سابقه و هدف: شیلوتوراکس مادرزادی به تجمع مایع لنفاتیک درون فضای پلور گفته می­شود. مواردی که به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی­دهند، معمولا نیاز به جراحی دارند. اگرچه اکترئوتاید (آنالوگ سوماتواستاتین) به­طور موفقیت آمیزی برای درمان شیلوتوراکس استفاده شده است، اما مکانیسم اثر آن کاملا مشخص نمی­باشد و اعتقاد بر این است که از طریق کاهش جریان لنف احشایی اثر می­کند.

معرفی بیمار: در این گزارش به معرفی دو مورد درمان شیلوتوراکس مادرزادی با اکترئوتاید که به درمان حمایتی (حمایت تغذیه­ای و درناژ) پاسخ نداده بودند و به­دلیل اجتناب سرویس جراحی از مداخله، با هدف کمک به بیمارانجام شده، ­پرداخته می­شود. مورد اول یک شیرخوار۵۰ روزه با ظاهر سندرم نونان و دیگری نوزادی ۱۸ روزه مبتلا به شیلوتوراکس مادرزادی ایدیوپاتیک می­­باشد. درمان با بهبودی سریع علائم تنفسی در مدت کوتاهی از شروع مصرف اکترئوتاید همراه بود و بهبودی کامل علائم بالینی در شیرخوار اول ۱۲ روز و در بیمار دوم ۱۰ روز بعد از شروع درمان اتفاق افتاد. انفوزیون اکترئوتاید ابتدا با دوز mic.gr/kg/hr ۳ شروع شد و روزانه mic.gr/kg/hr ۱ افزوده شد و به حداکثر دوز mic.gr/kg/hr ۸ رسید. در پیگیری ۲ ماه بعد بیماران مشکلی نداشتند.

نتیجه­گیری: به­نظر می­رسد درمان با اکترئوتاید به­صورت انفوزیون به­عنوان روشی موثر و ایمن و جایگزین جراحی در درمان شیلوتوراکس مادرزادی مقاوم در نوزادان و شیرخواران قابل استفاده باشد. البته برای مشخص شدن نقش واقعی اکترئوتاید در درمان شیلوتوراکس مادرزادی نیاز به مطالعات بیشتری می باشد.