سابقه و هدف: به دلیل افزایش مشکلات عروقی اندام تحتانی و به خصوص گرفتاری شریان فمورال سطحی و تعیین وضعیت بای پس فموروپوبلیته این تحقیق در مراجعین به بیمارستان شهدا تجریش انجام گرفت.

مواد و روش ها: این بررسی به روش داده های موجود (Existing data) صورت پذیرفت. پرونده بیماران پس از ترخیص از بایگانی بیمارستان استخراج شده و در آن خصوصیات فردی، علل مراجعه، اندیکاسیون های عمل، نوع گرافت مصرفی، پیش آگهی زودرس و دیررس بیماران از پرونده استخراج و در یک فرم اطلاعاتی ثبت گردید.

یافته ها: از ۵۰ بیماری که مورد عمل بای پس فموروپوبلیته قرار گرفته بودند، ۴۱ نفر (۸۲%) مرد و ۹ مورد (۱۸%) زن، ۳۹ نفر (۷۸%) بالای ۴۰ سال و ۱۱ مورد (۲۲%) زیر ۴۰ سال داشته اند. یازده بیمار سابقه بیماری عروقی در پای مقابل داشتند که تحت عمل قرار گرفته بودند. شایع ترین علت مراجعه بیماران سردی اندام بود که در ۷۴% از موارد مشاهده شد. سی و شش درصد با درد در زمان استراحت و ۴۶% با لنگش پا، ۹۴% از گرافت ورید صافن (اتوژن) و ۲% صافن یخ زده و ۴% گورتکس (Gortex) برای آناستوموز استفاده گردید.

نتیجه گیری: شایع ترین علت انسداد اندام تحتانی در بیماران آترواسکلروز بود و بیماران با مراجعه به سرویس جراحی عروق بیمارستان شهدای تجریش پس از اقدامات تشخیصی و آماده سازی تحت عمل جراحی بای پس فموروپوبلیته قرار گرفته اند. سردی اندام که قبل از عمل ۷۴% بود به ۲۸% کاهش یافت و اکثریت بیماران از علایمی نظیر لنگش و درد ایسکمی اندام رهایی یافتند.

سابقه و هدف: هیپرتانسیون بیماری بسیار شایعی است که عوارض ناشی از آن سبب مرگ و میر زیادی می گردد. برخی محققان احتمال افزایش میزان C۳ سرم در بیماران مبتلا به هیپرتانسیون را مطرح نموده اند و افزایش میزان C۳ سرم در این بیماران را عامل ایجاد عوارض ناشی از هیپرتانسیون دانسته اند. از این رو، این مطالعه با هدف تعیین میزان C۳ در بیماران مبتلا به هیپرتانسیون و مقایسه با گروه شاهد در استان اصفهان در سال ۱۳۷۷ انجام گرفته است.

مواد و روش ها: تحقیق به روش تحلیلی بر روی ۶۰ بیمار مبتلا به هیپرتانسیون و ۶۰ فرد سالم که به طور تصادفی انتخاب شدند، صورت پذیرفت. میزان C۳ سرم این افراد به روش SRID اندازه گیری شد و میزان آن در افراد بیمار با افراد سالم براساس سن و جنس مقایسه گردید و با آزمون t-test مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: میزان C۳ در افراد سالم ۱۳±۸۵ و در افراد مبتلا به هیپرتانسیون mg/dl ۳۲±۱۳۱ بود که یک اختلاف ۵۴ درصدی را نشان می دهد (P<۰,۰۰۰۱). میزان C۳ در افراد سالم و بیمار رابطه ای با جنس نداشت. در افراد مبتلا به هیپرتانسیون با افزایش سن، افزایش کمتری در میزان C۳ سرمی مشاهده گردید.

نتیجه گیری: ابتلا به هیپرتانسیون موجب افزایش C۳ سرم می گردد. انجام یک تحقیق هم گروهی برای تعیین رابطه افزایش C۳ در مبتلایان به هیپرتانسیون با بروز آترواسکلروز پیشنهاد می شود.

