مجله علوم پزشکی فیض

[صفحه اصلی ]

[Archive] [ English ]

بخش‌های اصلی

صفحه اصلی

اطلاعات نشریه

بانک‌ها و نمایه‌ها

آرشیو مجله و مقالات

Basic and Clinical Biochemistry and Nutrition

DOAJ

CINAHL

EBSCO

IMEMR

ISC

جستجو در پایگاه

دریافت اطلاعات پایگاه

enamad

جستجو در مقالات منتشر شده

۶ نتیجه برای مالون دی آلدئید

اثر تجویز عصاره آبی گیاه بادرنجبویه (Mellissa officinalis ) بر شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز میانی

راضیه ملک محمدی، مهرداد روغنی، محمود سلامی،
دوره ۱۹، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۴ )

چکیده

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد شده و افزایش سطح استرس اکسیداتیو در آن منجربه دژنره شدن سلول های جسم سیاه می شود. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانی گیاه بادرنجبویه این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز عصاره آبی گیاه مذکور بر عامل های استرس اکسیداتیو بافت مغز میانی انجام شد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد ۴۸ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۲۵۰-۳۰۰ گرم به ۴ گروه شاهد، شاهد تحت تیمار با عصاره، ضایعه دیده و ضایعه دیده تحت تیمار با عصاره تقسیم شدند. در این بررسی، مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق ۵/۱۲میکروگرم ۶-هیدروکسی دوپامین (۶-OHDA) به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه شاهد و ضایعه دیده تحت تیمار، ۳ مرتبه با فاصله زمانی ۲۴ ساعت مورد گاواژ عصاره بادرنجبویه یک بار در روز به میزان ۱۰۰ میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. در هفته دوم پس از جراحی سطح مالون دی آلدئید، نیتریت و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در بافت مغز میانی بررسی گردید.
نتایج: افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدئید در موش های پارکینسونی مشاهده شد و پیش تیمار با عصاره میزان آن را به طور معنی داری کاهش داد. به علاوه، سطح فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در گروه ضایعه دیده از گروه شاهد کمتر بود. عصاره بادرنجبویه تاثیری روی فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و سطح پلاسمایی نیتریت نداشت.
نتیجه گیری: تجویز خوراکی عصاره آبی بادرنجبویه به میزان ۱۰۰ میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز میانی می شود.

بررسی ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام و مالون دی آلدهید در پلاسما و مغز موش‌های صحرایی نوزاد در پی مجاورت مزمن با میدان های الکترومغناطیس۵۰ و ۹۰۰ مگاهرتز طی دوره جنینی

جمال امری، مهدی صادق، بهروز محمدی، هما سلیمانی، حیدر فراهانی،
دوره ۲۰، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۵ )

چکیده

سابقه و هدف: در مطالعه حاضر اثر مواجهه مزمن طی دوران جنینی با امواج موبایل (۹۰۰ مگاهرتز) و امواج الکترومغناطیس ۵۰ هرتز بر ظرفیت آنتی اکسیدانی کل (TAC) و مالوندیآلدئید (MDA) پلاسما و بافت مغز موش های صحرائی نر و ماده بررسی شده است.

مواد و روش ها: پس از باروری، ۹ سر موش صحرایی ماده به صورت تصادفی در سه گروه کنترل، مواجهه با امواج موبایل (Mobile) و مواجهه با میدان ۵۰ هرتز (LF) قرار گرفتند. در گروه LF حیوانات روزانه و تا روز قبل از زایمان ۳۰ دقیقه درون یک سیملوله (میدان ۵۰ هرتز با شدت ۱/۵ میلی تسلا) قرار گرفتند. در گروه Mobile موش های صحرائی ماده در قفسی نگهداری می شدند که در تمام مدت بارداری یک گوشی موبایل در حالت روشن و آماده به کار زیر قفس قرار داشت و روزانه ۳۰ دقیقه موبایل در وضعیت مکالمه قرار می گرفت. بعد از زایمان و پایان دوره شیرخواری فرزندان نر و ماده هر سه گروه در ۶ گروه آزمایشی برای نمونه گیری از خون و مغز و اندازه گیری MDA و TAC قرار گرفتند.

نتایج: مقادیر TAC و MDA پلاسما و مغز بین نرها و ماده های گروه کنترل تفاوت معنی داری را نشان نداد (P> ۰/۰۵). هم چنین، TAC پلاسما گروه های Mobile و LF در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت (P> ۰/۰۵). MDA) بافت پلاسما و مغز گروه های Mobile و LF نیز در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری نشان نداد (P> ۰/۰۵).

نتیجه گیری: نتایج ما نشان داد مواجهه مزمن طی دوره جنینی با این میدان های الکترومغناطیس پیامد معنی داری بر TAC و MDA پلاسما و مغز ندارد.

