سابقه و هدف: با توجه به شیوع ادم مغزی وازوژنیک و عوارض آن که در اثر اختلال سد بین خونی-مغزی ایجاد می شود و تاثیر نهایی بر روی عملکرد مغز و به منظور تعیین تاثیر زمان انسداد شریان های کاروتید بر درصد آب و وزن مخصوص بافت مغز Rat این تحقیق در آزمایشگاه به صورت in vitro در سال ۱۳۷۴ انجام شد.

مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تجربی بر روی ۳۰ راس Rat صورت پذیرفت، ابتدا نمونه ها به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم گردیدند و حیوانات هر گروه با تیوپنتال سدیم (Nesdonal) (۶۰mg/kg) که به صورت داخل صفاقی تزریق شد، بیهوش گردیدند. سپس شریان های کاروتید آن ها جدا و به منظور ایجاد ادم حاد وازوژنیک به مدت ۱۵ و ۳۰ دقیقه بسته شد و تاثیر بستن شریان های کاروتید در زمان های مذکور بر درصد آب و وزن مخصوص بافت نیمکره های مغز با استفاده از روش خشک کردن (Wet-dry method) و شیب ستونی مایعات (Specific gravity method) مشخص و با آزمون ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت و نیز ارتباط بین زمان انسداد با درصد آب و وزن مخصوص بافت مغز مشخص گردید.

یافته ها: تحقیق نشان داد درصد آب بافت مغز در زمان های صفر، ۱۵ و ۳۰ دقیقه بعد از ادم در نیمکره راست به ترتیب ۵,۲±۷۳.۹ و ۲.۵±۷۵.۷ و ۲.۲±۷۷.۱ درصد بوده که از لحاظ آماری معنی دار نیست و در نیمکره چپ به ترتیب ۱.۴±۷۷.۸ و ۳±۷۸.۴ و ۳±۸۰.۶ درصد بوده که از لحاظ آماری معنی دار می باشد و وزن مخصوص نیمکره راست به ترتیب ۰.۰۰۱±۱.۰۴۶ و ۰.۰۰۲±۱.۰۴۶ و ۰.۰۰۹±۱.۰۴۵ به دست آمد که از لحاظ آماری معنی دار نبود و در نیمکره چپ به ترتیب ۰.۰۰۲±۱.۰۴۶ و ۰.۰۰۲±۱.۰۴۴ و ۰.۰۰۳±۱.۰۴۳ حاصل شد که از لحاظ آماری معنی دار است.

نتیجه گیری: معادله خطی درصد آب بافت نیمکره راست t۲-^۱۰*۱۰,۷۳+۷۳.۹۶=W و نیمکره چپ ۱۰^-۲t×۹.۸۵+۷۷.۴۸=W و برای وزن مخصوص بافت نیمکره راست ۱۰^-۵t×۴.۰۰۵+۰.۹۵۶=۱/SG و نیمکره چپ ×۱۰^-۵t۸.۰۴۶+۰.۹۵۶=۱/SG بود.

سابقه و هدف: هدف نهایی از توانبخشی ضایعه های ورزشی بازگشت هرچه سریعتر و بی خطر ورزشکار به سطح عملکردی قبل از ضایعه می باشد، در صورتی که برنامه درمانی فقط به افزایش قدرت، تحمل و دامنه حرکت محدود شود و به عواملی چون تعادل، چابکی، حس عمقی، هماهنگی عصبی-عضلانی تاکید نگردد، خطر آسیب مجدد و کاهش توانایی های حرکتی افزایش می یابد. تاثیر راه رفتن و دویدن به عنوان عملکرد اصلی اندام تحتانی جهت نیل به چنین اهدافی در نظر گرفته شد.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) از نوع مقایسه قبل و بعد از انجام تمرین ها با استفاده از ۶ آزمایش عملکردی پرش طول، پرش ارتفاع، توان بی هوازی، تعادل استاتیک، زمان طی مسافت ۲۶ متری و زمان طی مسافت ۶ متری به صورت لی لی محاسبه گردید. افراد در دو گروه ۱۵ نفری قرار گرفته و کلیه افراد سه بار در هفته، هر جلسه ۱۵ دقیقه به مدت ۶ هفته دویدن به جلو یا عقب را انجام می دادند و در پایان هر هفته یک سری از آزمایش ها تکرار می گردیدند. به منظور پیگیری نتایج حاصل بعد از ۸ هفته دوباره کلیه آزمایش ها تکرار گردید.

