سابقه و هدف: با توجه به اثر تضعیف کنندگی سیستم ایمنی و موتاسیون­های شایع در برخی آنتی ژن­های ویروس هپاتیت سی ( HCV )، القاء پاسخ متمرکز سلول­های TCD۸+ بر اپی­توپ­های نامتغیر و مهم ویروس در قالب یک واکسن چند اپی توپی می­تواند مانع از مزمن شدن بیماری گردد.

مواد و روش­ها: این مطالعه به صورت تجربی صورت گرفت؛ به این ترتیب که دو اپی­توپ غالب وابسته به HLA-A۲ انسانی (شامل E۲۶۱۴-۶۲۲ و NS۳۱۴۰۶-۱۴۱۵ ) و دو اپی توپ وابسته به H-۲d موشی ( E۲۴۰۵-۴۱۴ و core۱۳۲-۱۴۲ ) در یک ترادف پیش بینی شده توسط آنالیزهای ایمونوانفورماتیکی طراحی شده و توالی نوکلئوتیدی متناظر پس از ساخت به صورت متصل به آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت بی ( HBsAg ) و نیز جدای از آن در وکتور pcDNA۳,۱ کلون شد. دو پلاسمید ساخته شده (به ترتیب pcDNA۳.۱.HPOL و pcDNA۳.۱.POL ) از نظر بیان و ترشح پروتئین در رده سلولی Cos-۷ ارزیابی شدند. به دنبال ایمن سازی موش­های BALB/c (۶ موش در هر گروه) با رژیم­های مختلف تزریق DNA و پپتید، میزان فعالیت لنفوسیت­های TCD۸+ همچنین نوع و قدرت محافظت پاسخ ایجاد شده، مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت انجام آنالیز آماری از آزمون­های t و Mann Whitney U و ANOVA استفاده گردید.

نتایج: علی­رغم ایجاد پاسخ اختصاصی اپی توپ­ها در موش­های ایمن شده با پلاسمید pcDNA۳,۱.POL ، گروه دریافت کننده pcDNA۳.۱.HPOL افزایش معنی داری را در تعداد و فعالیت لنفوسیت­های TCD۸+ نشان داد (۰۵/۰>P). تزریق یادآور این گروه با پپتید (مخلوط شده با دو اجوانت سازگار در انسان) تقویت بیشتر سلول­های CD۸+ ، القاء پاسخ Th۱ و مهار رشد مدل توموری را به دنبال داشت (۰۵/۰>P).

نتیجه­گیری: اتصال HBsAg به عنوان یک توالی سازنده ذره و منبع اپی توپ­های کمکی در کنار رژیم تزریقی DNA-prime/peptide-boost دو استراتژی امید بخش برای تقویت واکسن­های CTL چند اپی توپی علیه HCV می باشند.