بررسی اثر هم زمان نانوذرات اکسید روی و ویتامین C بر استرس اکسیداتیو در مخچه موش صحرایی

مریم رفیعی راد، سعید ولیپور چهارده چریک،
دوره ۲۲، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۹۷ )

چکیده

سابقه و هدف: در سال های اخیر به تاثیرات بالقوه مواد در ابعاد نانو روی سیستم عصبی مرکزی توجه بیشتری شده است. مخچه یکی از مناطق مغزی با جذب بالای روی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات نانواکسید روی بر شاخص های استرس اکسیداتیو مخچه موش های صحرایی در حضور و غیاب ویتامین C میباشد.
مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی موش های صحرایی نر نژاد ویستار (g۲۵۰-۲۰۰) به گروه های زیر (۷=n) تقسیم شدند: یک گروه دریافت کننده سالین (شاهد)، سه گروه دریافت کننده دوزهای ۲۵/۱، ۵/۲ و ۵ mg/kg نانواکسید روی، سه گروه دریافت کننده دوزهای ۳۰، ۶۰ و ۱۲۰ mg/kg ویتامین C و ۳ گروه دریافت کننده نانواکسید روی ۲۵/۱، ۵/۲ و ۵ توأم با دوز mg/kg ۳۰ ویتامین C. نیم ساعت پس از دریافت دارو، پس از بیهوش کردن حیوانات، مخچه آنها خارج شده و مالون دیآلدئید و گروه های تیول ناحیه مخچه اندازه گیری شد.
نتایج: سطح مالون دی آلدئید در گروه های دریافت کننده mg/kg ۵ نانواکسید روی و گروه های دریافت کننده دوزهای مختلف ویتامین C، همچنین گروه های دریافت کننده دوزهای مختلف نانواکسید روی توأم با mg/kg ۳۰ ویتامین C در مقایسه با گروه سالین به طور معنی داری کاهش یافت. غلظت تیول تام در گروه های مختلف مطالعه در مقایسه با گروه شاهد تغییر معنی دار نکرد.
نتیجه گیری: نانواکسید روی به تنهایی و یا توام با ویتامین C اثرات کاهشی در میزان استرس اکسیداتیو مخچه موش صحرایی دارد.

اثر تمرین با شدت متوسط بر فعالیت آنزیم های کاتالاز و مالون دی آلدئید در ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی

محمد رمی، عبدالحمید حبیبی، مژده خواجه لندی،
دوره ۲۲، شماره ۶ - ( ۹-۱۳۹۷ )

چکیده

سابقه و هدف: دیابت شیرین موجب تشدید استرس اکسیداتیو شده و فعالیت سیستم دفاع آنتی اکسیدان را کاهش می دهد. ازآنجایی که مغز حساسیت بالایی به استرس اکسیداتیو دارد و شواهد علمی حاکی از اثر ورزش منظم بر کاهش حساسیت مغز به آسیب های مغزی تحت شرایط پاتوفیزیولوژیک است، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین با شدت متوسط بر فعالیت آنزیم های کاتالاز و مالون دی آلدئید در ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی مبتلا به دیابت بود.
مواد و روش ها: تعداد ۲۴ سر موش صحرایی نر با سن ۱۰ هفته و وزن ۹/۴±۲۴۵ گرم به ۴ گروه دیابت تمرین، دیابت کنترل، سالم تمرین و سالم کنترل تقسیم شدند. موش های گروه های دیابتی از طریق تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. برنامه تمرینی ورزشی شامل ۶ هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بود. پس از ۲۴ ساعت از آخرین جلسه تمرین نمونه های بافت هیپوکمپ استخراج گردیده فعالیت آنزیم های کاتالاز و مالون دی آلدئید در آنها بررسی شد.
نتایج: پس از تمرین استقامتی میزان کاتالاز در گروه های دیابت تمرین (۷/۷۴±۱۶۱/۲۴) نسبت به دیابت کنترل (۸/۰۵±۱۴۸/۵۵) و سالم تمرین (۲/۳±۴۰۸/۸۵) نسبت به سالم کنترل (۹/۳۳±۲۸۳/۴۴) افزایش معنی داری داشت (۰/۰۵<P). همچنین، میزان مالون دی آلدئید در گروه دیابت تمرین (۱/۷۵±۹/۶۵) نسبت به گروه دیابت کنترل (۱/۰۱±۱۳/۲۳) کاهش معنی داری یافت (۰/۰۵> P).
نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه می توان گفت تمرین استقامتی می تواند در افزایش نقش آنتی اکسیدانی آنزیم کاتالاز و کاهش میزان مالون دی آلدئید بافت هیپوکمپ موش های دیابتی مؤثر باشد.

