---

سابقه و هدف: واریکوسل یکی از مهمترین عوامل خطر مرتبط با ناباروری مردانه شناخته می‌شود. تأثیر پیشرونده واریکوسل بر قدرت باروری مردان مبتلا مورد اختلاف است . یکی از را ههای بررسی این موضوع می‌تواند مقایسه فراوانی واریکوسل در مردان با ناباروری اولیه و ثانویه باشد. هدف این مطالعه مقایسه فراوانی واریکوسل در مردان با ناباروری اولیه و ثانویه به منظور ارزیابی پیشرونده ب و د ن تأثیر واریکوسل بر قدرت باروری می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی اطلاعات ۲۲۳۵ زوج نابارور با علت مردانه که به دو مرکز درمان ناباروری اصلی استان مازندران مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفت . غیر طبیعی بودن شاخص ها ی اسپرمی بر اساس معیار سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) ملاک تعیین ناباروری با علت مردانه بوده است. اطلاعات مرتبط با فعالیت باروری ثبت شد. معاینه واریکوسل توسط اورولوژیست هر مرکز و با روش معاینه فیزیکی انجام پذیرفت و در نهایت نتایج با استفاده از آزمون آماری مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج : فراوانی ناباروری اولیه و ثانویه در بیماران مورد بررسی به ترتیب ۱/۸۲ و ۸/۱۷ درصد بود . میانگین سن مردان در گروه با ناباروری اولیه و ۲/۳۰ سال و در گروه با ناباروری ثانویه ۸/۳۳ سال و در همسرانشان به ترتیب ۲۶ و ۱/۲۹ سال بود که در گروه با ناباروری ثانویه هر دو مورد به طور معنی‌داری سن بیشتری داشت (۰۰۱/۰ p< ). فراوانی واریکوسل در مجموع ، ۶/۴۲ درصد و در مردان با ناباروری اولیه و ثانویه به ترتیب ۴/۴۲ و ۵/۴۳ درصد بود که اختلاف معنی‌داری را نشان نمی د اد.

نتیجه‌گیری: با توجه به عدم تفاوت فراوانی واریکوسل در مردان با ناباروری ثانویه که میانگین سنی بیشتری داشتند، در مقایسه با مردان مبتلا به ناباروری اولیه می‌توان گفت که ضایعه واریکوسل تأثیر ی پیشرونده بر قدرت باروری مردان بالغ ندارد.

---

سابقه و هدف: گزارشاتی مبنی بر تاثیر منفی انجماد شیشه ای بر بقا و کلیواژ جنین ها وجود دارد. هدف از این مطالعه، تاثیر مدت زمان انجماد جنین های دو سلولی موش بر زنده ماندن و کلیواژ آن ها بعد از ذوب می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، بعد از تحریک تخمک گذاری موش های ماده NMRI، جفت شدن با موش های نر و تایید وجود پلاک واژنی، موش های ماده ۴۸-۴۴ ساعت بعد از تزریق HCG، قطع نخاع شدند. جنین های دو سلولی حاصله به روش فلاشینگ جمع آوری شده و به مدت ۲۴ ساعت در انکوباتور C˚۳۷ با جریان CO۲ نگهداری شدند. جنین ها در ۶ گروه شامل گروه شاهد، انجماد به مدت ۲۴ ساعت، ۷۲ ساعت، یک هفته، دو هفته و یک ماه تقسیم شدند. بعد از اتمام زمان انجماد، جنین ها به روش استاندارد ذوب شده و زنده ماندن و تقسیم سلولی آن ها مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج: درصد جنین های زنده بعد از مدت زمان انجماد نه تنها نسبت به گروه شاهد اختلاف معنی داری را نشان داد، بلکه اختلاف بین گروه ها هم مشهود بود (۰/۰۵>P). تکامل جنین ها بعد از انجماد در مدت زمان های مختلف نسبت به گروه شاهد (۰/۰۰۰۱>P) و در مقایسه های بین گروهی (۰/۰۵>P) افت چشم گیری را نشان دادند.
نتیجه گیری: طول مدت نگهداری جنین های دو سلولی منجمد شده موش، تاثیر منفی بر بقاء و تقسیم سلولی آن ها دارد. به نظر می رسد که انجام انجماد جنین های موش در مرحله دو سلولی قابلیت تکامل به مراحل بالاتر را کاهش می دهد. بهترین زمان جهت انتقال به رحم موش ماده، ۸ سلولی می باشد تا فرصت ادامه تکامل در سیستم تولید مثل انجام پذیرد.