---

سابقه و هدف: نظر به شیوع عفونت مجاری ادراری و اهمیت آن از نظر درمان و مصرف نادرست آنتی بیوتیک ها در این مورد که منجر به افزایش بروز مقاومت آنتی بیوتیکی در بین عوامل اتیولوژیک بیماری از جمله اشریشیاکلی که حدود ۹۰-۸۰% از این عفونت را باعث می گردد، این تحقیق به منظور تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به عوامل ضد میکروبی رایج بر روی ۵۰ سوش اشریشیاکلی جدا شده از عفونت مجاری ادراری در اصفهان طی تابستان ۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی (Descriptive) صورت پذیرفت. از بیماران مراجعه کننده به آزمایشگاه های سطح شهر و بیمارستان های مختلف پس از گرفتن نمونه و تایید عفونت با روش های استاندارد، در صورت جدایی باکتری، آن را به آزمایشگاه میکروب شناسی دانشکده پزشکی اصفهان منتقل و پس از انجام آزمایش های دقیق، باکتری را با روش های استاندارد تشخیص و سپس آن را روی محیط های کشت مولر هینتون دارای رقت هایی از ۰,۲۵ میکروگرم در میلی لیتر تا ۱۲۸ میکروگرم در میلی لیتر از ۱۳ آنتی بیوتیک رایج، پلیت ها را انکوبه گذاری کرده و MIC آن ها به صورت دقیق مشخص گردید.

یافته ها: از ۵۰ سوش اشریشیاکلی مورد مطالعه به ترتیب ۷۲، ۶۴، ۵۸، ۵۶، ۵۲، ۵۲، ۳۸، ۳۴، ۳۲، ۲۴، ۲۲، ۲۰ و ۱۸ درصد از آن ها به آمپی سیلین، کربنی سیلین، تتراسیکلین، کلرامفنیکل، سفوکسی تین، سفالوتین، نیتروفورانتوئین، سیپروفلوکساسین، آمیکاسین، جنتامایسین، کوتریموکسازول، کانامایسین و اسید نالیدیکسیک مقاوم بودند. موارد فوق دارای MIC بزرگتر از مقایسه با سوش اشریشیاکلی استاندارد و حساس E.coli ATcc ۲۵۹۲۲ بودند. همه سوش های جدا شده multiresistance بودند.

نتیجه گیری: با توجه به افزایش سوش های مقاوم اشریشیاکلی در عفونت مجاری ادراری و بالا بودن میزان آن در مقایسه با کشورهای پیشرفته، جلوگیری از مصرف خودسرانه آنتی بیوتیک توسط مردم با بالا بردن آگاهی های عمومی و همچنین تجویز آن ها بر مبنای آنتی بیوگرام دقیق آزمایشگاه توسط پزشکان توصیه می گردد.

---

سابقه و هدف: نظر به اهمیت عفونت های ادراری بیمارستانی و عوارض ناشی از آن و با توجه به شیوع و الگوی مقاومت متفاوت آن و به منظور تعیین شیوع باکتریوری بیمارستانی و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن، این تحقیق بر روی بیماران بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال ۱۳۷۵ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی (Descriptive) بر روی ۲۵۰ بیمار بستری با روش نمونه گیری تصادفی به صورت مراجعه مستمر که بیش از ۷۲ ساعت بستری بوده و کشت ادرار آن ها در ابتدای پذیرش منفی بود صورت پذیرفت. کشت ادرار بیماران هر ۷۲ ساعت تا زمان بستری بودن تکرار گردید. تعیین هویت باکتری های جدا شده با آزمایش های بیوشیمیایی و آزمایش حساسیت آنتی بیوتیکی به روش کیربی-بایر انجام گرفت. شیوع باکتریوری در نمونه های مورد بررسی تعیین و در جامعه مورد بررسی با احتمال ۹۵% برآورد گردید.

یافته ها: ۴۰ نفر (۱۶%) از بیماران بستری دچار باکتریوری شدند. میزان باکتریوری از حداقل ۱۱% تا حداکثر ۲۰% برآورد گردید. شیوع عفونت در زنان ۳ برابر مردان بود. هفتاد و پنج از افراد مبتلا به باکتریوری در رده سنی بیش از ۵۵ سال بودند. شایع ترین ارگانیسم جدا شده اشریشیاکلی بود که بیشترین مقاومت را به کوتریموکسازول، کاربنی سیلین و بعد آمپی سیلین نشان داد.

نتیجه گیری: با توجه به شیوع حداقل ۱۱% تا حداکثر ۲۰% باکتریوری، تحقیق تحلیلی برای شناخت علل آن و متعاقب آن، استقرار یک نظام مراقبتی و اجرای مقررات و سیاست های ویژه به منظور کاهش خطر باکتریوری بیمارستانی و آموزش مداوم کارکنان بیمارستان توصیه می گردد.

---

سابقه و هدف: با توجه به وجود گزارش ها مبنی بر شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی در عوامل عفونت های ادراری و عدم اطلاع از وضعیت آن در کاشان، این مطالعه جهت تعیین عوامل عفونت ادراری و شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی در آن ها در افراد مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های ۷۶-۱۳۷۴ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش مطالعه داده های موجود صورت پذیرفت. پرونده بیماران بستری که کشت ادرار مثبت و آنتی بیوگرام داشتند، مورد بررسی قرار گرفت. شیوع باکتری های مولد عفونت ادراری و میزان مقاومت آنتی بیوتیک ها در سال های مورد بررسی تعیین شد و اطلاعات با آمار توصیفی ارایه گردید.

یافته ها: شایع ترین عامل باکتریایی E.coli و بعد کلبسیلا و آنتروباکتر شایع تر بوده اند. الگوی شیوع عوامل ادراری در هر سه سال مشابه بود. مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به آمپی سیلین از ۷۶% به ۸۱% و سپس ۹۰% افزایش و نسبت به کوتریموکسازول از ۵۶% به ۶۰% و سپس ۶۶% در مورد سفالوتین از ۴۸% به ۵۱% و در نهایت به ۵۹% افزایش یافت. میزان افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی عوامل ادراری نسبت به سه داروی مذکور سالیانه ۹-۳% بود.

