبتـلا به سندروم تخمـدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی در ۲ گروه قرار گرفتند: گروه اول (۶۰ نفر)mg/day ۱۰۰ کلومیفن سیترات و گروه دوم (۶۰ نفر) mg/day ۵ لتروزول در روزهای ۷-۳ سیکل قاعدگی دریافت کردند. از روز پنجم تا هشتم آمپول HMG ۱۵۰ واحد روزانه به صورت عضلانی در دو گروه تجویز شد. در روز ۱۱-۱۰ سیکل قاعدگی سونوگرافی جهت تعیین ضخامت آندومتر، تعداد فولیکول غالب و افزایش دوز HMG در صورت لزوم انجام شد. و در زمـان تشکیل فولیکول غالب، بـه بیمـاران ۵۰۰۰ واحـد HCG تزریـق گردید. بیماران دو گروه از نظر تعداد فولیکول غالب، ضخامت آندومتر، میزان گنادوتروپین مصرفی و حاملگی مقایسه شدند. نتایج: میزان بارداری در بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول بیشتر از بیماران تحت درمان با رژیم کلومیفن بود، ولی از نظر آماری معنی دار نبود (۷/۳۶ درصد در برابر ۳/۳۳ درصد؛ ۷۰۲/۰=P). میانگین ضخامت آندومتر بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول و کلومیفن به ترتیب برابر ۴۷/۷ و ۳۹/۷ میلی متر (۶۸۵/۰=P) و نیز میانگین تعداد فولیکول غالب آنان به ترتیب برابر ۱۸/۲ و ۸۳/۲ بود (۰۸۷/۰=P). میانگین میزان گنادوتروپین مصرفی در هر دو گروه برابر ۷۸/۶ بود (۹۴۱/۰=P).

نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن، لتروزول به اندازه کلومیفن می تواند در تحریک تخمک گذاری در رژیم های ترکیبی با گنادوتروپین ها مؤثر باشد.