بیماری هاچکین اختلالی است که به طور اساسی بافت های لنفوئید بدن را مبتلا می کند و از شایع ترین بدخیمی ها در بزرگسالان جوان می باشد. از آنجا که عامل عفونت در آن مطرح است و در برخورد یک مورد بررسی سایر اعضای خانواده ممکن است ضرورت داشته باشد دو مورد بیمار مبتلا به هاچکین لنفوم در یک خواهر و برادر به طور همزمان در ماه های مهر و آبان سال ۱۳۷۸ در بیمارستان شهید بهشتی کاشان گزارش می گردد. بیمار اول آقای ۱۸ ساله که به علت یک برآمدگی و درد جناغ سینه، تنگی نفس و ضعف و بی حالی و کاهش وزن و تعریق شبانه مراجعه نموده است در اقدامات تشخیصی هاچکین لنفوم گزارش شد. مورد دوم خانم ۱۲ ساله، خواهر نامبرده با ضعف و بی حالی، کاهش وزن و تنگی نفس مراجعه کرده و در بیوپسی به عمل آمده تشخیص هاچکین لنفوم مسجل شد.

نتیجه گیری و توصیه ها: احتمال منشا عفونی در لنفوم هاچکین مطرح بوده است و شواهد مستدلی در ارتباط با عوامل ارثی-ژنتیکی و همچنین Epstein Barr Virus) EBV) وجود دارد به علت همزمانی بیماری در خواهر و برادری که در یک خانه زندگی می کردند، احتمال منشا عفونی بودن این بیماری بیشتر مورد توجه می باشد، اقدامات مناسب در جهت به حداقل رساندن تماس ها و جلوگیری از سرایت صورت بگیرد.

سابقه و هدف: با توجه به ماهیت مزمن و غیرقابل علاج بودن بیماری مولتیپل اسکلروزیس( MS )، مشکلات بیماران مبتلا در تطابق با بیماری، لزوم بکارگیری روشها و مداخلات مناسب جهت افزایش تطابق بیماران و به منظور تعیین تاثیر برنامه خودمراقبتی بر میزان بکارگیری روشهای مقابله ا ی توسط بیماران این تحقیق در سال ۱۳۸۰ در تهران انجام گرفت.

مواد و رو ش ها: به منظور انجام این مطالعه نیم ه ت جر بی، ۳۴ بیمار مبتلا به MS تحت پوشش انجمن MS ایران به روش نمونه گیر ی آسان یا در دسترس انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار جمع آ وری اطلاعات پرسشنامه های اطلاعات فردی، لیست مشکلات و پرسشنامه استاندارد سنجش شیو ه های مقابله ا ی جالوویس بود. اعتبار پرسشنامه جالوویس در خارج و داخل کشور تایید شده بود و اعتماد پرسشنامه نیز با مطالعه ابتدایی مورد تایید قرار گرفت. کلیه بیماران باسواد،۵۰ – ۱۵ ساله و علامتدار که به صندلی چرخدار وابسته نبوده و در مرحله حاد بیماری قرار نداشتند وارد مطالعه شدند. برنامه خودمراقبتی در مورد مشکلات ناشی از بیماری MS شامل: خودمراقبتی در اختلالات دفع ادرار و مدفوع، یبوست، اختلال عملکرد حسی، ‌کاهش حافظه، خستگی مزمن و گرفتگی عضلات و نیز ورزشهای هماهنگی و تعادلی بصورت تئوری و عملی به همه نمونه ها ی مورد پژوهش آموزش داده شد. سپس برنامه خودمراقبتی به مدت یک ماه به کار گرفته شد و عوامل م ؤ ثر دیگر بر بکارگیری روشهای مقابله ا ی مانند آموزش از طریق رسانه ها ی گروهی و... کنترل گردید. آنگاه میزان بکارگیری روشهای مقابله ا ی و مشکلات بیماران، قبل و بعد ازمداخله با آزمونهای آماری t زوج ، ویلکاکسون ، کروسکال والیس و من ویتنی مقایسه گردیدند.

یافته ها : بعد از اجرای برنامه خودمراقبتی توسط بیماران مبتلا به MS ، در میزان بکارگیری روشهای مقابله ا ی مشکل مدار، افزایش و در بکارگیری روشهای مقابله ا ی هیجان مدار کاهشی معنی د ار ایجاد شد. افزایش بکارگیری روشهای مقابله ا ی مشکل مدار بعد از مداخله از نظر آماری معنی د ار نبود . میانگین امتیاز بکارگیری روشهای مقابله ا ی هیجان مدار از۶۱/۸۱ قبل از مداخله به ۶۴ بعد از مداخله کاهش یافت (۰۵/۰ P< ). همچنین کاهش معنی د اری در میزان علایم MS (گرفتگی عضلات، خستگی، یبوست و فراموشی) بعد از مداخله نسبت به زمان قبل از آن ایجاد شد.