نتیجه گیری: مقاومت عوامل ادراری نسبت به آنتی بیوتیک های رایج در درمان عفونت ادراری شایع می باشد و شیوع این مقاومت سال به سال رو به افزایش است و ضروری است که هر سال حساسیت عوامل ادراری به آنتی بیوتیک ها بررسی و ارزیابی گردد. این آگاهی پزشکان را در انتخاب آنتی بیوتیک اولیه مناسب در درمان عفونت ادراری راهنمایی می کند.

---

سابقه و هدف: کانامایسین آنتی بیوتیکی از گروه آمینوگلیکوزیدها است که قبلا کاربرد بالینی وسیعی در درمان عفونت های ادراری داشته ولی به علت بروز مقاومت آنتی بیوتیکی کنار گذاشته شد. پس از گذشت سال ها، از عدم مصرف آن، به منظور تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی عوامل باکتریایی عفونت ادراری به کانامایسین و برخی دیگر از آنتی بیوتیک های رایج، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های ۷۶-۱۳۷۴ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی (Descriptive) بر روی مبتلایان به عفونت ادراری بستری در بخش عفونی صورت پذیرفت. برای همه بیماران کشت ادرار در محیط آگار خون دار و EMB به عمل آمد و جهت تشخیص نوع باکتری از محیط کشت افتراقی استفاده گردید، آن گاه آن را روی محیط کشت محلول TSB انتقال داده و جهت آنتی بیوگرام از محیط مولر هینتون آگار استفاده و دیسک گذاری با استفاده از دیسکت های آمپی سیلین، کوتریموکسازول، سفالوتین، سفتی زوکسیم، توبرامایسین و کانامایسین انجام شد. نتایج آنتی بیوگرام به صورت حساس و مقاوم گزارش گردید و سپس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: در ۱۵۷ نفر مورد بررسی دارای کشت مثبت ادرار با میانگین سنی ۵۳,۶ سال، میزان حساسیت باکتری های مولد عفونت ادراری به آمپی سیلین ۱۷.۲%، کوتریموکسازول ۳۸.۷%، سفالوتین ۴۷.۱%، توبرامایسین ۶۱.۹% و کانامایسین ۷۱.۲% بود.

نتیجه گیری: میزان حساسیت باکتری های مولد عفونت ادراری نسبت به کانامایسین بیشتر است. تحقیق تجربی از نوع کارآزمایی بالینی برای مقایسه اثر درمانی این آنتی بیوتیک پیشنهاد می گردد.

---

سابقه و هدف: با توجه به شیوع زخم های پوستی، گزارش های متفاوت از عوامل مولد آن، مقاومت دارویی آن ها و نگرانی از آلودگی عفونت زخم های پوستی در منطقه آب و هوای گرم و مرطوب استان گلستان، این تحقیق به منظور شناسایی میکروارگانیسم های باکتریایی و قارچی مولد زخم های پوستی و مقاومت دارویی آن ها، در کودکان کمتر از ۱۰ سال مراجعه کننده به مطب پزشکان در سه شهرستان طی سال ۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی (Descriptive) صورت پذیرفت. نمونه ها پس از تشخیص قطعی زخم های پوستی توسط پزشکان جمع آوری و در محیط اختصاصی کشت و با آزمایش های استاندارد، نوع باکتری و قارچ شناسایی گردید. سپس مقاومت و حساسیت آن ها نسبت به آنتی بیوتیک های معمول مشخص شد.

یافته ها: طی ۶ ماه دوره بررسی، از زخم های پوستی تعداد ۲۷۰ نفر کودک کمتر از ۱۰ سال، نمونه برداری به عمل آمد و در ۹۸ مورد (۳۶,۶%) باکتری ها، در ۱۰۵ مورد (۵۹.۶%) قارچ ها رشد کردند و در ۱۱ مورد (۴.۱%) هیچ میکروارگانیسمی در محیط کشت رشد نکرد. باکتری های گرم مثبت، بیشترین مقاومت را نسبت به آنتی بیوتیک های پنی سیلین، آمپی سیلین و آموکسی سیلین و کمترین مقاومت را به آنتی بیوتیک های وانکومایسین و اریترومایسین نشان دادند. باکتری های گرم منفی، بیشترین مقاومت را نسبت به آنتی بیوتیک های آمپی سیلین و سفالکسین و کمترین مقاومت را به آنتی بیوتیک های کانامایسین نشان دادند. شایع ترین باکتری های حاصل استافیلوکوک و شایع ترین درماتوفیت، میکروسپوروم کانیس و شایع ترین کاندیدا، کاندیدا آلبیکانس بود.

نتیجه گیری: در این بررسی، پاتوژن های عمده باکتریایی و قارچی مشاهده نشد. اکثر باکتری ها، فلور طبیعی بدن بوده و فراوانی میکروسپوروم کانیس نیز به علت وجود میزبان حیوانی در مناطق روستایی می باشد.

---

سابقه و هدف: با توجه به شیوع آمیبیاز حاد و عوارض شناخته شده آن و نظر به گزارشات مختلف از تاثیر مثبت ساکارومیس در پیشگیری و درمان انتریت های عفونی و به منظور مقایسه تاثیر رژیم آنتی بیوتیکی به تنهایی و توام با ساکارومیس در درمان مبتلایان به آمیبیاز حاد، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان شهید بهشتی شیراز طی سال ۱۳۷۱ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) بر روی ۵۷ بیمار مبتلا به فرم حاد آمیبیاز روده ای صورت پذیرفت. تشخیص بیماری براساس علایم بالینی، مشاهده تروفوزییت آمیب، آزمایش مدفوع بوده، بیماران به طور تصادفی به دو گروه درمانی تقسیم، در گروه شاهد آنتی بیوتیک مرسوم و در گروه تجربی علاوه بر آنتی بیوتیک کپسول های لئوفیلیزه ساکارومیس بولاردی با دوز ۲۵۰ میلی گرم خوراکی سه بار در روز تجویز گردید. معیار تاثیر رژیم های درمانی، ساعت قطع اسهال، تب، درد شکم، سردرد و نیز آزمایش مدفوع بود.

