سابقه و هدف:‌ اپی‌لپسی یکی از شایع‌ترین اختلالات نورولوژیک در انسان است و در کودکان بیش از افراد بزرگسال دیده می‌شود. اعتقادات و باورهای غلط بعضی از مناطق نسبت به این بیماری آن را به صورت یک بیماری لاعلاج، مرموز و ناشناخته عنوان کرده است که باعث صدمات غیرقابل جبرانی برای بیماران مبتلا می‌شود. از این‌رو بر آن شدیم تا با پرسش از اطرافیان درجه یک بیماران صرعی بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال‌های ۷۹ - ۱۳۷۸ به نگرش و آگاهی‌های آنها نسبت به این بیماری پی‌ببریم.

مواد و روش‌ها:‌ پژوهش حاضر با روش توصیفی صورت گرفت. با استفاده از پرونده بیماران مبتلا به صرع بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۷۹ - ۷۸ به آدرس بیماران پی‌بردیم و با مراجعه به منازل آنها پرسش‌نامه را در اختیار هر یک از اقوام درجه یک آنها ‌(پدر، مادر، خواهر، برادر) قرار دادیم. سؤالاتی نظیر میزان تحصیلات، درمان‌پذیر نبودن صرع، مادام‌العمر بودن مصرف دارو، ارثی بودن بعضی از انواع صرع، واگیردار بودن صرع و.... را پرسیدیم و اطلاعات را پس از جمع‌آوری مورد تجزیه و تحلیل قرار ‌دادیم.

یافته‌ها: از ۳۹۳ نفر از اطرافیان بیماران صرعی، ‌۸۱ نفر (۶/۲۰ درصد)‌ رأی به غیرقابل درمان بودن این بیماری دادند. ۳۴۴ نفر (۵/۸۷ درصد) نظرشان برای استفاده مادم‌العمر دارو در این بیماری بود و ۳۵۹ نفر (۳۵/۹۱ درصد) افراد اطلاعاتی از عوارض داروئی نداشتند. متأسفانه ۴۷ نفر (۱۲ درصد) از کل افراد اعتقاد به واگیردار بودن بیماری داشتند و ۲۲۱ نفر (۲۵/۵۶ درصد)‌ به روش‌های غیردارویی در درمان اشاره داشتند. از ۲۱۵ نفر فرد مؤنث ۹۶ نفر (۶/۴۴ درصد) و از ۱۷۸ نفر مذکر ۵۶ نفر (۴/۳۱ درصد)‌ به مخفی کردن بیماری اشاره کردند. تنها ۵۸ نفر (۷۵/۱۴ درصد) از محدودیت‌های اجتماعی،‌ فردی و ورزشی آگاهی داشتند. ۲۲۸ نفر (۵۸ درصد) اشتغال به تحصیل تا درجات عالی را ممکن می‌دانستند. ۳۷ نفر (۵/۹۶ درصد)‌ از افراد اطلاعاتی در ارتباط با عوارض داروئی در دوران حاملگی نداشتند.

نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: با توجه به آمار به دست آمده می‌توان این طور نتیجه‌گیری کرد که نه فقط اطلاعات عمومی در ارتباط با بیماری صرع بسیار اندک است، بلکه اعتقادات غلط و بینش‌های ناصحیح نسبت به بیماری هم‌چنان وجود دارد و تلاش گسترده‌ای را در جهت اطلاع‌رسانی و تبلیغات مثبت برای بالا بردن سطح آگاهی عمومی را می‌طلبد.

سابقه و هدف: مولتیپل اسکلروز ( MS ) یک بیماری مزمن با علت ناشناخته می باشد که با التهاب و تخریب نسبی بافت سفید مغز و جایگزینی بافت گلیوز مشخص می گردد. این بیماری چندعاملی بوده و اساس اتوایمیون در ایجاد آن مورد نظر است. پرولاکتین یک پپتید نورواندوکرین می باشد که خصوصیات تنظیم ایمنی را دارد. هیپر پرولاکتینمی چندین اختلال اتوایمیون را تشدید می کند و ممکن است نقشی در ایجاد بیماری مولتیپل اسکلروز داشته باشد. با توجه به تناقضاتی که در زمینه ارتباط بین سطح سرمی پرولاکتین و بیماری مولتیپل اسکلروز وجود دارد این مطالعه به منظور تعیین چنین رابطه ا ی، در بیماران مرا جعه کننده به مرکز نورولوژی کاشان در سا ل های ۸۴-۱۳۸۳ صورت پذیرفت.