یافته ها: تحقیق بر روی ۳۰ دختر سالم در دو گروه ۱۵ نفری که از لحاظ سن و جنس کاملا مشابه بودند انجام گرفت. در گروهی که به جلو دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول ۰,۴۶ درصد (P>۰.۰۰۳)، آزمایش زمان طی مسافت ۶ متری به صورت لی لی ۱۰.۵۲ درصد (P>۰.۰۰۵)، آزمایش پرش ارتفاع ۹.۹۵% (P>۰.۰۰۵)، آزمایش توان بی هوازی ۴.۵۸ درصد (P>۰.۰۰۵)، آزمایش تعادل استاتیک ۵۹.۲۶% (P>۰.۰۰۳)، آزمایش زمان طی مسافت ۲۶ متری ۲.۱۹% (P>۰.۰۰۱) بهبودی داشتند. در گروهی که به عقب دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول ۴.۵ درصد (P>۰.۰۰۳)، آزمایش زمان طی مسافت ۶ متری به صورت لی لی ۲۳.۸۹ درصد (P<۰.۰۰۵)، آزمایش پرش ارتفاع ۲.۹۸ درصد (P>۰.۰۰۵)، آزمایش توان بی هوازی ۰.۵۳ درصد (P>۰.۰۰۵)، آزمایش تعادل استاتیک ۶۸.۳۳ درصد (P>۰.۰۰۳)، آزمایش زمان طی مسافت ۲۶ متری ۶.۸۸ درصد (P<۰.۰۰۱) بهبودی داشتند.

نتیجه گیری: زمانی که هدف از برنامه توانبخشی بهبود قدرت، سرعت، چابکی، تعادل استاتیک و توان هوازی می باشد، راه رفتن و دویدن به عقب توصیه می شود و زمانی که هدف افزایش پرش ارتفاع یا توان بی هوازی می باشد، تمرین های راه رفتن و دویدن به جلو توصیه می گردد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع افسردگی اختلال اساسی و فراوانی شکایات جسمی در این بیماران و نبود آمار دقیق از ارتباط بین شکایات جسمی و اختلال افسردگی اساسی این مطالعه به منظور تعیین رابطه بین اختلال افسردگی اساسی و شکایات جسمی در بیماران بستری شده در بیمارستان اخوان کاشان صورت پذیرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی بر روی ۳۰۰ بیمار زن و مرد صورت پذیرفت. کلیه بیماران بستری، از نظر وجود شکایات جسمی به دو گروه تقسیم شدند. از بین آن هایی که شکایات جسمی داشتند، ۱۵۰ نفر به عنوان گروه مورد و از بقیه ۱۵۰ نفر به عنوان گروه شاهد به طور تصادفی انتخاب شدند و خصوصیات فردی نمونه ها ثبت شد. در گروه مورد انواع شکایات جسمی در دستگاه های بدن بررسی گردید. سپس برای هر دو گروه آزمون بک اجرا شد و برای افرادی که نمرات مساوی یا بالای یازده کسب کردند، مصاحبه روانپزشکی براساس معیارهای تشخیصی DSM-IV به عمل آمد و مبتلایان به اختلال افسردگی اساسی تشخیص داده شدند. اطلاعات به دست آمده با آزمون مجذور کای تحلیل گردید.

یافته ها: در گروه مورد، ۳۵ نفر مرد و ۱۱۵ نفر زن و در گروه شاهد ۸۳ نفر مرد و ۶۷ نفر زن بودند. در هر دو گروه بیشترین فراوانی مربوط به زنان متاهل با سن تقریبی ۴۰ سال بود. شیوع اختلال افسردگی اساسی در گروه مورد ۸۰% و در گروه شاهد ۲۷,۳% بود. فراوانی شکایات جسمی در دستگاه های بدن به ترتیب عبارت بودند از: سر و گردن (۳۵.۵%)، اسکلتی-عضلانی (۳۳.۷%)، گوارشی (۱۸.۴%) و قلب و تنفس (۱۲.۴%) بین اختلال افسردگی اساسی و شکایات جسمی رابطه وجود داشت (P<۰.۰۰۰۱).

نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به شیوع بالای اختلال افسردگی اساسی پیشنهاد می شود که پژوهش های تکمیلی در رابطه با این مطالعه همچنین سایر بیماری های روانی و شکایات جسمی صورت بگیرد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و روند رو به افزایش کمردرد و تناقضاتی که در مورد اپیدمیولوژی بیمار وجود دارد و عوارض شناخته شده در درمان ناصحیح و به منظور تعیین خصوصیات مبتلایان به کمردرد این تحقیق روی افراد مبتلا به کمردرد بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۷۸-۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش مطالعه داده های موجود بر کلیه بیماران مبتلا به کمردرد صورت پذیرفت، خصوصیات جنس، سن، شغل و علل کمردرد از پرونده استخراج، ثبت و براساس آمار توصیفی ارایه گردید.

