زمینه و هدف: استفاده از داروهای مختلف در سندرم ترک معمولاً اثربخشی کمی دارند و سبب وابستگی فرد به مواد جدید می گردد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر ۸ هفته تمرین مقاومتی بر سطح پروتئین‌های Bax و Bcl-۲ در بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین بود.
روش‌ها: در این مطالعه تجربی، ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به ۴ گروه شامل کنترل، سندرم ترک، و تمرین مقاومتی فزاینده و سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده تقسیم شدند. اعتیاد به مورفین از طریق تجویز خوراکی مورفین سولفات ۰/۴ میلی‌گرم/دسی‌لیتر به مدت ۲۱ روز القا شد. برای اطمینان از وابستگی به مورفین، به تعدادی از حیوانات نالوکسان (۲mg/kg, ip) تزریق گردید. سپس گروه‌های تمرین به مدت ۸ هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موش‌ها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیت‌های الایزا استفاده شد.
یافته‌ها: افزایش معنی‌دار سطح پروتئین Bax (پروآپپتوتیک) (۰/۰۳=P) و کاهش معنی‌دار سطح پروتئین Bcl-۲ (آنتی‌آپوپتوزی) (۰/۰۰۶=P) در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم گزارش شد. همچنین افزایش سطوح Bcl-۲ (۰/۰۴۳=P) و کاهش پروتئین‌های Bax (۰/۰۱=P) در گروه سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده در مقایسه با گروه سندرم ترک تفاوت معنی‌دار را نشان داد.
نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی فزاینده احتمالاً می‌تواند بر میزان کاهش فاکتورهای آپوپتوتیک بافت قلب در موش‌های با سندرم ترک مورفین اثر مثبت و محافظتی داشته باشد.
_-_Copy.png)
.png){kind=logo}