یافته ها: تعداد سه نفر از دو گروه همکاری نداشتند و از مطالعه حذف گردیدند. پنجاه و چهار نفر دیگر در دو گروه ۲۷ نفری که به لحاظ سن، جنس و علایم بالینی با هم مشابه بودند، قرار گرفتند. اسهال در گروه آنتی بیوتیک تنها به مدت ۱۸±۴۸ ساعت و در گروه توام با مخمر ۳,۷±۱۲ ساعت درمان شد (P<۰.۰۰۰۱). تب و درد شکم در گروه درمان آنتی بیوتیکی به ترتیب ۸.۸±۲۴ و ۷.۳±۲۴ ساعت و در گروه مخمر به ترتیب ۵.۳±۱۲ و ۳.۲±۱۲ ساعت می باشد (P<۰.۰۰۱) ولی درمان سردرد در دو گروه یکسان بود. در هفته چهارم در گروه شاهد دفع کیست آمیب در ۵ مورد (۱۸.۵%) مشاهده شد که در گروه تجربی وجود نداشت (P<۰.۰۲).

نتیجه گیری: تجویز مخمر ساکارومیس بولاردی به همراه درمان آنتی بیوتیکی در آمیبیاز حاد، زمان بهبود علایم بالینی را کاهش و میزان دفع کیست را پس از درمان به صفر می رساند.

---

سابقه و هدف: بلئومایسین داروی انتخابی برای درمان زگیل بوده و تاثیر آن از ۳۷ تا ۹۹ درصد گزارش شده است و با توجه به گزارش ها در مورد موفقیت بیشتر روش جدید مصرف دارو و به منظور تعیین تاثیر بلئومایسین با روش تاتویینگ بر زگیل های مقاوم به درمان، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان های الزهرا و علی اصغر اصفهان طی سال های ۷۷-۱۳۷۶ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر روی ۶۶ بیمار مبتلا به انواع مختلف زگیل مقاوم به درمان صورت پذیرفت. پس از بی حسی موضعی، بلئومایسین با غلظت میلی گرم در سی سی بر سطح ضایعه چکانده و به روش MPT مایع به داخل زگیل وارد شد. این درمان با فواصل یک ماهه و در صورت عدم بهبودی حداکثر تا ۴ بار تکرار گردید.

یافته ها: تعداد ۱۱ بیمار مراجعه ننموده و یا پیگیری کامل نداشتند و تحقیق بر روی ۵۵ نفر با ۱۵۸ زگیل انجام گرفت که ۷۰,۹% بیماران درمان کامل، ۱۲.۷% درمان نسبی و ۱۶.۴% افراد عدم درمان داشتند. از زگیل های مورد مطالعه، ۸۳.۵% به درمان پاسخ دادند که از ۹۱.۸% (زگیل معمولی) تا ۵۰% زگیل موزاییک بوده و ۲۱% در جلسه اول و ۶۲% بیماران در جلسات اول و دوم پاسخ درمان دادند در ۷.۵% از زگیل های درمان شده، عود مشاهده گردید. عارضه از مصرف دارو وجود نداشت.

نتیجه گیری: استفاده از بلئومایسین به روش تاتویینگ را با توجه به نتایج درمان خوب و بدون عارضه برای درمان زگیل های مقاوم به درمان توصیه کرده و نیز تحقیق برای بررسی موارد مقاوم به این دارو پیشنهاد می گردد.

---

سابقه و هدف: با توجه به میزان بالای مرگ سالمندان به علت سپسیس (مسمومیت خونی)، تشخیص بموقع و درمان مناسب می تواند بیماران را از خطر مرگ نجات دهد. از این رو به منظور، تعیین میزان و نوع باکتری های ایجاد کننده سپسیس و مقاومت دارویی آن ها، این بررسی در آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک در سال ۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: این تحقیق با روش توصیفی در بیماران مبتلا به سپسیس (به تشخیص پزشک) صورت پذیرفت. از ۱۵۰۰ ساکن آسایشگاه، نمونه برداری از خون ۱۲۴ بیمار مشکوک به سپسیس به عمل آمد. نوع باکتری با روش های استاندارد باکتری شناسی شناسایی و مقاومت دارویی آن ها نسبت به آنتی بیوتیک های متداول با آنتی بیوگرام مشخص گردید.

یافته ها: در زمان مورد بررسی، ۳۲,۲% از بیماران را مردان و ۶۷.۸% را زنان تشکیل می دادند. از ۲۰ بیمار (۱۶.۲%)، باکتری های استافیلوکوک کواگولاز منفی، استافیلوکوک اوروئوس، اشریشیاکلی، استرپتوکوک پایوژنز و کلبسیلا به دست آمد. باکتری های گرم مثبت به ترتیب به آنتی بیوتیک های فوماتیدین (۷۷%)، سیپروفلوکساسین (۷۵%) و سفازولین (۷۴.۵%) مقاوم و به کوتریموکسازول (۸۲%)، جنتامایسین (۸۰%) و آمیکاسین (۷۸.۵%) حساس بودند. باکتری های گرم منفی به ترتیب به سفازولین (۶۱.۵%)، سفالوتین (۵۲%) و آمیکاسین (۳۷.۷%) مقاوم و به کوتریموکسازول (۹۵%)، تتراسیکلین (۸۸۵)، فوماتیدین (۷۹.۵%) و جنتامایسین (۷۹.۵%) حساس بودند.

نتیجه گیری: میزان شیوع سپسیس در سالمندان و مددجویان کهریزک چندان بالا نبود و این امر احتمالا به علت رعایت بهداشت و تسهیلات مناسب در آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک می باشد. تحقیقات مشابه در شهرهای مختلف شور جهت تعیین نوع باکتری های بوجود آورنده سپسیس و مقاومت دارویی آن ها پیشنهاد می گردد.