یافته ها: این تحقیق بر روی ۱۰۰ بیمار مبتلا به کمردرد، ۵۴ مرد (۵۴%) و ۴۶ زن (۴۶%) صورت پذیرفت. هفتاد و هفت درصد موارد در گروه سنی ۶۰-۲۰ سال بودند و ۴۴% موارد در محدوده ۳۹-۲۰ سال بودند. از کل بیماران ۴۳% آن ها شغل هایی داشتند که نیاز به ایستادن های طولانی بود و ۴۱% آن ها شغل هایی داشتند که نیاز به فعالیتهای بدنی زیاد داشت. از میان علل مورد بررسی کمردرد، فتق دیسک بین مهره ای شایع ترین علل بوجود آورنده کمردرد بود که شامل ۵۸% موارد می باشد.

نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به این که اکثر بیماران در گروه سنی ۶۰-۲۰ سالگی هستند و اکثر مبتلایان در مشاغل با کار بدنی سخت و سنگین هستند، اهمیت زیادی در وضعیت اقتصادی و اجتماعی دارد و این لزوم بررسی تاثیر آموزش و یا استفاده از وسایل را توصیه می کند.

سابقه‌ و هدف‌ : باتوجه‌ به‌ اینکه‌ درجریان‌ بیهوشی‌ عمومی‌ بیماران‌ تحت‌ اعمال‌ جراحی‌ مغز و اعصاب،‌ تغییر در معیارهای‌ همــــــودینامیک‌ بدن‌ (فشارخون‌ شریانی، تعداد ضربان‌ قلب، ریتم‌ قلب، فشار ورید مرکزی‌ و فشارـ شریان‌ ریوی‌) می‌تواند سطح‌ فشار داخل‌ جمجمه‌ و بالطبع‌ وضعیت‌ ساختمانهای‌ داخل‌ جمجمه‌ را تغییر دهد و در بیهوشی‌‌های‌ عمیق‌ جریان‌ خون‌ مغزی‌ وابسته‌ به‌ فشار،‌ لذا با هدف‌ تعیین‌ میزان‌این‌ تغییرات‌، پژوهش‌ حاضر در اتاق‌ عمل‌ بیمارستان‌ نقوی‌ کاشان‌ از دیماه‌ ۱۳۷۷ تا خرداد ۱۳۷۸ انجام‌ گرفت‌ .

مواد و روشها: پژوهش‌ حاضر به روش‌ نیمه‌ تجربی‌ بر روی‌ ۱۱۲ بیمار انجام‌ پذیرفت‌ که‌ پس‌ از معاینات‌ فیزیکی‌ توسط متخصصین‌ جراحی‌ مغز و اعصاب‌ و بیهوشی،‌ معیارهای‌ (فشار خون‌ سیستولی و دیاستولی‌، تعداد‌ و ریتم‌ ضربان قلب توسط دستگاه‌ مانیتورینگ‌ الکتروکاردیوگرام‌ و کاف‌ فشارسنج‌ بازوئی‌ بررسی و نقش‌ عواملی‌ نظیر سن‌، جنس‌، نوع‌ عمل‌، مدت‌ جراحی‌ و وضعیت حین‌ عمل‌ درتغییر پارامترهای‌ فوق‌ تعیین‌ گردید .

یافته‌ها: از مجموع‌ ۱۱۲ بیمار مورد بررسی،‌ ۷۰ نفر مرد (۵/۶۲%) و ۴۲ نفر زن‌ (۵/۳۷%) بودند.‌ بیشترین‌ فراوانی‌ در رده‌ سنی‌ بالای‌ ۴۰ سال‌ بود. مقادیرتغییرات‌ همودینامیک‌ در مردان‌ بیشتر از زنان‌ مشاهده‌ شد و معیارهای‌ فوق‌ در رده‌ سنی‌ بالای‌ ۴۰ سال‌ و جراحیهای‌ روی‌ ستون‌ فقرات‌ و در پوزیشن‌ دمر و نیز اعمال‌ جراحی‌ طولانی‌تر از دو ساعت‌ تغییر قابل‌توجه‌تری‌ نشان‌ داد. نتایج‌ آزمونها نشان‌ داد که‌ تغییرات‌ در فشار خون‌ سیستولیک‌ و دیاستولیک‌ حین‌ القاء‌ بیهوشی‌ نسبت‌ به‌ قبل‌ از آن‌ از نظر طول‌ مدت‌ عمل‌ و پوزیشن‌ حین‌ جراحی‌ و نیز تغییر در ضربان قلب حین القاء‌ بیهوشی‌ نسبت‌ به‌ قبل‌ از آن‌ بر حسب‌ جنس‌ دارای‌ اختلاف‌ معنی‌داری‌ است‌.

