سابقه و هدف: کاهش شنوایی یک مشکل شایع در تمام جوامع می­باشد که زندگی فردی و اجتمایی را تحت تاثیر قرار می­دهد. ولی میزان شیوع کاهش شنوایی و انواع آن در جوامع مختلف، متفاوت است، لذا این مطالعه به منظور تعیین فراوانی کاهش شنوایی عوامل مرتبط با آن در بیماران مراجعه­کننده به کلینیک شنوایی­سنجی بیمارستان متینی کاشان از آبان­ماه ۱۳۸۴ تا اردیبهشت­ماه ۱۳۸۵ انجام شد.

مواد و روش­ها: مطالعه به صورت Cross-Sectional بر روی ۴۶۲ نفر بیمار ارجاع شده به کلینیک شنوایی­سنجی بیمارستان متینی کاشان انجام شد. سوابق و شکایت بیمار بر اساس پرسش و تشخیص نهایی با معاینات تخصصی و با توجه به نتایج شنوایی­سنجی تعیین گردید. فراوانی کم­شنوایی با افت شنوایی بیش از ۱۰ دسی­بل و نوع آن بر اساس هدایتی، حسی ـ عصبی یا مخلوط و شدت آن بر اساس نمودار ادیوگرام تعیین و مورد مطالعه قرار گرفت. یافته­های مطالعه با آمار توصیفی و آزمون­های آماری کای دو و فیشر تجزیه و تحلیل شد.
نتایج: از ۴۶۲ بیمار مراجعه­کننده به کلینیک شنوایی­سنجی تعداد ۲۰۳ نفر (۹/۴۳ درصد) مبتلا به کاهش شنوایی، شناسایی شدند که از این تعداد ۷/۵۳ درصد مرد بودند. سن بیماران ۵/۱۹ ± ۴/۳۳ سال بود. کم­شنوایی حسی ـ عصبی شایع­ترین نوع کم­شنوایی در بین بیماران مراجعه­کننده بود (۹/۴۱ درصد) و پس از آن به ترتیب کم­شنوایی هدایتی (۹/۳۸ درصد) و کم­شنوایی مختلط (۲/۱۹ درصد) قرار داشت. کم­شنوایی دوطرفه ۶۵ درصد و یک­طرفه ۳۵ درصد بود. از نظر میزان کم­شنوایی، افت شنوایی متوسط (۴۰-۶۰ دسی­بل) بیشترین میزان بود. از بین علل مختلف ایجادکننده کم­شنوایی، عفونت شگوش میانی شایع­ترین علت (۳۴ درصد) و علل ارثی مادرزادی، التهاب سروزی گوش میانی و پیرگوشی در رتبه­های بعدی بود.

نتیجه­گیری: مطالعه نشان داد کاهش شنوایی در بیماران ارجاع شده به کلینیک شنوایی­سنجی بیمارستان متینی کاشان شیوع بالایی دارد که کم­شنوایی ح سی ـ عصبی شایع­ترین نوع کم­شنوایی و عفونت گوش میانی شایع­ترین علت آن می­باشد، با توجه به قابل درمان بودن کامل این عامل، توجه بیشتر به شناسایی و درمان مناسب این عفونت­ها را پیشنهاد می­نماید. ش