سابقه و هدف: مدل مخاطره متناسب کاکس، رایجترین روش برای تجزیه و تحلیل اثر متغیرها بر روی زمان بقاء میباشد، اما، تحت شرایط معین مدلهای پارامتری میتوانند بر مدل کاکس برتری داشته باشند. در مطالعه حاضر با استفاده از مدل کاکس و جایگزین های پارامتری از قبیل مدل وایبل، نمایی و لگ نرمال، عوامل مؤثر بر بقاء بیماران مبتلا به سرطان معده، ارزیابی و کارآیی مدلها برای ارائه بهترین مدل مقایسه گردید.
مواد و روشها: به منظور تعیین عوامل مستقل کاهنده بقا در سرطان معده، روشهای پارامتری و نیمه پارامتری بر روی بیماران ثبت شده در مرکز ثبت تومور استان فارس اعمال گردید. مقایسه مابین مدلها با استفاده از معیار آکائیکه ( Akaike Information Criterion ) صورت پذیرفت.
نتایج: از ۴۴۲ بیمار، ۲۶۶ نفر (۲/۶۰ درصد) در طول دوره فوت کرده بودند. نتایج تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از مدل کاکس و مدلهای پارامتری تقریبا مشابه بود. بر اساس معیار آکائیکه، مدلهای وایبل و نمایی به ترتیب، با مقادیر ۸۴۸ و ۸۵۰ بهترین برازش را بر دادههای بقاء داشتند. بیماران با سنین ۷۵-۶۰ و بیشتر از ۷۵ سال در زمان تشخیص و همین طور درجه تمایز یافتگی ضعیف تومور و وجود متاستاز در زمان تشخیص بیماری با خطر بالاتر مرگ همراه بودند (۰۵/۰ p< ).
نتیجهگیری: اگرچه نسبت مخاطره در مدل کاکس و مدلهای پارامتری تقریبا مشابه بود، ولی بر اساس معیارآکائیکه، مدلهای وایبل و نمایی، مدلهای بهتری برای تحلیل بقا میباشند.