مواد و رو ش ها: ابن مطالعه به صورت تحلیلی (مورد ـ شاهدی) و با بررسی و مطالعه بر روی ۷۰ نفر شامل ۳۵ بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروز و ۳۵ نفر شاهد صورت پذیرفت. از کلیه افراد ۲ سی سی خون وریدی در حالت ناشتا گرفته شد و سطح سرمی پرولاکتین توسط کیت الیزا و با روش RIA انداز ه گیری شد و از آزمون t test برای قضاوت بالینی استفاده گردید.

نتایج: در این تحقیق سن افراد مورد مطالعه ۴/۶ ± ۳/۳۲ سال بود و ۲۸ نفر (۸۰%) از بیماران در گروه سنی ۴۰ - ۲۰ سالگی قرار داشتند و ضعف عضلانی، اختلال بینایی و پارستزی به ترتیب با شیوع ۸۰% ، ۱/۵۷% و ۲/۳۴% شایع تر ین علایم بالینی بودند و میانگین سطح سرمی پرولاکتین در بیماران مبتلا ۸/۱۱۴ ± ۵/۳۵۰ و در گروه شاهد ۶/۵۷ ± ۷/۱۶۰ بود (۰۰۰۱/۰ p< ). با ارزیابی الگوی بالینی بیماری مولتیپل اسکلروز، الگوی MS عودکننده ـ بهبودپذیر با شیوع ۲/۵۴% شایع تر ین الگوی بالینی بود.

نتیجه گیر ی: سطح سرمی پرولاکتین در مبتلایان به مولتیپل اسکلروز به طور قابل ملاحظه ا ی افزایش یافته است و این یافته احتمالاً استفاده از آنتاگونیست ها ی پرولاکتین را جهت کاهش علایم و عوارض بیماری در آینده مطرح خواهد کرد. تحقیق تجربی در خصوص اثربخشی این آنتاگونیست ها توصیه می شود.

سابقه و هدف: سندروم آنسفالوپاتی میتوکندریال همراه با اسیدوز لاکتیک و حملات شبیه سکته مغزی، اختلالی در چندین ارگان بدن به ویژه در سیستم عصبی مرکزی (آنسفالوپاتی) و در عضلات (میوپاتی) است که با وراثت مادری و در نتیجه جهش در ژنوم میتوکندری ایجاد می شود. دوره هایی از علایم مانند سردرد، تشنج، اختلالات بینایی، ناشنوایی پیش رونده و اختلالات شناختی در بیماران (اغلب تا ۴۰ سالگی) ایجاد می شود.

معرفی بیمار: بیمار دختر ۱۲ ساله ای بود که با شکایت بی حالی، تشنج تونیک و کلونیک، کاهش قدرت بینایی و ضعف یک طرفه در اندام فوقانی و تحتانی سمت چپ، مراجعه کرد. اولین سابقه وی از تشنج، سردرد و استفراغ های مکرر ۵ ماه قبل بود که در بررسی ها حوادث عروقی مغز مطرح شد. به دنبال انجام مطالعات تشخیصی برای این بیمار و در بررسی های ژنتیکی، موتاسیون در ژن A۳۲۴۳G که تشخیص قطعی بیماری می باشد، مشاهده شد.

نتیجه گیری: عامل قطعی تشخیصی این بیماری بررسی ژنتیکی است و علی رغم اینکه مبتلایان به این سندروم به تدریج دچار اختلالات شناختی و رفتاری می شوند، تنها درمان این بیماران گروهی از اقدامات حمایتی و مصرف انواع ویتامین ها و کوآنزیم ها می باشد.

