سابقه و هدف: نظر به شایع بودن فارنژیت استرپتوکوکی و اهمیت بیماری از نظر تشخیص و درمان بموقع و با توجه به این که عدم تشخیص و درمان به موقع می تواند منجر به عوارض ثانوی همچون تب حاد روماتیسمی و گلومرولونفریت شود و از طرفی، مصرفی بی رویه آنتی بیوتیک ها باعث پیدایش سویه مقاوم می گردد. براساس پیشنهاد سازمان بهداشت جهانی برای تشخیص بالینی بیماری، این تحقیق به منظور تعیین قدرت یافته های بالینی در تشخیص فارنژیت استرپتوکوکی در مراجعین به مرکز سرم درمانی کاشان طی زمستان سال ۱۳۷۵ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع تشخیصی صورت پذیرفت، بیمارانی که با شکایت اصلی گلودرد مراجعه کرده بودند، در صورتی که تب بالاتر از ۳۸ درجه سانتی گراد و حداقل دو علایم از شش علامت (گلو درد چرکی، اگزودا، حساسیت غدد لنفاوی، قرمزی ته حلق، پتشی روی کام، بثورات مخملکی) داشته به عنوان فارنژیت استرپتوکوکی تلقی و بیمارانی که فاقد علایم فوق بوده و دارای علایم تنفسی (سرفه، گرفتگی صدا، آب ریزش بینی، کنژاکتیویت) بوده به عنوان فارنژیت ویروسی مطرح می شدند. از همین بیماران نمونه حلق توسط سوآپ تهیه، وجود یا عدم وجود فارنژیت استرپتوکوکی در آزمایشگاه میکروب شناسی دانشگاه بر روی محیط آگار خون دار به روش استاندارد انجام گرفت. براساس یافته های بالینی و آزمایشگاهی میزان حساسیت و اختصاصیت یافته های بالینی در تشخیص فارنژیت استرپتوکوکی مشخص گردید.

یافته ها: از ۴۰۰ نفر مورد بررسی، میزان حساسیت یافته های بالینی در تشخیص فارنژیت استرپتوکوکی حدود ۷۱%، میزان ویژگی و ارزش پیشگویی مثبت (ارزش بالینی) و منفی به ترتیب ۲۳، ۷,۸ و ۸۹.۱ درصد برآورد شد.

نتیجه گیری: با توجه به میزان قدرت تشخیص یافته های بالینی به دست آمده، حداقل با شرایط فعلی کاربرد آن در تشخیص فارنژیت استرپتوکوکی توصیه نمی گردد و انجام تحقیقات بیشتری برای علت کارآیی نازل یافته های بالینی در تشخیص بیماری پیشنهاد می شود.