---

سابقه و هدف: یکی از مشکلات درمان در اسهال، درمان آنتی بیوتیکی نابجا و در نتیجه مقاومت آنتی بیوتیکی بوده که میزان آن در جوامع مختلف متفاوت است. با توجه به مشخص نبودن مقاومت آنتی بیوتیکی در منطقه مورد مطالعه، در ارگانیسم های ایجاد کننده اسهال که نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارند، این تحقیق به منظور بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی بر روی بیماران مبتلا به اسهال حاد مراجعه کننده به آزمایشگاه رفرانس دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال ۷۹-۱۳۷۸ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که بر روی ۱۸۰۰ بیمار مبتلا به اسهال حاد صورت پذیرفت. نمونه مدفوع بیماران بلافاصله بعد از نمونه گیری بر روی محیط های کشت اختصاصی منتقل می شد. سپس در صورت رشد ارگانیسم های شیگلا، سالمونلا و ویبریوکلرا آنتی بیوگرام با دیسک های آنتی بیوتیک سپیروفلوکساسین، سفتی زوکسیم، کلرآمفنیکل، کوتریموکسازول، نالیدیکسیک اسید، داکسی سیکلین، تتراسایکلین، سفازولین، فورازولیدن، سفالوتین و آمیکاسین از شرکت پادتن طب انجام گرفت.

یافته ها: از ۱۸۰۰ نمونه مدفوع کشت داده شده، ۲۱۵ مورد (۱۱,۹%) شامل ۱۲۵ مورد، (۵۸.۱%) شیگلا، ۶۶ مورد (۳۰.۷%) سالمونلا و ۲۴ مورد (۱۱.۲%) ویبریوکلرا رشد نمود. نتایج آنتی بیوگرام کشت مدفوع بیماران مبتلا به شیگلا نشان داد که میزان حساسیت آنتی بیوتیکی به سپیروفلوکساسین ۹۹%، سفتی زوکسیم ۹۷%، کلرآمفنیکل ۸۴%، نالیدیکسیک اسید ۷۴%، کوتریموکسازول ۵۸%، داکسی سیکلین ۵۴%، سفازولین ۴۷%، فورازولیدن ۳۵%، آمپی سیلین ۳۳% و سفالوتین ۲۲% بود. نتایج آنتی بیوگرام کشت مدفوع بیماران مبتلا به سالمونلا نشان داد که میزان حساسیت آنتی بیوتیکی به سپیروفلوکساسین ۱۰۰%، کلرآمفنیکل ۹۶%، سفتی زوکسیم ۷۸%، سفازولین ۲۰%، فورازولیدن ۱۲% بود. نتایج آنتی بیوگرام کشت مدفوع بیماران مبتلا به ویبریوکلرا نشان داد که میزان حساسیت آنتی بیوتیکی به سپیروفلوکساسین، داکسی سیکلین و تتراسایکلین ۱۰۰%، سفتی زوکسیم ۹۵.۸%، کوتریموکسازول ۸۷.۵%، نالیدیکسیک اسید ۸۳.۳%، فورازولیدن و سفازولین ۷۹.۲% و سفالوتین ۷۵% و آمپی سیلین ۶۲.۵% بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به گسترش روز افزون مقاومت آنتی بیوتیکی در ارگانیسم های شیگلا، سالمونلا و ویبریوکلرا توصیه می شود که از مصرف آنتی بیوتیک بی مورد و نامناسب در درمان بیماران اسهالی اجتناب شود.

---

سابقه وهدف: عفونت زخم به دنبال اعمال جراحی یکی از مهمترین علت های مرگ و میر و ایجاد ناتوانی است. علیرغم پیدایش آنتی بیوتیکها در اواسط قرن بیستم, استفاده گسترده از این داروها باعث پیدایش سوشهای مقاوم و پیچیده تر شدن اداره عفونت زخم جراحی شد. بنابراین تعیین و جوب تجویز آنتی بیوتیک بسیار حائز اهمیت است. در این مطالعه میزان عفونت زخم در دو رژیم آنتی بیوتیک تک دوز و چند دوز در بیمارانی که تحت عمل جراحی آپاندکتومی بدون عارضه قرار گرفته اند مقایسه شد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه نوعی کارآزمایی بالینی تصادفی شده است که بر ۱۱۸ بیماری که تحت عمل جراحی آپاندکتومی بدون عارضه قرار گرفتند انجام شد. آپاندیسیت بر اساس شرح حال و معاینه بالینی و داده های آزمایشگاهی تشخیص داده می شد. هر دو گروه قبل از عمل یک دوز آنتی بیوتیک شامل مترونیدازول mg/kg ۱۰ و جنتامایسین mg/kg ۵/۱ به صورت وریدی دریافت می کردند. گروه اول شامل ۵۸ نفر بود که بعد از عمل آنتی بیوتیک دریافت نمی کردند. گروه دوم شامل ۶۰ نفر بود که مدت ۴۸ ساعت پس از جراحی آنتی بیوتیک دریافت می کردن. بیماران به مدت ۳۰ روز از نظر عفونت زخم پیگری شدند. یافته‌ها براساس آزمون دقیق فیشر تحلیل شد.

یافته‌ها: در گـــــــروه اول ۲ نفر ( ۵/۳درصد) و در گروه دوم هم ۲نفر (۳/۳درصد) دچار عفونت زخم شدند ( N.S ).

نتیجه‌گیری: انجام تحقق مشابه روی بیماران با اعمال جراحی دیگر توصیه می گردد. تفاوت معنی د اری بین دو رژیم آنتی‌بیوتیکی در پیشگیری از عفونت زخم وجود ندارد.

---

سابقه و هدف: با توجه به شیوع عفونت گوش میانی ، وجود گزارشهای متفاوت از عوامل مولد و مقاومت دارویی ، و عدم اطلاع دقیق از نوع جرم ، میزان حساسیت و مقاومت آنتی بیو تیکی عوامل عفونت گوش میانی در منطقه ، این تحقیق به منظور تعیین علل باکتریایی و حساسیت آنتی ب یوتیکی آنها در بیماران مراجعه کننده بیمارستان متینی کاشان در سال ۸۱-۱۳۸۰ انجام گرفت.

مواد و رو ش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی بر روی ۵۰ بیمار مبتلا به عفونت مزمن گوش میانی انجام گرفت. پس از تایید عفونت توسط متخصص گوش و حلق و بینی ، نمونه ها ی جمع آ وری شده از کانال خارجی گوش در محیط ها ی اختصاصی (ائوزین متیلن بلو، بلادآگار و تیوگلی کولات) کشت داده شده و نوع باکتری طبق روش استاندارد تعیین گردید . سپس تست حساسیت آنتی بیو تیکی با روش انتشار دیسک انجام و با آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها ی تحقیق: میزان عفونت در ۵۰ بیمار مورد بررسی ، ۵۶ درصد برآورد گردید . شیوع سنی بیماران مبتلا در هر دو جنس بین ۲۵ تا ۳۴ سال مشخص شد. پسودوموناس آئروژینوزا ب ه عنوان شایعترین جرم به میزان ۲۲درصد شناخته شد که بیشترین حساسیت را به ترتیب به آمیکاسین، جنتامایسین و سیپروفلوکساسین نشان داد. دومین جرم شایع، استافیلوکوکوس اورئوس به میزان ۲۰درصد تعیین گردید که بیشترین حساسیت را به وانکومایسین داشت.

