[صفحه اصلی ]   [Archive] [ English ]  
:: صفحه اصلي :: درباره مجله :: شماره جاری :: تمام شماره‌ها :: جستجو :: ثبت نام :: ارسال مقاله :: تماس با ما ::
بخش‌های اصلی
صفحه اصلی::
اطلاعات نشریه::
بانک‌ها و نمایه‌ها::
آرشیو مجله و مقالات::
برای نویسندگان::
اخلاق در پژوهش::
برای داوران::
تسهیلات پایگاه::
تماس با ما::
هوش مصنوعی::
::
Basic and Clinical Biochemistry and Nutrition
..
DOAJ
..
CINAHL
..
EBSCO
..
IMEMR
..
ISC
..
جستجو در پایگاه

جستجوی پیشرفته
..
دریافت اطلاعات پایگاه
نشانی پست الکترونیک خود را برای دریافت اطلاعات و اخبار پایگاه، در کادر زیر وارد کنید.
..
enamad
..
:: جستجو در مقالات منتشر شده ::
۳ نتیجه برای اسید لاکتیک

علیرضا معززانه، سید علی کشاورز، علی اکبر صبور یراقی، محمود جلالی، عباس رحیمی،
دوره ۱۴، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۹ )
چکیده

سابقه و هدف: مطالعات مختلفی در رابطه با اثر مکمل ال– آرژینین بر عملکرد فیزیکی ورزشکاران و نیز سطح اسید لاکتیک خون افراد انجام شده است، اما نتایج این مطالعات ضد و نقیض بوده اند. هدف از این مطالعه تعیین اثر مکمل ال– آرژینین بر سطح اسید لاکتیک خون و VO۲ max در آستانه بی هوازی در ورزشکاران است.

مواد و روش ها: ۳۰ مرد ورزشکار سالم رشته تربیت بدنی دانشگاه شاهد، در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور به دو گروه دریافت کننده مکمل ال- آرژینین (۵ گرم در روز) و یا دارونما تقسیم شده و به مدت سه هفته مکمل یا دارونما دریافت کردند. افراد حاضر در مطالعه، آزمون ورزشی را قبل و بعد از دریافت مکمل یا دارونما انجام دادند. آزمون به کار رفته در این مطالعه آزمون ورزشی کانکانی بود که بر روی نوار متحرک (ترد میل) تا آستانه بی هوازی انجام شد. در هر مرحله آزمون، نمونه های خون ناشتا از نوک انگشت قبل از آزمون، در پایان آزمون و سی دقیقه پس از آزمون ورزشی گرفته شد.

نتایج: در گروه دریافت کننده مکمل ال- آرژینین کاهش معنی داری در غلظت اسید لاکتیک خون در مقایسه با گروه دارو نما وجود داشت (۰۱/۰=P). در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری در شاخص VO۲ max در آستانه بی هوازی مشاهده نشد (۰۵/۰

نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که مکمل ال- آرژینین سبب کاهش تولید لاکتات می شود و ممکن است اثرات سودمندی در خستگی عضلانی داشته باشد.


زلیخا شیروانی، جواد علی اکبرلو، حسین تاجیک،
دوره ۲۱، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۶ )
چکیده

سابقه و هدف: اسیدهای آلی از جمله اسید استیک و اسید لاکتیک در مواد غذایی به­ عنوان نگهدارنده ­های طبیعی به­ کار می­ روند. هم­ چنین، اسید استیک و نمک ­های آن در مواد غذایی به­ عنوان عوامل ضد میکروبی و اسیدی­ کننده به­ کار گرفته می­ شوند. هدف این مطالعه بررسی فعالیت ضدباکتریایی اسید استیک و اسید لاکتیک علیه باکتری لیستریا مونوسیتوژنز می­ باشد.

مواد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی اثرات ضدباکتریایی اسید استیک و اسیدلاکتیک بر لیستریا مونوسیتوژنز با استفاده از روش ­های حداقل غلظت مهارکنندگی، حداقل غلظت کشندگی و رهایش ترکیبات داخل سلولی تعیین شد. برای تعیین حداقل غلظت مهارکنندگی اسید استیک و اسید لاکتیک به ­ترتیب محدوده ۱۰- ۰۱۹۵/۰ و ۲/۲۲ ۰۴۳/۰ میکرولیتر بر میلی­ لیتر استفاده شد.