نتیجه‌گیری‌ و توصیه‌ها: تغییر در پارامترهای‌ همودینامیک‌ در جراحیهای‌ مغز و اعصاب‌ مطرح‌ است‌ که‌ این‌ تغییرات‌ بسته‌ به‌ نوع‌، مدت‌ و پوزیشن‌ جراحی‌ متفاوت‌ می‌باشد. انجام‌ تحقیقات‌ تجربی‌ برای‌ تعیین‌ تاثیر هر یک‌ از عوامل‌ فوق‌ بر تغییر در پارامترهای‌ همودینامیک‌ توصیه‌ می‌شود.

سابقه و هدف: ضربه به سر یکی از مهم تر ین علل مرگ و میر و بستری بیماران در جهان می باشد بطوریکه سالیانه میلیونها نفر به علت ترومای سر در بیمارستان بستری می شوند. باتوجه به اینکه برنا مه ریزیهای بهداشتی جامعه باید بر اساس اطلاعات از وضعیت موجود صورت گیرد و آمار دقیقی در این زمینه در دسترس نمی باشد، ‌لذا این پژوهش برای بررسی اپیدمیولوژی ضر به های سر طرح ریزی شده و برای اولین بار در سطح شهرستان کاشان ارائه و انجام گردید.

مواد و روش ها : این پژوهش نوعی مطالعه توصیفی است. کلیه بیمارانی که به علت ترومای سر به مرکز اورژانس بیمارستان نقوی کاشان از تیرماه ۱۳۷۵ تا تیرماه ۱۳۷۶ مراجعه نموده و بستری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات از طریق شرح حال, رادیوگرافی و CT SCAN به دست آمد. در این بررسی، شدت تروما بر اساس معیار GCSS سنجیده شد. GCSS در گرو ه های مختلف گرید (۱۵-۱۴: GCSS ), گرید(۱۳-۱۰: GCSS )، گرید(۹-۴: GCSS ) و گرید(۳ ( GCSS ≤ ) تقسیم بند ی شد. داد ه ها با آماره توصیفی ارائه گردید.

یافته ها : ‌طی این تحقیق در شهرهای کاشان، آران و بیدگل، نطنز و بادرود با جمعیت ۸۰۵,۳۷۴ نفر، ۸۰۲مورد ضربه سر در بیمارستان بستری گردیدند. ۷۱درصد بیماران مرد و ۲۹درصد زن بودند(نسبت مرد به زن: ۵/۲). میانگین کلی سن ۷/۲۵ سال بود و بیشترین فراوانی در گروه سنی زیر ۱۰سال با فراوانی ۶/۲۹درصد بود . از ۹۱۲نفر مورد مطالعه در ۸۱۷نفر (۶/۸۹درصد) شدت تروما گرید ۱ بود. بیشترین علت تروما،‌تصادف به تعداد ۴۵۲نفر (۶/۴۹درصد): پس از آن سقوط (۳/۳۵درصد) و تهاجم (۱/۴۱درصد) بود. بیشترین تروماها در فصل بهار (۹/۳۱درصد)رخ داده است.

نتیجه‌ گیر ی و توصیه‌ها: نسبت مبتلایان به کل جمعیت در منطقه خیلی زیاد است. بیشترین رده سنی گرفتار را نوجوان و بالغین جوان تشکیل داد ه اند و این موضوع علاوه بر ارزشهای انسانی از نظر اقتصادی نیز دارای اهمیت ویژ ه ای است ضربه ها ی سر، بررسی ها ی بیشتری در سایر زمینه ها از جمله عوارض، نتایج درمان, مقایسه روشهای درمانی مختلف و پیش آگهی بیماران و ... را می طلبد .

سابقه و هدف: ضربه به سر یکی از عوامل مهم مرگ و میر در حوادث است. آمار نشان می­دهد اغلب این افراد دچار آسیب خفیف هستند. این مطالعه به منظور بررسی میزان بروز، نحوه­ی درمان و هزینه­ی ضربه­های خفیف مغزی در یک دوره­ی دوساله در شهرستان کاشان انجام گرفته است.

