سابقه و هدف: با توجه به وجود عوارض بارداری و زایمان و وجود گزارش هایی مبنی بر نقش توده بدنی مادر در سرانجام حاملگی و عدم اطلاع از وضعیت آن در کاشان و به منظور تعیین رابطه بین توده بدنی مادر با میزان عوارض بارداری و زایمان این تحقیق بر روی خانم های حامله مراجعه کننده به زایشگاه شبیه خوانی کاشان طی سال های ۷۸-۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش هم گروهی (Cohort) بر روی ۴۵۰ نفر خانم حامله شکم اول بدون بیماری سیستمیک قبلی که در سه ماهه اول بارداری جهت مراقبت های قبل از زایمان و سپس انجام زایمان مراجعه نمودند، صورت پذیرفت. BMI افراد با استفاده از قد و وزن تعیین و افراد بر این اساس در سه گروه مساوی ۱۵۰ نفری براساس BMI کمتر از ۱۹,۸، ۲۶-۱۹.۸=BMI و BMI بیشتر از ۲۶ قرار گرفتند. عوارض قبل از زایمان را با افزایش فشار خون، بستری قبل از موعد زایمان در بیمارستان، افزایش وزن حاصل از حاملگی، پارگی پیش از موعد پرده های جنینی، کاهش حرکات جنین، زایمان قبل از ترم، زایمان پس از موعد و بروز دردهای زایمانی بررسی و عوارض حین و بعد از زایمان را با شاخص استفاده از سنتوسیون، نوع زایمان، خونریزی های زایمانی و مدت بستری در بیمارستان و همچنین درجه آپگار و وزن نوزادان مورد مطالعه قرار گرفته و با استفاده از آزمون آماری X² و آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: تحقیق بر روی ۴۵۰ نفر در سه گروه مساوی ۱۵۰ نفری که همگی شکم اول و بدون اختلاف سنی قابل ملاحظه بودند، به عمل آمد. فشار خون بالا در زنان با BMI بیش از حد طبیعی ۳۸,۶% بود (P<۰.۰۰۰۱). استفاده از سنتوسیون جهت القای زایمان به ترتیب در گروه های مذکور ۲۸.۷% و ۴۱.۳% و ۴۲.۷% بود (P<۰.۰۲). همچنین زایمان غیر طبیعی به ترتیب در گروه ها در ۲۲%، ۱۸.۶% و ۵۱.۴% افراد دیده شد (P<۰.۰۰۰۱).

نتیجه گیری: انحراف BMI از مقدار طبیعی آن باعث افزایش عوارض حاملگی و زایمان می گردد. با توجه به اهمیت بهداشتی-درمانی مساله، توجه به وزن مادران در دوران بارداری اهمیت خاص خود را طلب می کند.

سابقه و هدف: با توجه به فراوانی استئوآرتریت زانو و عوارض و ناتوانی ناشی از این بیماری و عدم آگاهی از وضعیت آن در منطقه کاشان، این مطالعه به منظور تعیین فراوانی استئوآرتریت زانو و عوامل خطرساز آن در بیماران سرپایی مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر کاشان در سال ۱۳۸۳ صورت پذیرفت.

مواد و روش‌ها: این تحقیق به صورت توصیفی انجام شده است. در این مطالعه کلیه ۱۰۰۰ بیمار با درد زانو مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه‌گیری به روش در دسترس انجام شده است. از بیمارانی که در معاینه بالینی علایم بالینی استئوآرتریت زانو را نشان دادند، عکس ساده رادیولوژی زانو تهیه شد و افراد با یافته‌های بالینی طبق معیارهای بالینی انجمن روماتولوژی آمریکا ( ACR ) و یافته‌های رادیولوژیک دال بر استئوآرتریت زانو مورد مطالعه قرار گرفتند و نتیجه معاینه بالینی و رادیولوژی زانو در فرم اطلاعاتی ثبت گردید. اطلاعات مربوط به بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو از قبیل سن، ‌جنس،‌ قد، ‌وزن، ‌شاخص توده بدنی ( BMI )، سابقه ترومای شدید به زانو، ‌سابقه مصرف سیگار در فرم اطلاعاتی ثبت شد. داده‌های فرم اطلاعاتی استخراج و نتایج به صورت آمار توصیفی گزارش گردید. از آزمون c ۲ و فیشر جهت تحلیل استفاده شد.

نتایج: از ۱۰۰۰ بیمار با درد زانو مکانیکی مورد مطالعه، ۳۵۰ نفر (۳۵ درصد) مبتلا به استئوآرتریت زانو بودند. از این تعداد ۳۰۷ نفر (۷/۸۷%) زن و ۴۳ نفر (۳/۱۲%) مرد بودند. BMI در ۳/۵۶% از این افراد بیش از kg/m۲ ۹/۳۹-۳۰ بود (چاق) و در ۲/۰% کمتر از kg/m۲ ۱۹ بود. ۲۸ نفر (۸%) در گروه سنی ۳۹-۳۰ سال و ۱۲۴ نفر (۴/۳۵%) در گروه سنی ۵۹-۵۰ سال قرار داشتند. این دو گروه کمترین و بیشترین گروه سنی افراد مبتلا به استئوآرتریت را شامل می‌شدند. در بین بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو ۳۷ نفر (۶/۱۰%) سابقه ترومای شدید به زانو داشتند. شایع‌ترین یافته بالینی کریپتاسیون (۸/۸۸%) و حساسیت در لمس زانو (۲/۶۳%) و شایع‌ترین یافته رادیولوژیک کاهش فاصله مفصلی و استئوفیت (۱۰۰%) بود.

نتیجه‌گیری: در بین عوامل خطرساز ایجادکننده استئوآرتریت زانو مهمترین عامل بعد از سن، چاقی می‌باشد، لذا به منظور کاهش وزن، آموزش و حرکات ورزشی و تغییر عادات غذایی توصیه می‌گردد تا ‌از میزان بروز استئوآرتریت و ناتوانی ناشی از آن کاسته شود.