تأثیر ۸ هفته تمرین HICT بر سطوح سرمی کاتالاز، مالون دی آلدئید و حداکثر اکسیژن مصرفی زنان نجات یافته از سرطان پستان: کارآزمایی بالینی تصادفی شده

فاطمه شیراوند، وحید ولیپور دهنو، مهدی عباسی مقدم،
دوره ۲۳، شماره ۴ - ( ۵-۱۳۹۸ )

چکیده

سابقه و هدف: زنان مبتلا به سرطان پستان، سیستم دفاع آنتی اکسیدانی به ویژه سطح کاتالاز، اکسیداسیون لیپیدی و توان هوازی مطلوبی ندارند. باتوجه به اثر مطلوب تمرینات ورزشی بر این عوامل، هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات دایرهای با شدت بالا بر سطوح سرمی کاتالاز و مالون دیآلدئید و بیشینه اکسیژن مصرفی زنان نجات یافته از سرطان پستان بود.
مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، ۱۷ زن نجات یافته از سرطان پستان به طور داوطلبانه شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (۹ نفر) و کنترل (۸ نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرینات را انجام دادند. گروه کنترل در این مدت هیچ نوع فعالیت ورزشی نداشتند. ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت پس از اتمام پروتکل تمرینی، نمونه خونی از آزمودنی ها توسط کارشناس آزمایشگاه، در حالت ناشتا بین ساعت ۷ و ۳۰ دقیقه تا ۸ گرفته و سطوح سرمی کاتالاز CAT و مالون دیآلدئید MDA و بیشینه اکسیژن Vo_۲max مصرفی اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس استفاده و سطح معنی داری ۰/۰۵>P در نظر گرفته شد.
نتایج: نتایج نشان داد که در متغیرهای نسبت دور کمر به دور باسن WHR (۰/۰۹۰=P)، وزن (۰/۲۸۴=P) و MDA (۰/۱۵۴=P) تفاوت غیرمعنادار و در متغیرهای Vo_۲max (۰/۰۰۰۵=P) و CAT (۰/۰۳۶=P) تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد.
نتیجه گیری: پیشنهاد می شود فعالیت های ورزشی کوتاه مدت و کارآمد مانند تمرین HICT باتوجه به سهولت و اثرات مفید برای زنان مبتلا به سرطان سینه به منظور کاهش فشار اکسایشی و بهبود توان هوازی به عنوان یک مکمل درمانی غیردارویی استفاده شود.

تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط بر برخی شاخص‌های اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی بافت بیضه موش‌های صحرایی دیابتی با سندرم حاد ترک مورفین

شهرام آذررنگ، محمد پرستش، عباس صارمی،
دوره ۲۸، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۳ )

چکیده

زمینه و هدف: دیابت به همراه مورفین با ایجاد استرس اکسیداتیو، آسیبهای متابولیسمی متعددی در بیضه ها ایجاد می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط بر برخی شاخص‌های اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی بافت بیضه موش‌های صحرایی دیابتی با سندرم حاد ترک مورفین انجام شد.
روش‌ها: در این مطالعه تجربی از ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. موش‌ها به صورت تصادفی به ۴ گروه ۸ تایی تقسیم شدند: ۱) کنترل دیابت، ۲) دیابت مورفینی، ۳) دیابت+تمرین مقاومتی، ۴) دیابت مورفینی+ تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط. القاء دیابت و تجویز مورفین (سندرم حاد ترک مورفین) انجام شد. گروه‌های تمرین ۸ هفته پروتکل تمرین مقاومتی را اجرا نمودند. در پایان مطالعه، شاخص‌های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی شامل MDA،TAC ، GPX و SOD در بافت بیضه اندازه گیری گردید.
یافته‌ها: غلظت شاخص اکسیدانی MDA گروه دیابت، نسبت به سایر گروه‌ها افزایش معناداری داشت (۰۰۱/۰P=). با این حال تمرین مقاومتی فزاینده باعث کاهش معنادار غلظت MDA (۰۰۱/۰P=) و افزایش معنادار میزان شاخص های آنتی اکسیدانی TAC، GPX و SOD (۰۰۱/۰P=) سایر گروه‌ها در مقایسه با گروه دیابت گردید.
نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط باعث کاهش شاخص اکسیدانی و افزایش شاخص‌های آنتی‌اکسیدانی در بافت بیضه موش‌ها‌ی دیابتی همراه با سندرم ترک مورفین شد و این ممکن است نشان دهنده کاهش عوارض ناباروری در موش‌ها ‌باشد.

صفحه 1 از 1

Persian site map - English site map - Created in 0.06 seconds with 39 queries by YEKTAWEB 4718