سابقه و هدف: آسیب شایع­ترین علت مرگ برای همه­ی افراد بین سنین ۴۴-۱ سال می­باشد. آسیب قفسه­ی سینه به شدت تهدیدکننده­ی حیات بوده و با مرگ و میر و ناتوانی قابل توجه همراه است. با شیوع مسافرت­های جاده­ای با سرعت بالا و خشونت در قرن ۲۱ بروز آسیب غیرنافذ قفسه­ی سینه نیز در حال افزایش است. تصادفات جاده­ای در ایران شایع­تر هستند و بنابراین آسیب قفسه­ی سینه نیز در ایران شایع است.

مواد و روش­ها: این مطالعه­ی مقطعی بر روی ۲۸۲ بیمار انجام شد که از فروردین ۱۳۸۲ تا شهریور ۱۳۸۶ در بیمارستان­های نقوی و شهید بهشتی کاشان تحت درمان قرار گرفته بودند. داده­ها شامل سن و جنس، فشار خون و تعداد تنفس در زمان ورود، مقیاس کومای گلاسکو (GCS) ، مقیاس اصلاح شده­ی شدت تروما ( RTS )، نوع تروما، نوع آسیب­های داخل و خارج قفسه­ی سینه، طول مدت بستری در بیمارستان و ICU ، مرگ و میر جمع­آوری شدند و با برنامه­ی نرم­افزاری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت.

نتایج: ۸۴ درصد بیماران مرد (۲۳۷ نفر) و ۱۶ درصد آنها زن (۴۵ نفر) با میانگین سنی ۳۸ سال و بازه­ی سنی ۵/۰ تا ۸۴ سال بودند. ۲۲۲ بیمار (۷/۷۸ درصد) آسیب غیرنافذ و ۶۰ (۳/۲۱ درصد) بیمار با آسیب نافذ داشتند. شایع­ترین عامل آسیب در ۱۶۷ نفر (۶۰ درصد) از بیماران تصادف با وسایل نقلیه موتوری بودند. شایع­ترین نوع آسیب قفسه­ی سینه شکستگی دنده بود که در ۱۷۸ نفر (۶۳ درصد) از بیماران دیده شد و شایع­ترین نوع آسیب خارج قفسه­ی سینه همراه آسیب لگن و اندام­ها بود که در ۹۳ نفر(۳۳ درصد) رخ داده بود. در ۲۱۱ نفر (۷ ۵ درصد) بیماران تنها با تخلیه بسته قفسه­ی سینه یا تحت نظر گرفتن درمان شده بودند در حالی که ۷۱ بیمار (۲۵ درصد) به جراحی در ۲۴ ساعت اول نیاز داشتند که شایع­ترین نوع آن نیز لا پا راتومی بود. میانگین زمان اقامت در بیمارستان ۶/۹ ± ۷، ۷۰-۱ روز و میانگین زمان مراقبت در ICU ، ۹/۱ روز به ازای هر بیمار بود. مرگ و میر در ۳۳ بیمار (۷/۱۱ درصد) و عفونت تنفسی در ۱۲ بیمار (۲/۴ درصد) مشاهده شد.

نتیجه­گیری: این تحقیق ضمن نشان دادن تنوع آسیب ­ های قفسه ­ی سینه و مرگ و میر قابل توجه آ ن روش کرد که می ­ توان با اتخاذ تدابیری با نظارت بیشتر بر جاده ­ ها، ایجاد راه ­ های ایمن، تشویق مردم به استفاده از کمربند و کلاه ایمنی موتورسواران به آسانی می­توان از شدت آ سیب­ها کاست و از پیامدهای نامطلوب جلوگیری کرد. مرگ و میر در بیماران با آسیب قفسه ­ی سینه با میزان فشار سیستولی، ضربان قلب، تعداد تنفس، GCS زمان ورود آسیب نوع غیرنافذ، آسیب هم ­ زمان داخل و خارج قفسه ­ی سینه رابطه ­ی معنی ­ داری داشت و از این یافته ­ ها می ­ توان به عنوان عامل پیشگویی­کننده در اداره ­ی هرچه بهتر بیماران استفاده کرد. 

