سابقه و هدف: مطالعات قبلی نقش حفاظتی آنزیم سیکلواکسیژناز را در پیشرفت صرع نشان داده اند. بااین حال، دخالت سیکلواکسیژناز-۲ در بیماریزایی صرع کاملا شناخته شده نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر سلکوسیب و نیمزولاید (مهارکننده های اختصاصی سیکلو اکسیژناز-۲) بر آستانه تشنج کلونیک ناشی از پنتیلن تترازول در موش های سوری طراحی گردید.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی موش های سوری نر سفید به صورت تصادفی به ۱۳ گروه شامل گروه های کنترل، حلال (توئین ۸۰)، و ۱۱ گروه آزمایشی دریافت کننده نیمزولاید (۲/۵، ۵ و ۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم)، سلکوکسیب (۲/۵، ۵ و ۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم)، دیازپام (۰/۱، ۰/۵ و ۵ میلی گرم بر کیلوگرم) و ترکیب دوز غیرموثر دیازپام با نیمزولاید یا سلکوکسیب تقسیم شدند. آستانه تشنج کلونیک ناشی از پنتیلن تترازول در همه گرو ه ها ارزیابی گردید.
نتایج: نیمزولاید (۲/۵ و ۵ میلی گرم بر کیلوگرم)، سلکوکسیب (۲/۵ و ۵ میلی گرم بر کیلوگرم) و دیازپام (۵/۰ و ۵ میلی گرم بر کیلوگرم) به طور معنی داری آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول را در مقایسه با گروه حلال افزایش دادند (۰/۰۵<P). همچنین، تنها ترکیب دوز غیرموثر دیازپام (۰/۱ میلی گرم بر کیلوگرم) با سلکوکسیب (۲/۵ میلی گرم بر کیلوگرم) اثر حفاظتی معنی داری در مقابل تشنج ناشی از پنتیلن تترازول نشان داد (۰/۰۱<P).
نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نقش احتمالی ایزوآنزیم COX-۲ را در بیماریزایی صرع نشان می دهد. احتمال می رود برخی مهارگرهای COX-۲ نظیر سلکوکسیب از طریق نورونهای گاباارژیگ عمل کرده و با افزایش رهایش گابا موجب کاهش تحریک پذیری شوند. همچنین، تفاوت اثر سلکوکسیب و نیمزولاید می تواند مربوط به اثر متفات این دو ترکیب بر COX-۱ و COX-۲ باشد.
_-_Copy.png)
.png){kind=logo}