سابقه و هدف: آسیب های ناشی از سوختگی در کودکان شایع بوده و یکی از عوامل منجر به مرگ و عوارض شدید می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اپیدمیولوژیک سوختگی ها در کودکان ارجاع شده به مرکز فوق تخصصی ولایت - رشت- در سال ۱۳۸۷ بود.

مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه توصیفی اطلاعات لازم همراه با تنظیم پرونده برای هریک از کودکان مراجعه کننده -به صورت آینده‌نگر- گردآوری شده است. داده های مورد نظر شامل سن، جنس، درصد سوختگی، علت، مکان، وسیله نقلیه، مدت بستری و پیامد حادثه در هنگام پذیرش بودند. نتایج: طی سال ۱۳۸۷؛ ۱۳۸ کودک بستری و ۲۷۵ کودک به صورت سرپایی درمان شده اند. ۳۳ درصد بستری شوندگان و ۳۵ درصد درمان های سرپایی کمتر از ۲ سال داشته اند و ۵۳ درصد این کودکان پسر بوده اند. ۲/۷۶ درصد از مناطق شهری ارجاع شده اند، ۷۲ درصد به علت مایعات داغ دچار سوختگی شده و ۹۳ درصد موارد سوختگی در خانه روی داده است، ۷۵ درصد کودکان سطح سوختگی تا کمتر از ۶ درصد داشته و ۲۳ درصد عمدتا در تنه دچار سوختگی بوده اند. ۷۹ درصد کودکان بستری شده سوختگی درجه ۲ داشته اند. هفت کودک در نتیجه ی سوختگی فوت کرده اند که دچار سوختگی درجه چهار و بیش از ۴۰ درصد سطح سوختگی بوده اند.

نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت، بیشترین گروه سنی سوخته شده کودکان کمتر از ۲ سال بودند، بیشترین سوختگی با مایعات داغ و در ساعات تهیه و صرف غذا رخ داده بود و شدت درجه و افزایش سطح سوختگی با پیامد بیماری مرتبط بودند.

سابقه و هدف: دانش کمی در مورد کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مصدومین حوادث رانندگی وجود دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین استرس حاد، اختلال استرس پس از سانحه و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مصدومین حوادث رانندگی می باشد.

مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه توصیفی افراد مورد مطالعه از بستری شدگان در بخش های ارتوپدی و ترومای بیمارستان پورسینا شهر رشت طی سال ۱۳۸۸ انتخاب شدند. داده ها یک هفته و دوماه پس از تصادف برای ۸۸ بیمار بستری جمع آوری گردیده و با ابزارهای SRS- PTSD (استرس پس از سانحه) و SF-۳۶(فرم خلاصه شده کیفیت زندگی مرتبط با سلامت) بررسی شدند.

نتایج: استرس حاد هفته اول پیش بینی کننده مستقل استرس پس از سانحه دوماه بعد بود. در تجزیه و تحلیل رگرسیونی بین موقعیت مصدوم به عنوان راننده و نمره اختلال استرس پس از سانحه دو ماه بعد ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (۰۲۴/۰=P). نتایج این مطالعه همچنین، افزایش میانگین در عملکرد جسمی کیفیت زندگی (۰۰۵/۰=P) و کاهش میانگین محدودیت نقش به علت آسیب جسمانی (۰۲/۰=P) و کاهش میانگین در عملکرد روانی شامل سلامت روانی (۰۰۱/۰=P) محدودیت نقش هیجانی (۰۱/۰=P) و نیروی حیاتی (۰۰۱/۰=P) در هفته اول تا دوماه پس از تصادف را نشان دادند.

نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت حوادث رانندگی می تواند در کیفیت زندگی مصدومین حوادث رانندگی اختلال ایجاد کرده و کارکنان ارائه دهنده خدمات مراقبتی باید در مورد استرس حاد، به خصوص در رانندگان اقدامات مداخله ای لازم را انجام دهند.