نتیجه گیر ی و توصیه ها : پسودوموناس آئروژینوزا همواره ب ه عنوان یک پاتوژن مهم و بالقوه در التهاب مزمن گوش میانی مطرح است و در بین آنتی بیو تیکهای رایج ، جنتامایسین و سیپروفلوکساسین دارو هایی موثر و کارآمد در این خصوص می با شند.

---

سابقه و هدف: این مطالعه به منظور ارزیابی نقش وسایل پزشکی نظیر کاف فشارسنج، الکل موجود در ظرف نگهدارنده ترمومتر و گوشی پزشکی در انتقال عفونتهای بیمارستانی در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۳ پذیرفت.

  با توجه به اهمیت عفونتهای بیمارستانی، عوارض ناشی از آنها و اینکه آلودگی وسایل پزشکی یکی از راههای انتقال آنها می باشد، همچنین بعلت عدم دسترسی به اطلاعاتی در این زمینه و به منظور تعیین میزان آلودگی باکتریال وسایل پزشکی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی باسیلهای گرم منفی جداشده از آنها، این پژوهش در بیمارستان شهید بهشتی کاشان صورت پذیرفت.

مواد و رو ش ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی ۱۶۶ نمونه از وسایل پزشکی شامل محلول الکل محفظه ترمومتر، کاف فشارسنج و گوشی پزشکی مورد استفاده در بخشهای مختلف بیمارستان شهید بهشتی کاشان انجام گرفت. وسایل به صورت تصادفی انتخاب و نمونه گیری بوسیله سواپ استریل آغشته به سرم فیزیولوژی استریل از سطوح خارجی آنها انجام گردید، سپس به محیط ترانسپورت انتقال داده شد، آنگاه در آزمایشگاه میکروبشناسی دانشکده پزشکی به محیطهای آگار خوندار و محیط ائوزین متیلن بلو تلقیح گردید و کولونیهای جداشده با تستهای بیوشیمیایی استاندارد نظیر تست ایندول، متیل رد، وژزپرسکوئر، سیترات، اکسیداز، کاتالاز و کوآگولاز تعیین هویت گردیدند. باسیلهای گرم منفی جدا شده با روش دیسک دیفیوژن، آنتی بیوگرام شدند. نتایج حاصل به صورت جداول توصیفی ارائه و مورد بحث قرار گرفت.

یافته ها : از ۱۶۶ نمونه کشت داده شده ۱۰۹ مورد (۷/۶۵ درصد) آلوده بودند (۷۳-۴/۵۸: ۹۵% CI ). کافهای فشارسنج و گوشیهای پزشکی در تمام موارد و الکل موجود در محفظه ها ی نگهداری ترمومترها در ۵۰ درصد موارد آلوده بودند. بیشترین میزان آلودگی در محلول الکل نگهداری ترمومترهای بخش جراحی زنان به میزان ۱۰۰ درصد مشاهده گردید. از مجموع ۱۲۴ میگروارگانیسم جدا شده ۵۷ کوکوس گرم مثبت(۴۶ درصد) ، ۳۳ باسیل گرم منفی (۶/۲۶ درصد) ، ۱۴ کوکوس گرم منفی (۳ /۱۱ درصد) ، ۱۱ باسیل گرم مثبت (۹/۸ درصد) ، ۶ مخمر (۸/۴ درصد) و ۳ سوش قارچ (۴/۲ درصد) ایزوله گردید. در آنتی بیوگرام انجام شده بر روی باسیلهای گرم منفی مقاومت بالا به سفالوسپورینهای نسل اول و سوم، سیپروفلوکساسین و کوتریموکسازول مشاهده گردید.

نتیجه گیر ی: با توجه به شیوع بالای آلودگی وسایل پزشکی به ویژه آلودگی محلول الکل ترمومترها ، استفاده از ترمومترهای شخصی و ضدعفونی دور ه ای گوشیهای پزشکی و کافهای فشار سنج توصیه می گردد.

---

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت سترون بودن دریچه ­ های قلبی و آماده ­ سازی آن ­ ها به روش آسپتیک و به منظور تعیین میزان تاثیر کمپلکس آنتی ­ بیوتیکی مورد استفاده بر استریل ­ سازی دریچه ­ های قل ب ی این تحقیق طی سال­های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۴ در مرکز تحقیقات و بانک فرآورده ­ های پیوندی ایران انجام گرفت.

مواد و روش­ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی داده­های موجود ( Existing data ) بر روی ۸۴۸ نمونه قلبی که جهت عمل پیوند به مرکز تحقیقات و بانک فرآورده­های پیوندی ایران ارسال شده بود، انجام پذیرفت. قطعاتی از دریچه­های قلبی را در دو لوله­ی آزمایش، یکی شامل کمپلکس آنتی­بیوتیک و دیگری فاقد آن قرار داده و سپس به محیط آ گار خون ­ دار و آگار ائوزین متیلن ­ بلو تلقیح و به مدت ۲۴ ساعت در انکوباتور ۳۷ درجه سانتی ­ گراد انکوبه گردید. عوامل آلود ه­ کننده باکتریایی جدا شده و با استفاده از آزمون­ های بیوشیمیایی استاندارد تعیین هویت گردید ند. میزان آلودگی قبل و بعد از مصرف کمپلکس آنتی­بیوتیکی با استفاده از آزمون کای دو آنالیز گردید.