نتیجه گیر ی: اجرای برنامه خودمراقبتی در کاهش بکارگیری روشهای مقابله ا ی هیجان مدار توسط بیماران MS موثر می باشد. از این رو به اجرای این روش توسط بیماران مبتلا پیشنهاد می گر دد.

سابقه و هدف: مولتیپل اسکلروز ( MS ) یک بیماری مزمن با علت ناشناخته می باشد که با التهاب و تخریب نسبی بافت سفید مغز و جایگزینی بافت گلیوز مشخص می گردد. این بیماری چندعاملی بوده و اساس اتوایمیون در ایجاد آن مورد نظر است. پرولاکتین یک پپتید نورواندوکرین می باشد که خصوصیات تنظیم ایمنی را دارد. هیپر پرولاکتینمی چندین اختلال اتوایمیون را تشدید می کند و ممکن است نقشی در ایجاد بیماری مولتیپل اسکلروز داشته باشد. با توجه به تناقضاتی که در زمینه ارتباط بین سطح سرمی پرولاکتین و بیماری مولتیپل اسکلروز وجود دارد این مطالعه به منظور تعیین چنین رابطه ا ی، در بیماران مرا جعه کننده به مرکز نورولوژی کاشان در سا ل های ۸۴-۱۳۸۳ صورت پذیرفت.

مواد و رو ش ها: ابن مطالعه به صورت تحلیلی (مورد ـ شاهدی) و با بررسی و مطالعه بر روی ۷۰ نفر شامل ۳۵ بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروز و ۳۵ نفر شاهد صورت پذیرفت. از کلیه افراد ۲ سی سی خون وریدی در حالت ناشتا گرفته شد و سطح سرمی پرولاکتین توسط کیت الیزا و با روش RIA انداز ه گیری شد و از آزمون t test برای قضاوت بالینی استفاده گردید.

نتایج: در این تحقیق سن افراد مورد مطالعه ۴/۶ ± ۳/۳۲ سال بود و ۲۸ نفر (۸۰%) از بیماران در گروه سنی ۴۰ - ۲۰ سالگی قرار داشتند و ضعف عضلانی، اختلال بینایی و پارستزی به ترتیب با شیوع ۸۰% ، ۱/۵۷% و ۲/۳۴% شایع تر ین علایم بالینی بودند و میانگین سطح سرمی پرولاکتین در بیماران مبتلا ۸/۱۱۴ ± ۵/۳۵۰ و در گروه شاهد ۶/۵۷ ± ۷/۱۶۰ بود (۰۰۰۱/۰ p< ). با ارزیابی الگوی بالینی بیماری مولتیپل اسکلروز، الگوی MS عودکننده ـ بهبودپذیر با شیوع ۲/۵۴% شایع تر ین الگوی بالینی بود.

نتیجه گیر ی: سطح سرمی پرولاکتین در مبتلایان به مولتیپل اسکلروز به طور قابل ملاحظه ا ی افزایش یافته است و این یافته احتمالاً استفاده از آنتاگونیست ها ی پرولاکتین را جهت کاهش علایم و عوارض بیماری در آینده مطرح خواهد کرد. تحقیق تجربی در خصوص اثربخشی این آنتاگونیست ها توصیه می شود.

سابقه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس (MS) و مدل حیوانی آن، انسفالومیلیت خود ایمن تجربی (EAE)، بیماری های التهابی مزمن تحلیل برنده میلین سیستم عصبی مرکزی می باشند. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات پلاسمید کد کننده IL-۲۷ بر وضعیت بیماری و برخی پارامترهای ایمونولوژیکی در موش های C۵۷BL/۶ مبتلا به EAE بود.

