سابقه و هدف: مطالعات اندکی درخصوص اثرات مثبت فعالیت ورزشی و مکمل یاری ترکیب های پلی فنولی در کاهش عوامل خطرزای قلبی عروقی وجود دارد. در مطالعه حاضر تأثیر مکمل یاری کوتاه مدت عصاره دانه انگور (GSE) بر پروفایل لیپیدی و میزان hs-CRP سرمی به دنبال فعالیت هوازی در مردان بررسی شده است.

مواد و روش ها: در یک مطالعه دوسوکور، ۲۰ مرد به طور تصادفی (سن۱±۱۹ سال، درصد چربی ۳±۲۰/۱۲ درصد، شاخص توده بدنی۲±۲۲/۲۲ و اکسیژن مصرفی بیشینه ۲±۲۸/۳۹ میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) در دو گروه ۱۰ نفری مکمل عصاره دانه انگور (۲۰۰ میلی-گرم در روز) و دارونما تقسیم شدند. پروتئین واکنش دهنده با حساسیت زیاد (hs-CRP)، تری گلسیرید (TG)، کلسترول لیپوپروتئین سبک (LDL-C)، کلسترول لیپوپروتئین سنگین (HDL-C) و کلسترول تام (TC) قبل و بعد از مکمل یاری و نیز بلافاصله بعد از ۳۰ دقیقه فعالیت هوازی با شدت ۷۵ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بر روی نوارگردان اندازه گیری شد.

نتایج: به دنبال فعالیت هوازی کاهش معنی داری در سطوح TG و افزایش معنی داری در hs-CRP در هر گروه دیده شد (۰۵/۰>P). حال آنکه، متعاقب فعالیت هوازی تغییرات معنی داری بین گروه ها در سطوح LDL-C، HDL-C و TC ایجاد نشد (۰۵/۰>P).

نتیجه گیری: یک جلسه فعالیت هوازی به جز شاخص TG، تأثیر معنی داری بر سایر شاخص های لیپیدی نداشت و باعث افزایش غلظت hs-CRP شد. در حالیکه، مکمل یاری کوتاه مدت GSE، می تواند تنها TC پروفایل لیپیدی را بهبود بخشد.

سابقه و هدف: بیان شده است که یک جلسه فعالیت ورزشی شدید می‌تواند با تولید گونه‌های فعال اکسیژن- نیتروژن موجب آسیب‌های ناشی از استرس اکسایشی و التهاب و در نتیجه کاهش عملکرد ورزشی گردد. هدف از انجام این تحقیق تعیین تاثیر مصرف مکمل امگا -۳ بر التهاب ناشی از فعالیت هوازی بیشینه در دختران جوان فعال بود.

مواد و روش­ ها: برای انجام این کارآزمائی بالینی از بین دانشجویان دختر دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه بوعلی سینا همدان پس از تکمیل فرم سلامت و رضایت­ نامه کتبی ۳۰ نفر واجد شرایط انتخاب شدند و به دو گروه ۱۵ نفره مکمل امگا-۳ و دارونما تقسیم شدند. گروه مکمل، روزانه ۳ کپسول حاوی ۳۰۰۰ میلی­ گرم اسید چرب امگا-۳ و گروه دارونما روزانه ۳ کپسول حاوی روغن سویا به­ مدت ۲ هفته مصرف نمودند. میزان پروستاگلاندین E۲ (PGE۲) سرمی قبل و بعد از مکمل یاری و بلافاصله پس از فعالیت ورزشی تا مرز واماندگی اندازه گیری شد.

نتایج: نتایج حاصل از اندازه ­گیری تکراری نشان داد که میزان PGE۲ سرمی در حالت استراحتی و پس از فعالیت شدید ورزشی در گروه مکمل امگا-۳ کاهش یافته و اختلاف معنی­داری بین دو گروه امگا-۳ و دارونما وجود دارد (۰/۰۰۱ P&le).

نتیجه­ گیری: در مجموع می­ توان گفت مصرف مکمل امگا-۳ می­ تواند شیوه مناسبی جهت جلوگیری از کاهش عملکرد ورزشی ناشی از آثار التهابی PGE۲  در فعالیت­ های هوازی بیشینه باشد.

سابقه و هدف: برخی مطالعات نشان داده‌اند که تمرین هوازی می‌تواند دستگاه دفاع آنتی‌اکسیدانی را تقویت نماید. ازاین ­رو، مطالعه حاضر به‌منظور بررسی تأثیر تمرین هوازی و یک جلسه فعالیت وامانده‌ساز بر سطوح مالون‌دی‌آلدهید (MDA) و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام (TAC) بزاقی و سرمی در مردان غیرفعال انجام شد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه­ تجربی ۲۷ مرد (۱۸ تا ۲۱ سال) به‌طور تصادفی در دو گروه کنترل (۱۲ نفر) و تمرین هوازی (۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه تمرین در یک برنامه تمرین هوازی با شدت ۵۰ تا ۷۰ درصد ضربان قلب ذخیره برای ۸ هفته‌ (۳ جلسه در هفته) شرکت کردند. بعد از دوره تمرینی، هر دو گروه فعالیت ورزشی پیشرونده‌ای را تا سرحد خستگی بر روی نوارگردان اجرا کردند. نمونه‌های سرمی و بزاقی، قبل و بعد از تمرین و نیز بعد از فعالیت ورزشی، به‌منظور ارزیابی MDA و TAC جمع‌آوری گردید.

نتایج: تمرین هوازی باعث افزایش معنی‌دار TAC در نمونه‌های بزاقی و سرمی شد (<۰/۰۵P). به‌علاوه، فعالیت وامانده‌ساز با کاهش TAC در گروه کنترل همراه بود (<۰/۰۵P). در گروه تمرین، MDA سرمی به‌دنبال دوره تمرینی نسبت به گروه کنترل پایین‌تر بود، در­حالی‌که این تفاوت در MDA بزاقی قابل توجه نبود (<۰/۰۵P). بعد از فعالیت وامانده‌ساز افزایش معنی‌داری در MDA سرمی در گروه کنترل مشاهده شد (<۰/۰۵P). هم ­چنین، ارتباط معنی‌دار بین شاخص‌های بزاقی و سرمی TAC و MDA مشاهده نشد (<۰/۰۵P).

نتیجه‌گیری: تمرین هوازی می‌تواند در جلوگیری از پراکسیداسیون لیپیدی ناشی از فعالیت وامانده‌ساز مؤثر باشد؛ هرچند این نتیجه در ارتباط با بزاق نیازمند تحقیقات بیشتری است.