نتایج: آلودگی اولیه­ی نمونه­های تهیه شده از دریچه­های قلبی ۷/۳۷% بوده که بعد از استفاده از آنتی­بیوتیک میزان آلودگی به ۴/۵% کاهش پیدا کرده است (۰۰۱/۰ p< ). شایع­ترین باکتری جدا شده از نمونه­های قلبی قبل از استفاده از آنتی­بیوتیک، انتروباکتر با ۶۲ مورد (۴/۱۹%)، استرپتوکوک ۵۵ مورد (۲/۱۷%) و کلبسیلا با ۴۵ مورد (۱/۱۴%) بود. ۴۶ مورد از نمونه­های قلبی بعد از استفاده از آنتی­بیوتیک آلوده بودند و شایع­ترین باکتری جدا شده از نمونه­های قلبی بعد از استفاده از آنتی­بیوتیک کلبسیلا با ۳۷ مورد (۴/۸۰%) بود.

نتیجه­گیری: با توجه به میزان آلودگی بالا با کلبسیلا بعد از استفاده از آنتی­بیوتیک پیشنهاد می­گردد الگوی مقاومت آنتی ­ بیوتیکی سوش ­ های جدا شده از نمونه ­ ها به ویژه باسیل ­ های گرم منفی تعیین و آنتی ­ بیوتیک مناسب انتخاب گردد

---

سابقه و هدف: گونه­های اسینتوباکتر کوکوباسیل پاتوژن های مهم فرصت طلب و مسئول عفونت های بیمارستانی متعددی می باشند. سویه­های مقاوم اسینتوباکتر مشکلات درمانی را در دنیا ایجاد نموده اند. مقاومت آنتی بیوتیکی گونه های اسینتوباکتر در ایران یک مشکل نوظهور است. هدف از این مطالعه تعیین حساسیت ضد میکروبی و ارزیابی وجود ژن های مقاومت درگونه­های اسینتوباکتر جدا شده از نمونه های بالینی از بیمارستان آموزشی دانشگاه بود.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی در بیمارستان شهید بهشتی کاشان بر روی ۶۰ گونه اسینتوباکتر جدا شده از بیماران انجام پذیرفت. تست های بیوشیمیایی استاندارد برای تعیین هویت در سطح گونه مورد استفاده قرار گرفت. حساسیت آنتی بیوتیکی ۶۰ ایزوله بر طبق روش استاندارد و بر اساس معیار CLSI انجام پذیرفت. مقاومت به سه یا بیش از سه کلاس از آنتی بیوتیک ها مقاومت چند دارویی تعریف گردید. برای شناسایی و تکثیر ژن های مورد بررسی از روش PCR استفاده گردید. محصول PCR در ژل آگارز ۲ درصد قرار داده شد و با اتیدیوم بروماید رنگ آمیزی و تحت اشعه UV عکس برداری شد. از مارکر ۱۰۰ Bp برای شناسایی محصول PCR استفاده شد.

نتایج: ۴۸ ایزوله از اسینتوباکتر بمانی، ۶ ایزوله اسینتوباکتر لوفی و ۶ ایزوله از سایر گونه ای اسینتوباکتر از بیماران جدا گشت. گونه های اسینتوباکتر به ترتیب بیشترین مقاومت را به آمیکاسین، توبرامایسین، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین، پیپراسیلین/تازوباکتام، داکسی­سیکلین، تری­متوپریم/سولفامتوکسازول، مینوسیکلین، لووفلوکساین، ایمی پنم و سولباکتام/ آمپی سیلین نشان دادند. مقاومت به چند آنتی بیوتیک ۷/۶۶ درصد بود. میزان شناسایی ژن های aphA ۶ ، aacC ۱ ، ADC-۷ ، OXA SET C ، aadA ۱ و aadB به ترتیب ۳۹ ( ۶۵ درصد)، ۳۸ (۳/۶۳ درصد) ، ۳۴ (۷/۵۶ درصد) ، ۳۲ ( ۳/۵۳ درصد )، ۲۵ (۷/۴۱ درصد) و ۲ ( ۳/۳ درصد) بود.

نتیجه گیری: در این مطالعه Acinetobacter baumannii شایعترین گونه ایزوله شده از بیماران بود . گونه های اسینتوباکتر بیشترین مقاومت را نسبت به آمیکاسین، توبرامایسین و سفتازیدیم نشان دادند. آنالیز ژنتیکی وجود ژن های aphA ۶ ، aacC ۱ و ADC- ۷ را در اکثر سویه ها و همچنین نقش aphA ۶ را در بروز مقاومت به آمیکاسین، جنتامایسین، و کانامایسین نشان داد. ژن aacC۱ در بروز مقاومت به جنتامایسین، و Bla ADC مشتمل بر هفت ژن کد کننده بتا لاکتاماز ( bla _-ADC-۱ , bla_-ADC-۲, bla_-ADC-۳, bla_-ADC-۴, bla_-ADC-۵, bla_-ADC-۶, bla_-ADC-۷ ) دلالت دارند. گونه­های باکتریایی جنس اسینتوباکتر خطر مهمی برای بیماران بستری محسوب می­شوند زیرا به عنوان یکی از عوامل بروز عفونت های بیمارستانی با پتانسیل ایجاد مقاومت نسبت به بسیاری از آنتی بیوتیک ها مطرح می باشند. 

---

سابقه و هدف: این مطالعه با هدف تعیین شیوع انتروکوک های مقاوم به آنتی بیوتیک های کولونیزه شده در دستگاه گوارش بیماران بستری در بیمارستان و تعیین فاکتور های خطر آن انجام پذیرفت.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی روی ناقلین مدفوعی انتروکوک های مقاوم به آنتی بیوتیک روی ۱۹۸ بیماری که حداقل به مدت ۴۸ ساعت در بیمارستان بستری بودند، انجام گرفت. مقاومت به ونکومایسین با روش E-Test تعیین گردید و تست های حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن کربی- بائر انجام گرفت. اطلاعات اپیدمیولوژیک برای بیماران شرکت کننده در مطالعه به منظور آنالیز فاکتورهای خطر ثبت گردید.