سابقه و هدف: سوانح یکی از عمده­ترین همه­گیری بیماری­های غیرواگیر در قرن حاضر را شامل می­شود و ضایعات ناشی از این سوانح یکی از ۵ علل مرگ و میر در جهان می­باشد. در این مطالعه به بررسی همه­گیری ­شناسی سوانح در شهرستان کاشان طی سال­های ۱۳۸۵-۱۳۸۳ پرداخته شده است.

مواد و روش­ها: این مطالعه روی کلیه­ی ۱۸۱۶۶ بیماری که در اثر سانحه به بیمارستان­های شهرستان کاشان مراجعه و نیاز به اقدامات درمانی داشتند، صورت گرفت. بیماران در چهار گروه حادثه شامل حوادث خانگی، ترافیکی، کاری و ورزشی قرار گرفتند. همچنین علل خارجی سوانح بر اساس کد ICD۱۰ ( International Classification of Diseases ) ثبت گردید. داده­های فرم اطلاعاتی طبقه­بندی و اطلاعات لازم استخراج گردید.

نتایج: نسبت مرد به زن ۲۵/۳ به ۱ بود. سن بیماران ۹۵/۱۹ ± ۲۳/۲۹ سال در مردان ۷۴/۱۷ ± ۵۴/۲۷ و در زنان ۰۴/۲۵ ± ۸۱/۳۴ سال بود. شایع­ترین گروه سنی درگیر ۲۹-۲۰ (۳/۲۶ درصد) سال بود. سوانح ترافیکی با ۵/۵۰ درصد شایع­ترین نوع سانحه بود و از نظر عوامل خارجی، سوانح رانندگی و افتادن شایع­ترین عوامل بودند. در سوانح ترافیکی، موتورسیکلت با شیوع ۳/۵۸ درصد مهم­ترین عامل سانحه بوده و در مجموع ۲۳۱ (۳/۱ درصد) بیمار آسیب­دیده در بیمارستان فوت نمودند.

نتیجه­گیری: سوانح ترافیکی شایع­ترین و سوانح خانگی و کاری به ترتیب در مرحله­ی بعدی قرار داشتند. همچنین سوانح در محدوده­ی سنی پایین­تری نسبت به خارج از کشور اتفاق می­افتد که می­تواند باعث از دست رفتن طول عمر مفید بیشتر و تحمیل هزینه­های جبران­ناشدنی به جامعه گردد. همچنین آموزش و افزایش آگاهی جامعه می­تواند نقش موثری در پیشگیری سوانح داشته باشد.

سابقه و هدف: فتق دیافراگم به دنبال آسیب­های غیرنافذ و نافذ نسبتا شایع می ­ باشد. وجود ضایعات همراه با پارگی دیافراگم به عنوان یکی از شایع ­ ترین علل مرگ و میر در این بیماران می ­ باشد. هدف از این بررسی تعیین تشخیص ، درمان ، مرگ و میر پارگی ­ های دیافراگم در بیماران مبتلا به این بیماری از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۶ در بیمارستان الزهرای اصفهان بود.

مواد و روش ­ ها: روش مطالعه استفاده از داده ­ های موجود و بررسی ۵۰۰۰ پرونده بیمار ترومایی بود. پرونده ­ های ۳۴ بیمار که با تشخیص فتق دیافراگم در اثر آسیب از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۶ در بیمارستان الزهرا در اصفهان تحت درمان و پیگیری قرار گرفتند ، انجام شد. اطلاعات جمع ­ آوری شده از هر بیمار شامل سن، جنس، نوع عامل تروما و نوع آسیب، زمان تشخیص، عوارض و پیامد (مرگ یا ترخیص) بود. جهت بررسی داده ­ ها از آمار توصیفی استفاده گردید.

