سابقه و هدف: با توجه به میزان شیوع کیست هیداتیک در کشور و عدم کارآیی لازم برخی از آزمون های سرولوژیک رایج در کشور جهت تشخیص آلودگی به کیست، این مطالعه به منظور ارزیابی قدرت آزمون های الیزای نقطه ای (Dot-ELISA)، ایمونوفلورسانس غیر مستقیم (IFS) و هماگلوتیناسیون غیر مستقیم (IHA) ریوی در تشخیص کیست های کبدی طی سال ۱۳۷۶ در تهران انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش کارآزمایی بالینی از نوع تشخیصی بر روی ۲۴۴ نمونه سرم از سه گروه به صورت ۳۰ نمونه از بیماران هیداتیدی، ۱۰۴ نمونه از بیماران غیر هیداتیدی و ۱۱۰ نمونه از افراد سالم صورت پذیرفت. مبتلایان به کیست هیداتید را به طور عمده افراد مبتلا به کیست هیداتیک کبدی (۱۴ نفر)، کیست هیداتیک ریوی (۱۰ نفر) و کیست هیداتیک توام کبدی-ریوی (۶ نفر) تشکیل می دادند که وجود کیست در اندام های آن ها پس از انجام عمل جراحی مورد تایید قرار گرفته بود. سرم ها با سه روش میکروهماگلوتیناسیون غیر مستقیم، ایمونوفلورسانس غیر مستقیم و الیزای نقطه ای آزمایش شدند. حساسیت، ویژگی، پیش بینی مثبت و منفی هر کدام از آزمون ها در تشخیص کیست های کبدی، ریوی و توام کبدی-ریوی محاسبه و با یکدیگر مقایسه گردید.

یافته ها: پس از انجام آزمایش های لازم، حساسیت آزمون IHA برای تشخیص کیست کبدی، ریوی و کبدی-ریوی به ترتیب ۷۸,۶ و ۶۰ و ۱۰۰ درصد و ویژگی آزمون ۹۳.۹۳%، در آزمون IFA حساسیت آزمایش برای تشخیص کیست کبدی ۹۳%، برای کیست ریوی ۸۰% و برای کیست توام کبدی-ریوی ۱۰۰% و ویژگی آن در هر سه مورد ۹۶.۲۶% می باشد. حساسیت آزمون Dot ELISA در تشخیص کیست در هر سه مورد کبدی، ریوی و کبدی-ریوی، ۱۰۰% و ویژگی آن ۹۹.۵۴% بود.

نتیجه گیری: در تشخیص آلودگی به کیست هیداتیک آزمون الیزای نقطه ای در مقایسه با روش های ارزش IFA و IHA دارای تشخیصی بهتری می باشد. این آزمون تقریبا به یک نسبت قادر است که کیست های کبدی و ریوی را تشخیص دهد.

سابقه و هدف: آلودگی به کیست هیداتیک انتشار ی جهانی دا رد و گزارشهای متفاوتی از خصوصیات فردی مبتلایان، سیر بالینی و روشهای مختلف تشخیص، درمان و عود آن گزارش شده است. به منظور تعیین وضعیت کلینیکی این بیماری، طی مطالعه ا ی ۸ ساله، وضعیت کلی بیماران مبتلا به کیست هیداتیک بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان و همچنین عود بیماری در آنها مورد بررسی قرار گرفت.

 مواد و رو ش ها: این پژوهش بصورت مقطعی روی کلیه بیماران با سابقه بستری انجام شد . خصوصیات فردی، علایم کلینیکی، تشخ ی ص و درمان بیماران از پروند ه ها استخراج شد و عود بیماری، پنج سال پس از درمان طی فراخوانی مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت یافته ها با آمار توصیفی تحلیلی ارایه گردید.

یافته ها : طی این مدت ۱۳۵ بیمار واجد شرایط بررسی شدند که ۶۲ درصد زن بودند، اکثراً سن ۲۰-۳۰ سال داشتند و ۵۸ درصد ساکن شهر بودند. شایعترین محل درگیری، کبد به میزان ۶۸ درصد و بعداز آن ریه به میزان ۳۰ درصد بود. شایعترین علا ی م بالینی در کیست هیداتیک ریه ، سرفه و خلط و در کیست هیداتیک کبد، درد شکم و تب و لرز بود.

  کیست هیداتیک کبد در ۹۸ درصد موارد با سونوگرافی و کیست ریه در ۹/۸۸ درصد موارد با گرافی ساده قفسه سینه تشخیص داده شده بود. سیتی اسکن در ۱۰۰ درصد موارد مثبت بود. شایعترین روش جراحی در کیست کبد رزکسیون و امنتوپلاستی (۵/۷۵%) و در ریه رزکسیون کیست در حد یک سگمان (۹۴%) بود. بدون مصرف داروی اسکولوسیدال، میزان عود ۳ درصد بود. تست سرولوژیک indirect hemagglotination test (IHA ) ‌ جهت پیگیری ، ۴/۸۸ درصد حساسیت مثبت داشت.

نتیجه‌گیری: به نظر می ر سد بعد از رزکسیون کیست هیداتیک نیازی به مصرف داروهای اسکولوسیدال نباشد. از طرفی تست IHA می تواند در تشخیص بیماران مفید باشد. بررسی تجربی هر دو مورد فوق توصیه می شود.