مواد و روش ها: ژن IL-۲۷ موشی در پلاسمید P۲۴۰ کلون شد. ۲۰۰ میکروگرم از پلاسمید نوترکیب حاصل (P۲۴۰-mIL۲۷) در دو نوبت به هرکدام از موش های مبتلا به EAE تزریق شد. گروه کنترل، در این مدت پلاسمید P۲۴۰ دریافت کردند. حیوانات به صورت روزانه از نظر شدت علایم بالینی بررسی و طبق معیارهای استاندارد نمره دهی می شدند. همه موش ها یک هفته پس از آخرین تزریق پلاسمید، کشته شدند. آزمایش های الایزا و MTT به ترتیب جهت بررسی تولید IL-۴، IFN-γ و IL-۱۷ از سلول های طحالی، و میزان تکثیر سلول های طحالی در پاسخ به تحریک با آنتی ژن اختصاصی انجام گرفتند. میزان ارتشاح سلول های ایمنی با آزمایش های هیستوپاتولوژی بررسی گردید.

نتایج: شدت علایم بالینی در موش های گروه آزمایش متعاقب تزریق پلاسمید P۲۴۰-mIL۲۷ کاهش قابل ملاحظه ای یافت. هم چنین در این گروه، میزان تولید IL-۴، بیشتر و میزان تولید IFN-γ و IL-۱۷ کمتر از گروه کنترل بود. در آزمون MTT، سلول های طحالی موش های گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، پاسخ تکثیری کمتری از خود نشان دادند. نتایج آزمایش های هیستوپاتولوژی نیز حکایت از ارتشاح کمتر سلول های ایمنی به بافت عصبی-مرکزی موش های گروه آزمایش داشت.

نتیجه گیری: IL-۲۷ با تغییر الگوی پاسخ های التهابی Th۱ و Th۱۷ به سمت پاسخ های ضد التهابی Th۲، می تواند کاندیدی مناسب در درمان بیماری های التهابی نظیر مولتیپل‌اسکلروزیس باشد.

سابقه و هدف: یکی از مهمترین نقایص شناختی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (MS) که کیفیت زندگی در این بیماران را حتی در مراحل اولیه بیماری تحت تأثیر قرار می دهد، اختلال در حافظه کاری می باشد. بنابراین بررسی همبستگی بین ارتباط بین حافظه کاری با کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس ضروری به نظر می‌رسد.

مواد و روش ها: در مطالعه مورد شاهدی حاضر تعداد ۳۵ بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس در دسترس و ۲۸ فرد سالم به عنوان گروه شاهد شرکت کردند. جهت ارزیابی حافظه کاری از مقیاس هوش وکسلر بزرگ سالان و جهت بررسی کیفیت زندگی از آزمون MSQOL-۵۴ (Multiple Sclerosis Quality Of Life-۵۴) استفاده شد.

نتایج: مقایسه میانگین نمره حافظه کاری در هر دو شاخص فراخنای شنیداری (۰۰۱/۰=P) و فراخنای دیداری (۰۰۰۱/۰>P) و جزء فیزیکی کیفیت زندگی (۰۴/۰=P) در دو گروه مورد و شاهد تفاوت معناداری را نشان داد. با استفاده از رگرسیون لجستیک نشان داده شد بیماری MS بر روی جزء فیزیکی (۵۱۹/۰-۸۸۹/۰=CI و ۶۷۹/۰=OR). و ذهنی کیفیت زندگی (۹۹۸/۰-۸۵۷/=CI و ۹۲۹/۰=OR) مؤثر می باشد.

نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان می دهد شناخت، عامل مؤثر بر توانایی درگیر شدن در فعالیت های روزمره زندگی می باشد. هم چنین، ارتباط بین نقص در حافظه کاری و پایین بودن کیفیت زندگی، اهمیت شناخت زود هنگام نقص شناختی را در بیماران MS مشخص می کند.

سابقه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی مزمن می باشد که با دمیلینه شدن سیستم عصبی مرکزی همراه است. مطالعات اخیر خواص مفید ضد التهابی و تعدیل کنندگی سیستم ایمنی کانابینوئیدها را گزارش کرده اند. یکی از ترکیبات دست ساز فعال کننده گیرنده های کانابینوئیدها HU-۲۱۰ است. مطالعه حاضر برای ارزیابی اثر بخشی درمان با HU-۲۱۰ بر پروفایل سایتوکاین ها و علائم بالینی بیماری در مدل انسفالومیلیت اتوایمیون تجربی ( (EAEانجام شد.

مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از ۴۸ سر موش نر نژاد C۵۷BL/۶ استفاده شد. برای القاء EAE، مقدار ۲۵۰ میکروگرم پپتید MOG۳۵-۵۵ به هر موش تزریق گردید. در ۳ گروه موش های مبتلا به EAE به‌ترتیب با دوزهای mg/kg ۳۰،۱۰،۳ به‌مدت ۱۷ روز به صورت یک روز در میان با HU-۲۱۰ داخل صفاقی تیمار شدند. وضعیت بالینی موش ها در طول مطالعه با آزمون امتیازات بالینی ارزیابی شد. موش ها در روز هفدهم تیمار کشته شده و سطح TNFα، IL-۱۲ و IL-۴سرمی آنها با روش الایزا اندازه گیری شد.

نتایج: تجویز HU-۲۱۰به موش های مبتلا به EAE باعث کاهش شدت بیماری از نظر تست امتیاز بالینی بالاخص در دوز ۳۰ میلی گرم می شود. آنالیز داده ها در مورد فاکتورهای ایمونولوژیک نشان داد که تیمار با دوز mg/kg ۳۰ در موش های مبتلا باعث کاهش معنی دار IL-۱۲ و TNFα سرم می شود. هم چنین، هر سه دوز تیمار موجب افزایش معنی دار IL-۴ در موش های مبتلا در مقایسه با موش های مبتلا بهEAE دریافت کننده بافرفسفات می شوند.

نتیجه گیری: HU-۲۱۰با اثرگذاری بر آبشار ایمونولوژیک تاثیر مفیدی را در مدل EAE ایجاد می کند و پیشنهاد می شود که از پتانسیل این دارو برای درمان فاز حاد مولتیپل اسکلروزیس استفاده شود.

سابقه و هدف: در این مطالعه برای اولین بار اثر آتورواستاتین با دوز بالا بر پلاک نرم آترواسکلروتیک پیشرفته کاروتید مشترک مدل خرگوش بررسی شده است.

مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی کاروتید مشترک ۱۷ راس خرگوش تحت آسیب برون­رگی با نیتروژن مایع قرار گرفته و سپس همه خرگوش­ها به­مدت هشت هفته غذای پر کلسترول (۵/۱ درصد) مصرف کردند. پس از هشت هفته خرگوش­ها به­طور تصادفی به سه گروه A : تغذیه پرکلسترول و بررسی در هفته هشتم، B : کنترل و قطع کلسترول و بررسی در هفته دوازدهم و C : تجویز آتورواستاتین با دوز بالا (روزانه ۵ میلی­گرم به ازای یک کیلوگرم وزن حیوان) و قطع کلسترول و بررسی در هفته دوازدهم تقسیم شدند. جریان حجمی و سرعت متوسط خون با تصویربرداری فراصوتی داپلر رنگی و میانگین ضخامت دیواره و درصد تنگی سطح مقطع لومن به دو روش تصویر برداری فراصوتی B-mode و بافت شناسی در ناحیه تنگی شریان کاروتید مشترک بررسی شدند.

نتایج: تجویز آتورواستاتین با دوز بالا به­ همراه قطع کلسترول موجب کاهش معنی­دار پارامتر­های چربی خون، فشار پیک سیستولیک خون، فشار متوسط خون، سرعت متوسط خون، میانگین ضخامت دیواره و درصد تنگی سطح مقطع لومن و هم­چنین موجب افزایش معنی­دار فشار پیک دیاستولیک خون و جریان حجمی خون نسبت به دو گروه A و B گردید (۰۵/۰>P).

نتیجه­گیری: اثرات پلیوتروپیک و لیپوفیلیک آتورواستاتین با دوز بالا به­همراه قطع کلسترول موجب از بین رفتن ریزرگ­ها، بهبود ضایعه فیبرولیپیدی در پلاک نرم و گشاد شدن موثر سطح مقطع لومن در ناحیه تنگی می­شود.

سابقه و هدف: در این مطالعه برای اولین بار اثر تابش­دهی امواج فراصوتی ترکیبی دو فرکانسه کم شدت MHz ۱ و kHz ۱۵۰ بر پلاک فیبرولیپیدی ریزرگ ­ دار در کاروتید مشترک مدل خرگوش بررسی شده است.

