سابقه و هدف: پیشنهاد شده است که سیستم اوپیوئیدی احتمالاً با سیستم آدرنرژیکی ارتباط دارد، اما تحقیقات کمتری پیرامون کاهش تمایل به اعتیاد توسط داروها صورت گرفته است. در این مطالعه اثرات مرفین با و بدون حضور کلونیدین و آیدازوکسان که به ترتیب آگونیست و آنتاگونیست رسپتورهای - a ۲ آدرنرژیک هستند بر وابستگی به مرفین در موش صحرائی تعیین گردید.

مواد و روش‌ها: تحقیق به روش Experimental و روی تعداد ۳۲ موش و در ۴ گروه شاهد، مرفین، مرفین توام با کلونیدین و مرفین توام با آیدازوکسان انجام گرفت. پس از بیهوش نمودن رات‌ها با کتامین و رامپون و کانول‌گذاری در ورید وداجی با روش خودتزریقی رات‌ها را معتاد کرده و دفعات فشار دادن اهرم در طول قرار گرفتن حیوان در قفس خود تزریقی در تمام دوره اعتیاد در همه گروه‌ها ارزیابی گردید. میزان وابستگی به مرفین با آماره ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: ‌ تفاوت معنی‌داری بین دفعات فشار دادن فعال و غیرفعال اهرم در گروه شاهد دیده نشد. (۲) در گروه‌های آزمون دفعات فشار دادن فعال اهرم به طور معنی‌داری بیش از دفعات فشار دادن اهرم به طور غیرفعال بود. هم‌چنین گروه کلونیدین بیش از گروه شاهد مرفین مصرف کرد و گروه آیدازوکسان بیش از گروه کنترل اهرم را فشار داد (۰۵/۰ P< ).

نتیجه‌گیری و توصیه‌ها:‌ کلونیدین میزان وابستگی به مرفین را کاهش و آیدازوکسان این وابستگی را افزایش می‌دهد. این امکان وجود دارد که اثر تحریکی کلونیدین بر رسپتورهای - a ۲ آدرنرژیک در هسته لوکوس سرلئوس ( LC ) سبب کاهش وابستگی به مرفین شده باشد. اثر مهاری آیدازوکسان بر رسپتورهای - a ۲ آدرنرژیک سبب تحریک رهاسازی نور آدرنالین گشته و احتمالاً تمایل به مصرف مرفین را افزایش می‌دهد.

سابقه و هدف: امروزه روش های مختلفی جهت تشخیص فوری و دقیق اعتیاد به مواد مخدر توصیه می گردد. از آن میان می توان به روش های غربالی و آزمون های تاییدی اشاره نمود. گزارشات متعددی مبنی بر تاثیر احتمالی قرص های ضد بارداری خوراکی (OCP) بر افزایش کلیرانس و دفع مورفین وجود دارد. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی دقیق اثر داروهای OCP بر دفع مورفین و اهمیت بالینی آن است.

مواد و روش ها: در این مطالعه دو روش تجویز مزمن مورفین (تولرانس و وابستگی) مورد استفاده قرار گرفت. همچنین دو داروی هورمونی استروژن (mg/kg۱۰) و پروژسترون (mg/kg۲۰) دو روز قبل و همزمان با تجویز مورفین در هر دو روش به حیوانات تزریق گردیدند. سپس نمونه های ادراری (با توالی ۶ ساعته) به مدت ۲۴ ساعت گرفته شد. و از روش HPLC به منظور شناسایی و اندازه گیری کمی مورفین در ادرار موش صحرائی استفاده شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری اندازه گیری مکرر ((Repeated Measures ANOVA مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج: این مطالعه نشان داد که متابولیسم مورفین ۶ و ۱۲ ساعت بعد از قطع مورفین در مقایسه با گروه کنترل افزایش می یابد، در حالی که ۱۸ و ۲۴ ساعت بعد از قطع تجویز مورفین تفاوت معنی داری دیده نمی شود.

نتیجه گیری: نتایج فوق بیان گر آن است که تاثیر هورمون های استروژن و پروژسترون بر متابولیسم و دفع مورفین گذرا بوده و در نهایت دفع مورفین کونژوگه در دو گروه دارو و کنترل به یک اندازه می رسد. لذا، در مصرف داروهای ضد بارداری به لحاظ بالینی تاثیر قابل توجهی بر آزمون های تشخیص اعتیاد ندارند و نمی تواند به عنوان تقلب در آزمون های تشخیص اعتیاد محسوب گردد.

سابقه و هدف: اعتیاد باعث ایجاد اختلالات رفتاری و فیزیولوژیک می­شود و امروزه یکی از دغدغه­های هر جامعه­ای درمان این بیماری است. هدف از این مطالعه مقایسه اثر آنتاگونیست کولینرژیک با موسیقی آرام بر ایجاد وابستگی به مورفین در موش سوری می­باشد.

مواد و روش­ها: در این پژوهش ۷۰ سر موش سوری نر با وزن ۳۵-۳۰ گرم به گروه­های کنترل، شاهد و گروه­های تجربی تقسیم شدند. گروه­های تجربی به­ترتیب با مورفین، تری هگزی فنیدیل، موسیقی آرام، مورفین + تری هگزی فنیدیل و مورفین+موسیقی آرام تیمار شدند. از مورفین به­عنوان یک داروی ایجاد ­کننده وابستگی و از تری هگزی فنیدیل به­عنوان یک فاکتور تضعیف ­کننده حافظه استفاده گردید. هم­چنین، از یک موسیقی بی­کلام جهت بررسی اثر موسیقی آرام­بخش استفاده شد. به­منظور تشخیص میزان وابستگی از روش ترجیح مکانی شرطی (CPP (Conditioned Place Preference استفاده گردید.

نتایج: اختلاف معنی­داری در ترجیح مکانی شرطی در گروه کنترل نسبت به گروه­های شاهد، تری هگزی فنیدیل و موسیقی آرام وجود نداشت. مقایسه ترجیح مکانی شرطی در گروه مورفین و کنترل نشان­­دهنده افزایش معنی­دار (۰۵/۰≥ P) در گروه مورفین می­باشد. هم­چنین، کاهش معنی­داری (۰۵/۰≥ P) در ترجیح مکانی شرطی در گروه مورفین +تری هگزی فنیدیل در مقایسه با گروه مورفین مشاهده ­شد. گروه مورفین+موسیقی آرام افزایش معنی­داری (۰۵/۰≥ P) در ترجیح مکانی شرطی در مقایسه با گروه مورفین نشان دادند و این نتایج تا ۸ روز پس از ترک تیمار با دارو و موسیقی ادامه داشت.

نتیجه­گیری: احتمالا تری هگزی فنیدیل و موسیقی آرام به­ترتیب با مهار و افزایش فعالیت نورون­های دوپامینرژیک، CPP القا شده با مورفین را کاهش و افزایش می­دهند.