نتایج : ۳۴ مورد از ۵۰۰۰ بیمار آسیب­دیده (۰۷/۰ درصد) دارای پارگی دیافراگم بودند. در این مطالعه از ۳۴ بیمار ، ۲۸ بیمار مرد ( ۴/۸۲ درصد ) و ۶ نفر (۶/۱۷ درصد) زن بودند. میانگین سنی ۱/۹ ± ۲/۳۲ سال با دامنه­ی ۱ تا ۶۸ سال بود. پارگی دیافراگم سمت چپ در ۲۲ بیمار (۷/۶۴ درصد) و سمت راست در ۱۱ مورد (۴/۳۲ درصد) و پارگی دوطرفه در یک بیمار (۹/۲ درصد) بود. ترومای غیرنافذ در ۲ ۲ بیمار (۷/۶۴ درصد) به عنوان علت پارگی دیافراگم بود. در ۷ بیمار (۶/۲۰ درصد) عمل جراحی به صورت اختیاری و در سایر موارد به صورت فوریتی انجام شد. تشخیص قبل از عمل در ۱۵ بیمار (۱/۴۴ درصد) و تشخیص حین عمل در ۱۳ بیمار (۲/۳۸ درصد) صورت گرفت و در ۶ مورد (۷/۱۷ درصد) از بیماران در اولین عمل جراحی انجام شده آسیب دیافراگم تشخیص داده نشد. بیشترین زمان بین آسیب و تشخیص حدود ۳ سال بود. در ۲۲ بیمار (۷/۶۶ درصد) آسیب ­ های متعدد همراه وجود داشت . متوسط زمان بستری در این بیماران حدود ۳/۱۲ روز بود. عوارض بعد از عمل در ۹ بیمار (۵/۲۶ درصد) ایجاد شد و مرگ و میر کلی بیماران ۵ بیمار (۷/۱۴ درصد) بود .

نتیجه ­ گیری : یافته ­ های این تحقیق نشان می ­ دهد که در درصد قابل توجهی از بیماران در عمل اول آسیب دیافراگم تشخیص داده نشده است و بدین ترتیب توجه به این ناحیه آناتومیک در حین اعمال جراحی برای آسیب ضروری می ­ باشد.

سابقه و هدف: آسیب ورزشی موضوعی نگران کننده برای ورزشکاران، مربیان و مسئولان ورزشی می باشد. ورزش های رزمی از جمله فعالیت های پر طرفدارند که به دلیل ماهیت برخوردی از شیوع بالای آسیب دیدگی برخودار می باشند. مطالعه حاضر به بررسی همه گیری شناسی و مقایسه آسیب های ورزش رزمی تکواندو، کاراته و جودو می پردازد.

مواد و روش ها: در این مطالعه جستجوی مقالات مرتبط در پایگاه های تخصصی انجام شده و محدوده پوشش مقالات در سه زمینه ورزش رزمی تکواندو، کاراته و جودو از سال های ۱۹۴۳ تا ۲۰۰۸ بود.

نتایج: بررسی ها نشان داد که آسیب های نواحی سر، گردن و تنه در کاراته با میانگین ۰۶/۵۷ درصد، تکواندو با میانگین ۲۷/۳۸ درصد و جودو با میانگین ۹۳/۲۵ درصد از کل آسیب بدن از شیوع بالایی برخوردار است. بیشترین درصد بروز آسیب در تکواندو آسیب اندام تحتانی و سپس سر و گردن، در کاراته ناحیه سرو گردن و سپس اندام تحتانی و در جودو ناحیه اندام فوقانی و سپس اندام تحتانی بود. بررسی ها در مورد بیشترین درصد نوع آسیب در تکواندو و کاراته ابتدا کبودی و سپس پیچ خوردگی و در جودو ابتدا پیچ خوردگی و سپس کبودی را نشان دادند.

نتیجه گیری: آسیب در نواحی سر، گردن و تنه سهم زیادی از آسیب های کل بدن را در ورزش های رزمی شامل می گردد. از مهم ترین  فاکتورهای مؤثر در این آسیب ها را می توان به ترتیب خطای حریف و سپس اجرای غلط تکنیک ها نام برد. شناسایی و پیشگیری از فاکتور های مستعد کننده در بروز آسیب ها، نقش مهمی در کاهش آسیب های این نوع ورزش ها خواهد داشت.