سابقه و هدف: مشکل اصلی در تجویز وارفارین، از پرکاربردترین ضد انعقادهای خوراکی، چگونگی نیل به INR مطلوب است. هدف از این مطالعه تعیین میانگین دوز موثر وارفارین برای بیماران مراجعه کننده به کلینیک قلب کاشان طی سال ۱۳۸۷ است تا نتایج آن جهت تجویز دوز مناسب دارو در زمان کوتاه تر و ایمن تر صورت گیرد.

مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، پرونده بیماران کلینیک قلب کاشان که به هر دلیل وارفارین مصرف می کردند، از نظر جواب INR، خصوصیات دموگرافیک، داروهای مصرفی، بیماری های زمینه ای و مصرف سیگار ارزیابی شد. زمانی که INR به حد مطلوب ۴/۲ تا ۶/۲ رسیده و حداقل در سه آزمایش متوالی در همین محدوده باقی ماند، دوز تجویز شده به عنوان دوز مطلوب ثبت می شد. کسانی که INR آنها این شرایط را نداشت، از مطالعه حدف شدند.

نتایج: از ۸۶ بیمار ۷۱ نفر شرایط ورود به مطالعه را داشتند. میانگین دوز روزانه وارفارین ۳۸/۱±۹۷/۳ میلی گرم بود. ۴۶ بیمار به علت فیبریلاسیون دهلیزی، ۱۳ نفر به دلیل داشتن دریچه مصنوعی، ۱۱ نفر با نارسایی احتقانی قلب و ۱ بیمار سکته مغزی آمبولیک وارفارین می گرفتند. دوز دریافتی دارو با سن رابطه معکوس داشت (۰۱/۰=P) ولی ارتباط معنی داری با جنس(۷/۰=P)، بیماری های زمینه ای (۰۷/۰=P)، مصرف سیگار (۲/۰=P)، داروهای مصرفی (۰۷/۰=P) و وزن (۱/۰=P) نداشت و به طور معنی داری در بیماران دارای دریچه مصنوعی بالاتر بود (۰۰۸/۰=P).

نتیجه گیری: دوز موثر روزانه وارفارین ۳۸/۱±۹۷/۳ و دوز موثر هفتگی آن ۷۷/۹±۸۳/۲۷ میلی گرم به دست آمد که می تواند راهنمای پزشکان جهت تجویز دوز مناسب و کسب INR مطلوب باشد.