سابقه و هدف: میانسالی باید با تعدیل سبک زندگی، ارتقاء کیفیت عملکرد جسمی و روانی زنان همراه باشد. این مطالعه با هدف تعیین میزان تأثیر اجرای برنامه حمایتی ارتقاء سلامت بر سبک زندگی قبل از یائسگی انجام شد.

مواد و روش­ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی است، که با دو گروه آزمون (۵۰ نفر) و شاهد (۴۱ نفر) که به روش نمونه­گیری غیر احتمالی انتخاب شدند، انجام شد. برنامه حمایتی ارتقاء سلامت در سه مرحله بررسی و شناخت، برنامه ریزی حمایتی و ارزشیابی اجرا شد. داده­ها به­وسیله پرسشنامه­های اطلاعات دموگرافیک و سبک زندگی ارتقاء­دهنده سلامت دو (HPLPII) قبل و ۴۵ روز پس از مداخله درگروه آزمون و شاهد جمع­آوری گردید.

نتایج: یافته­ها نشان داد که قبل از مداخله بین میانگین نمرات رفتارهای ارتقاء­ دهنده سلامت اختلاف آماری معنی­داری در دو گروه مشاهده نشد (۴۶۷/۰= P)، در حالی که بعد از مداخله بین میانگین نمرات رفتارهای ارتقاء ­دهنده سلامت، در دو گروه بر اساس نتایج آزمون تی مستقل (۰۰۱/۰=P) و درگروه آزمون قبل و بعد از مداخله بر اساس نتایج آزمون تی زوجی اختلاف آماری معنی­داری مشاهده شد (۰۰۱/۰= P).

نتیجه­گیری: نتایج پژوهش نشان داد که اجرای برنامه حمایتی ارتقاء سلامت بر سبک زندگی دبیران موثر می­باشد. لذا، پیشنهاد می­گردد به­عنوان یک روش موثر در ارتقاء سبک زندگی زنان میانسال به­کار گرفته شود.

سابقه و هدف: درمان با داروهای ضد صرع باعث تاثیر بر عملکرد اندوکرین می­شود و در این میان داروهای فنوباربیتال و کاربامازپین و سدیم والپروات اهمیت دارند. مطالعه حاضر برای ارزیابی اثرات کاربامازپین یا سدیم والپروات بر روی تست­های عملکرد تیروئیدی طراحی شده است.

مواد و روش­ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی ۵۰ بیمار که از مهرماه ۱۳۸۹ تا شهریور۱۳۹۰ به بیمارستان شهید بهشتی کاشان مراجعه­کرده­ بودند به دو گروه دریافت­کننده کارمابازپین و دریافت­کننده سدیم والپورات تقسیم شدند . افرادی که سابقه بیماری تیروییدی/کبدی کلیوی/حاملگی و یا مصرف سایر داروها نظیر لووتیروکسین و قرص­های ضد بارداری و کورتون داشتند و نیز بیماران تشنجی که داروی ضد تشنج مصرف می­کردند، از مطالعه حذف شدند. از افراد مورد مطالعه ۵ میلی­لیتر خون ناشتا گرفته شد و شاخص­های تیروییدی T_۳ T_۴, FT_۴ ,TSH ,T_۳R Uptake در بدو ورود و نیز ۲ ماه پس از درمان انداره­گیری شدند.

نتایج: برای ۲۲ بیمار کاربامازپین و برای ۲۸ نفر دیگر سدیم والپروات تجویز شد. ۴۴ بیمار تشنج تونیک-کلونیک و ۶ نفر تشنج پارشیال داشتند. میانگین سطح سرمی T_۳ در گروه کاربامازپین تغییری نداشت. سطح T_۴ کاهش یافت، سطوح TSH و FT_۴ افزایش یافت و سطح T_۳RU بدون تغییر بود. و این تفاوت­ها از لحاظ آماری معنی­دار نبود. در گروه مصرف ­کننده سدیم والپروات سطح T_۳ افزایش داشت که از لحاظ آماری معنی­دار بود (۰۳۸/۰=P).

نتیجه­گیری: در مجموع می­توان گفت مصرف سدیم والپروات باعث افزایش در میانگین سطح سرمی T_۳ افراد می­شود.