نتایج: ۱۰۰ نفر از ۱۹۸ بیمار بستری (۵/۵۰ درصد) با گونه های انتروکوک کولونیزه بودند. نتایج E-Test نشان داد که ۲۷ درصد بیماران با انتروکوکوس مقاوم به ونکومایسین کولونیزه بودند (حداقل غلظت مهاری بیش از ۳۲ میکروگرم/ میلی لیتر). با روش دیسک دیفیوژن مشخص شد که ۹۶ تا ۱۰۰ سویه جدا شده به استرپتومایسین، ۸۲ درصد به اریترومایسین، ۷۰ درصد به سیپروفلوکساسین، ۶۰ درصد به نیتروفورانتوئین و آمپی سیلین، ۴۴ درصد به جنتامایسین، ۳۸ درصد به تتراسایکلین، ۳۴ درصد به پنی سیلین G و ونکومایسین، ۳۳ درصد به لاینزولید و۲۰ درصد به لوفلوکساسین مقاوم بودند. ایزولاسیون انتروکوک مقاوم به ونکومایسین به طور مهمی با سن، جنس، استفاده از TPN، استفاده از کاتترهای وریدی، استفاده از رسپیراتور، طول مدت بستری در بیمارستان و با مصرف قبلی آنتی بیوتیک ارتباط نداشت، ولی با بیماری زمینه ای ارتباط معنی داری (۰۰۸/۰P) نشان داد.

نتیجه گیری: معیارهای کنترل عفونت به منظور پیشگیری از ظهور شیوع VRE (Vancomycin-Resistant Enterococcus) در بیمارستان ما ضروری بوده و از آن جایی که وقوع VRE رو به افزایش است، بهینه سازی توانایی آزمایشگاه ها برای شناسایی مقاومت به ونکومایسین احساس می گردد.

---

سابقه و هدف: با توجه به افزایش مقاومت دارویی استافیلوکوکوس اورئوس و اهمیت وانکومایسین به عنوان داروی انتخابی، این مطالعه با هدف تعیین حداقل غلظت مهارکننده از رشد وانکومایسین، الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی، تعیین سویه های تولیدکننده آنزیم بتالاکتاماز و همچنین فاکتورهای خطر در شیوع استافیلوکوکوس اورئوس های مقاوم به متی سیلین در نمونه های بالینی بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۸ انجام پذیرفت.

مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی ۱۵۰ نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جداشده از نمونه های بالینی بیماران بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۸ صورت گرفت. سویه ها با روش استاندارد نظیر تست کاتالاز، تست لوله ای کواگولاز، رشد بر روی محیط مانیتول سالت آگار و تست DNAase تعیین هویت شدند. آزمون حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن بر روی ۹ آنتی بیوتیک انجام شد و حداقل غلظت مهار کننده از رشد وانکومایسین با روش میکرودایلوشن براث تعیین گردیده و تولید آنزیم بتالاکتاماز با روش اسیدومتری انجام پذیرفت.

نتایج: از ۱۵۰ نمونه حاوی سویه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران بستری، محدوده MIC وانکومایسین بین lm/gµ ۴ تا ۵/۰ بود. بیشترین درصدMIC (۶۶ درصد) وانکومایسین، lm/gµ ۲ بود و کلیه ایزوله ها نسبت به وانکومایسین حساس بودند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه ۸/۲۵±۳/۳۱ بود. بیشترین میزان مقاومت مربوط به پنی سیلین (۳/۹۳ درصد) و کمترین میزان مقاومت مربوط به وانکومایسین (بدون هیچ گونه مقاومت) تعیین گردید. ۶۲ درصد از ایزوله ها، مقاوم به متی سیلین بودند. ۸۷ درصد ایزوله ها دارای آنزیم بتا لاکتاماز بوده و فاکتورهای خطر در شیوع استافیلوکوکوس های مقاوم به متی سیلین، افزایش سن (۰۰۱/۰=P) و مصرف قبلی آنتی بیوتیک (۰۰۰۱/۰>P) بود.

نتیجه گیری: با توجه به این که وانکومایسین آنتی بیوتیک انتخابی جهت درمان بیماری های استافیلوکوکوس اورئوس در بیمارستان شهید بهشتی کاشان است جهت جلوگیری از گسترش سویه های مقاوم به وانکومایسین، اهمیت دادن به نتایج آزمایشگاه و آنتی بیوگرام و اضافه کردن تست MIC علاوه بر تست دیسک دیفیوژن در آزمایشگاه ضروری می باشد.

---

سابقه و هدف: وبا یک بیماری اسهالی حاد است که می تواند در عرض چند ساعت منجر به کم  آبی شدید و مرگ شود. باتوجه به اهمیت بیماری، این تحقیق جهت بررسی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی ویبریوکلره کشت داده شده از بیماران مبتلا به اسهال وبایی در کاشان طی سال های ۱۳۷۷ تا ۱۳۸۸ انجام شد.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی نمونه های جمع آوری شده و با کشت مثبت ویبریو کلرا انجام شد. نمونه های مدفوع از بیماران مبتلا به اسهال حاد مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی شهرستان کاشان گرفته شده و بر اساس دستورالعمل کمیته ملی استانداردهای آزمایشگاه بالینی (CLSI) تعیین هویت شدند. سپس به روش آنزیماتیک، بیوتایپ و سروتایپ باکتری مشخص گردید. در نهایت تست حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن (Kirby Bauer) با دیسک های استاندارد انجام شد.

نتایج: در مجموع ۵۸ نمونه ویبریو مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه های کشت داده شده به تمام آنتی بیوتیک ها، به جز اریترومایسین، مقاومت نشان دادند. بالاترین مقاومت نسبت به آمپی سیلین (۳۱ درصد) و کمترین مقاومت نسبت به داکسی سایکلین، سیپروفلوکساسین و تتراسایکلین (۱/۷ درصد) بود. در بین سروتایپ های مختلف، کمترین مقاومت آنتی بیوتیکی در سروتایپ Inaba و بیشترین مقاومت در نوع Ogawa به دست آمد. از نظر وضعیت مقاومت آنتی بیوتیکی در دو جنس و نیز دو گروه های سنی تفاوتی مشاهده نشد.

نتیجه گیری: در این مطالعه به وضوح افزایش مقاومت به آنتی بیوتیک ها در نمونه های جدا شده ی ویبریوکلره مشاهده شد که زنگ خطری در مورد بیماری وبا با به‌وجود آمدن سویه هایی با مقاومت های چند دارویی و مشکلات درمانی می باشد.

