سابقه و هدف: کیفیت زندگی، به‌زیستی روانشناختی و تاب‌آوری نقش اساسی در بروز تعارضات زناشویی و مشکلات زوجین ایفا می‌کند. آموزش شفقت به خود، ازجمله رویکردهایی است که می‌تواند در زمینه بهبود روابط زوجین مورداستفاده قرار گیرد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف شناسایی اثربخشی شفقت به خود بر کیفیت زندگی و تاب‌آوری زوج‌های دارای تعارضات زناشویی انجام شد.
مواد و روش‌ها: این پژوهش، آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. نمونه آماری این پژوهش شامل ۴۰ زوج بود که به‌صورت تصادفی در گروه آزمایشی شفقت به خود و کنترل قرار داشتند. گروه آزمایشی هشت جلسه آموزش ۹۰ دقیقه‌ای شفقت به خود دریافت نمودند و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس‌های تاب‌آوری کانر و دیویدسون، کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، و به‌زیستی روانشناختی ریف استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر به‌کار رفت.
نتایج: نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان داد که شفقت به خود، افزایش معناداری در تاب‌آوری (۰/۰۱>P)، به‌زیستی روانشناختی (۰/۰۱>P) و کیفیت زندگی (۰/۰۱>P) زوجین با تعارضات زناشویی ایجاد کرده و این نتایج در پیگیری دوماهه ثابت باقی مانده است (۰/۰۵<P).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد آموزش شفقت به خود با تمرکز بر پذیرش احساسات مهربانانه و تغییر عواطف منفی به مثبت می‌تواند بر کیفیت زندگی، به‌زیستی روانشناختی و تاب‌آوری زوج‌های دارای تعارض تأثیر داشته باشد.
_-_Copy.png)
.png){kind=logo}