مواد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی کاروتید مشترک ۱۷ راس خرگوش تحت آسیب برون رگی با نیتروژن مایع قرار گرفته و سپس همه خرگوش­ها به­مدت ۸ هفته، غذای پر کلسترول (۵/۱ درصد) مصرف کردند. پس از ۸ هفته خرگوش­ ها به ­­طور تصادفی به سه گروه A: تغذیه پرکلسترول (۷=n) و بررسی در هفته هشتم، B: کنترل و قطع کلسترول (۵=n) و بررسی در هفته دوازدهم و C: تابش­دهی امواج فراصوتی ترکیبی دو فرکانسه کم شدت و قطع کلسترول (۵=n) و بررسی در هفته دوازدهم تقسیم شدند. جریان حجمی و سرعت متوسط خون با تصویربرداری فراصوتی داپلر رنگی و میانگین ضخامت دیواره و درصد تنگی سطح مقطع لومن با دو روش تصویر برداری فراصوتی B-mode و بافت شناسی در محل تنگی شریان کاروتید بررسی شدند.

نتایج: تحلیل آماری داده ­ها نشان­ دهنده کاهش معنی­دار فشار پیک سیستولیک، فشار متوسط و سرعت متوسط خون، میانگین ضخامت دیواره و درصد تنگی سطح مقطع لومن شریان و هم­ چنین افزایش معنی­دار فشار پیک دیاستولیک و جریان حجمی خون در خرگوش­های گروه C نسبت به دو گروه A و B بود (۰۵/۰>P).

نتیجه­ گیری: فروریزش تشدید شده حفره­ های صوتی ناشی از تابش ­دهی امواج فراصوتی ترکیبی دو فرکانسه کم شدت موجب لیپولیز، ترومبولیز و تخریب محتوای فیبرولیپیدی و ریزرگ­ ها در پلاک شده و در نتیجه باعث گشاد شدن موثر سطح مقطع لومن در ناحیه تنگی می­ شود.

سابقه و هدف: افزایش ضخامت لایه اینتیما-مدیا شریان کاروتید (cIMT) یک مارکر اولیه برای شناسایی تغییرات آترواسکلروتیک دیواره شریان ها است. هدف از این مطالعه تعیین cIMT در کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت تیپ ۱ و مقایسه با افراد سالم است.

مواد و روش ها: مطالعه مورد-شاهدی حاضر بر روی ۳۴ بیمار مبتلا به دیابت تیپ ۱ و ۳۳ فرد سالم با معیار ورود طول مدت ابتلا به دیابت بیشتر از یک سال و معیارهای خروج شامل مصرف داروهای ضدفشارخون، کم کننده لیپید و یا دخانیات، سابقه خانوادگی بیماری های قلبی- عروقی، وجود عوارض دیابت یا بیماری مزمن در شهر کاشان طی سال ۱۳۹۲ انجام شد. وزن، قد، فشارخون و cIMT افراد اندازه گیری شد. هم چنین، تست های آزمایشگاهی شامل FBS, HbA۱cو لیپیدها انجام شد.

نتایج: در مطالعه حاضر ۶۷ نفر (۳۴ فرد دیابتی و ۳۳ فرد سالم) ارزیابی شدند. میانگین مدت ابتلا به دیابت ۴۴/۵۱±۰۳/۷۶ ماه بود. میانگین سن افراد سالم ۷۳/۵±۳۵/۱۵ سال و افراد بیمار ۹۴/۷±۲۵/۱۵سال بود. میانگین cIMT افراد سالم ۰۶/۰±۴۳۹/۰ میلی متر و در افراد بیمار ۰۵/۰±۴۷۸/۰ میلی متر بود (۰۰۵/۰=P). هم چنین، حداکثرcIMT در بیماران بیش از گروه کنترل بود (۰۱/۰=P). رگرسیون خطی چندگانه نشان داد cIMT در گروه دیابت به طور متوسط ۰۱۲/۰ واحد بیشتر از گروه سالم است و به ازای هر یک واحد افزایش HbA۱c مقدار cIMT ۰۱۲/۰ افزایش می‌یابد.

نتیجه گیری: میانگین cIMT در بیماران دیابت تیپ ۱ بیش از گروه کنترل بوده و دارای همبستگی مثبت با مدت دیابت است، اما با پروفایل لیپیدی، فشار خون و اندکس توده بدنی همبستگی ندارد.