نتایج: اسید استیک و اسید لاکتیک رشد لیستریامونوسیتوژنز را مهار کرده و اسید استیک اثر مهاری قوی ­تری بر باکتری داشت. مقدار حداقل غلظت مهارکنندگی اسید استیک و اسید لاکتیک به ­ترتیب ۵/۲ و ۵ میکرولیتر بر میلی­ لیتر بود و روش رهایش ترکیبات داخل سلولی نشان داد که اسید استیک و اسید لاکتیک توانایی لیز سلولی را دارند.

نتیجه­ گیری: اسید استیک و اسید لاکتیک در ممانعت از رشد لیستریا مونوسیتوژنز موثر بوده و اسید استیک اثر ضد­باکتریایی قوی ­تری نسبت به اسید لاکتیک دارد. می­ توان از اسید استیک و اسید لاکتیک در مواد غذایی در ترکیب با سایر نگهدارنده­ ها جهت مهار میکروارگانیسم­ های عامل بیماری و فساد بهره جست.


رضا میر، رضا دلاور، شیلا نایبی فر،
دوره ۲۵، شماره ۲ - ( ۱-۱۴۰۰ )
چکیده

سابقه و هدف: مصرف کربوهیدرات قبل از فعالیت بدنی، با حفظ گلیکوژن، باعث عملکرد بهتر و آسیب‌های‌ کمتر عضلانی می‌شود. هدف این مطالعه مقایسه‌ی اثر مصرف گلوکز و فروکتوز قبل از فعالیت بدنی بر میزان ‏لاکتات و لاکتات ‌دهیدروژناز پسران نوجوان غیرورزشکار بود.
مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر، کارآزمایی بالینی، با یک گروه تجربی به‌صورت متقاطع یک‌سو کور می‌باشد. جامعه آماری، دانش‌آموزان پسر (۱۹- ۱۷ سال) شهر زاهدان بود که ۱۰ نفر به صورت هدفمند در دسترس انتخاب شدند. مرحله‌ی اوّل، خونگیری پس از ۳۰ دقیقه از مصرف محلول گلوکز (g۷۵ در cc۳۵۰ آب) انجام شد؛ سپس فعالیت بدنی (دویدن روی تردمیل با شیب ۵ درصد و با شدت ۸۲ درصد ضربان قلب بیشینه) صورت گرفت و ۵ دقیقه پس از آن، مجدداً خونگیری انجام شد. ۱۰ روز بعد، مرحله‌ی دوم، برای فروکتوز اجرا شد. در هر دو مرحله، سطوح لاکتات و لاکتات‌ دهیدروژناز قبل و بعد از فعالیت بدنی اندازه‌گیری شد. داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری و t مستقل، با نرم‌افزار SPSS، نسخه‌ی ۱۹ آنالیز شدند (۰۵/۰P).
نتایج: پس از فعالیت بدنی، متعاقب مصرف گلوکز (۰۰۱/۰˂P) و فروکتوز (۰۰۱/۰˂P)، سطح لاکتات، افزایش یافت و بین سطوح لاکتات، متعاقب مصرف گلوکز و فروکتوز، تفاوتی مشاهده نشد (۰۶۲/۰=P). در سطح لاکتات‌ دهیدروژناز، متعاقب مصرف گلوکز (۳۳۲/۰=P) و فروکتوز (۲۸۲/۰=P)، تفاوتی مشاهده نشد و سطح لاکتات ‌دهیدروژناز، متعاقب مصرف فروکتوز نسبت به مصرف گلوکز، افزایش یافت (۳۲ ۰/۰=P).
نتیجه‌گیری: بین سطوح لاکتات، پس از فعالیت بدنی، متعاقب مصرف گلوکز و فروکتوز، تفاوتی مشاهده نمی‌شود؛ ولی مصرف گلوکز نسبت به فروکتوز، قبل از فعالیت بدنی، احتمالاً می‌تواند از بروز آسیب‌های عضلانی، جلوگیری کند.

صفحه 1 از 1     

مجله علوم پزشکی فیض Feyz Medical Sciences Journal
Persian site map - English site map - Created in 0.07 seconds with 36 queries by YEKTAWEB 4714