---

سابقه و هدف: کله سیستیت حاد و مزمن، و کلانژیت از بیماری های شایع در جراحی عمومی است و با توجه به نقش عوامل عفونی در پاتوژنز این بیماری‌ها، شناخت آنتی بیوتیک موثر جهت درمان این بیماران از اهمیت شایانی برخوردار است. هدف از این مطالعه شناسایی ارگانیسم های موجود در صفرا و بررسی حساسیت آنتی بیوتیکی در بیماران کله سیستکتومی شده می باشد.

مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر از ۲۸۸ بیماری که با تشخیص کله سیستیت حاد و مزمن و کلانژیت تحت کله سیستکتومی قرار گرفتند، هنگام عمل نمونه ای استریل از صفرای موجود در کیسه صفرا به آزمایشگاه جهت کشت و آنتی بیوگرام ارسال شد.

نتایج: شصت و دو مورد (۵/۲۱ درصد) از بیماران کشت صفرای مثبت داشتند. در بیماران مبتلا به کلانژیت موارد کشت مثبت بیشتری (۷/۶۴ درصد) نسبت به بیماران با تشخیص کله سیستیت حاد و مزمن (۸/۲۲ و ۲/۱۲ درصد) وجود داشت (۰۰۱/۰=P). اغلب ارگانیسم های رشد یافته شامل ۳۶ مورد (۵۸ درصد) اشرشیاکولی و ۸ مورد (۹/۱۲درصد) کلبسیلا بودند. آنتی بیوتیک های موثر بر باکتری های گرم منفی به ترتیب حساسیت: ایمی پنم (۱۰۰ درصد)، آمیکاسین (۱/۹۸ درصد) و جنتامایسین (۴/۹۰ درصد) بود. و برای باکتری های گرم مثبت شامل ایمی پنم، ونکومایسین، ریفامپسین و کلیندامایسین بود.

نتیجه گیری: سفالوسپورین های نسل سوم که درمان تجربی عفونت های صفراوی هستند، حساسیت آنتی بیوتیکی مناسبی ندارند. آمیکاسین و جنتامایسین با توجه به قیمت مناسب و حساسیت بالا (بیش از ۹۰ درصد)، به عنوان داروی خط اول برای عفونت های صفراوی پیشنهاد می شوند. استفاده از ایمی پنم به علت قیمت بالا، وسیع الطیف بودن و جهت جلوگیری از ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی، در خط اول درمان توصیه نمی شود.

---

سابقه و هدف: امروزه عفونت با هلیکوباکترپیلوری یک مشکل جهانی است. با توجه به مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری، نیاز جدی به درمان های جایگزین و یا موادی که مقاومت به آنتی بیوتیک ها را کم کنند، احساس می شود. هدف از این مطالعه بررسی خواص ضد میکروبی و جلوگیری کننده از مقاومت آنتی بیوتیکی عصاره گیاه انار بر علیه هلیکوباکترپیلوری می باشد.

مواد و روش ها: غلظت های ۱۰، ۱۵ و ۲۰ درصد از عصاره دانه و پوست انار به طور جداگانه توسط حلال DMSOتهیه شد. مخلوط هایی از این عصاره ها با آنتی بیوتیک های مترونیدازول و کلاریترومایسین (هر کدام با ۳ غلظت) همراه با دیسک های هر محلول تهیه شد. مقاومت هلیکوباکترهای جدا شده از بیوپسی معده بیماران کاندید ازوفاگوسکوپی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۷ نسبت به هر دیسک بررسی شدند.

نتایج: با توجه به قطر دوایر ناشی از مناطق هاله عدم رشد و مقایسه آنها با جداول استاندارد NCCLS، حساسیت دیسک های آنتی بیوتیکی کلاریترومایسین و مترونیدازول به همراه عصاره پوست انار در مقایسه با دیسک های آنتی بیوتیکی (به تنهایی) به طور معنی داری افزایش داشت. ولی حساسیت دیسکهای آنتی بیوتیکی کلاریترومایسین و مترونیدازول به همراه عصاره دانه انار در مقایسه با دیسک های آنتی بیوتیکی (به تنهایی) افزایش معنی داری نداشت.

نتیجه گیری: عصاره ی پوست و دانه انار هرچند به تنهایی بر روی هاله عدم رشد هلیکوباکتر پیلوری اثری ندارند، ولی می توانند به عنوان کاهنده ی مقاومت آنتی بیوتیکی مترونیدازول و کلاریتروماسین، در ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری مورد استفاده قرار گیرند.

---

سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس یکی از پاتوژن‌های مهم در ایجاد بیماری و مرگ و میر در ایران و جهان می باشد. مطالعه حاضر با هدف ردیابی ژن های کد کننده مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس و بررسی الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی در ایزوله های جداسازی شده از عفونت های بیمارستانی در بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی استان اصفهان انجام گرفت.

مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی-توصیفی در طول یک سال ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس جداسازی شده از بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی استان اصفهان جمع آوری شد. این ایزوله ها با استفاده از روش های استاندارد آزمایشگاهی جداسازی شدند. به منظور ارزیابی الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی ایزوله ها، از روش انتشار دیسک استفاده گردید. هم چنین، حضور ژن های کد کننده  مقاومت آنتی بیوتیکی شامل mec A،tet K ،tet M در ایزوله های مورد مطالعه با استفاده از روش multiplex-PCR مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج: ارزیابی فنوتیپی نشان داد که بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به آنتی بیوتیک های متی سیلین (۲/۹۰ درصد)، اریترومایسین (۷/۸۹ درصد)، سیپروفلوکساسین (۵/۸۹ درصد)، پنی سیلین (۸۸ درصد)، تتراسایکلین (۴/۸۲ درصد)، جنتامایسین (۸/۷۵ درصد) و کمترین مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های نیتروفورانتوئین ( ۲ درصد) و ونکومایسین (۱۰ درصد) وجود دارد. بررسی های مولکولی نشان دهنده حضور ۹۳ درصدی ژن mec A، هم چنین فراوانی ۷۸ درصدی ژن tet Mو ۲۱ درصدی حضور ژن tet K در ایزوله ها بود.

نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه در مقایسه با نتایج سایر مطالعات، بیان گر افزایش میزان مقاومت دارویی در ایزوله های استافیلو کوکوس اورئوس می باشد.