مواد و روش­ها: ۴۲۹۰ بیمار با ضربه­ی مغزی طی سال­های ۱۳۸۴-۱۳۸۳ وارد مطالعه شدند. خصوصیات بیماران شامل سن، جنس، نوع حادثه، سطح هوشیاری، و علایم همراه، علل حادثه، پروتکل اداره­ی آسیب­دیدگان و هزینه ثبت گردید. مصدومین دچار ضربه­ی خفیف با GCSS= ۱۴ – ۱۵ ( Glasgow Coma Scale Score ) در نظر گرفته شده و هزینه­های مربوط محاسبه شد. جمعیت تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی کاشان ۰۰۰ ‚ ۵۰۰ نفر در نظر گرفته شده و میزان بروز تعیین شد.

نتایج: ۳۸۹۴ نفر (۸/۹۰درصد) ضربه­ی مغزی خفیف داشتند. نسبت مرد به زن ۱: ۵/۳ بود. میانگین سنی بیماران ۱۳/۱۹ ± ۲۷ سال و شایع­ترین گروه سنی ۲۹-۲۰ (۹/۲۷ درصد) و ۱۹-۱۰ سال (۲/۲۱ درصد) بودند. بیش از ۶۵ درصد مصدومین در سنین زیر ۳۰ سال قرار دارند. حوادث ترافیکی (۳/۶۸درصد) شایع­ترین عامل آسیب­زا بود. از ۱۶۲۹ نفر (۴۸ درصد) از بیماران تصویر جمجمه گرفته شد، که ۸/۸۷ درصد نرمال و ۲/۱۲ درصد دارای شکستگی بودند. از ۴۰۰ بیمار (۳/۱۰درصد) سی­تی­اسکن مغزی انجام شد، که ۱۱۸ مورد آنها غیرطبیعی بوده و هزینه­ی بستری این بیماران به طور متوسط ۳۱۶۶۵۴ ریال به ازای هر شب می­باشد. میزان بروز آسیب­های مغزی در هر سال ۴۲۹ نفر در هر ۰۰۰ ‚ ۱۰۰ نفر جمعیت بود که رشدی معادل ۶۵ درصد را در کمتر از یک دهه در این مرکز نشان می­دهد.

نتیجه­گیری: نسبت مرد به زن افزایش نشان داد و سن سوانح و حوادث در این منطقه پایین می­باشد. با توجه به طبیعی بودن حدود ۹۰ ‌درصد یافته­های گرافی جمجمه پیشنهاد می­شود کلیه­ی آسیب­دیدگان پس از طی مراحل اولیه­ی درمان، سی­تی­اسکن شوند و در صورت طبیعی بودن مرخص شوند. به این ترتیب می­توان حدود ۵۰ درصد از هزینه­های مستقیم درمان را کاهش داد.

سابقه و هدف: سوانح یکی از عمده­ترین همه­گیری بیماری­های غیرواگیر در قرن حاضر را شامل می­شود و ضایعات ناشی از این سوانح یکی از ۵ علل مرگ و میر در جهان می­باشد. در این مطالعه به بررسی همه­گیری ­شناسی سوانح در شهرستان کاشان طی سال­های ۱۳۸۵-۱۳۸۳ پرداخته شده است.

مواد و روش­ها: این مطالعه روی کلیه­ی ۱۸۱۶۶ بیماری که در اثر سانحه به بیمارستان­های شهرستان کاشان مراجعه و نیاز به اقدامات درمانی داشتند، صورت گرفت. بیماران در چهار گروه حادثه شامل حوادث خانگی، ترافیکی، کاری و ورزشی قرار گرفتند. همچنین علل خارجی سوانح بر اساس کد ICD۱۰ ( International Classification of Diseases ) ثبت گردید. داده­های فرم اطلاعاتی طبقه­بندی و اطلاعات لازم استخراج گردید.

نتایج: نسبت مرد به زن ۲۵/۳ به ۱ بود. سن بیماران ۹۵/۱۹ ± ۲۳/۲۹ سال در مردان ۷۴/۱۷ ± ۵۴/۲۷ و در زنان ۰۴/۲۵ ± ۸۱/۳۴ سال بود. شایع­ترین گروه سنی درگیر ۲۹-۲۰ (۳/۲۶ درصد) سال بود. سوانح ترافیکی با ۵/۵۰ درصد شایع­ترین نوع سانحه بود و از نظر عوامل خارجی، سوانح رانندگی و افتادن شایع­ترین عوامل بودند. در سوانح ترافیکی، موتورسیکلت با شیوع ۳/۵۸ درصد مهم­ترین عامل سانحه بوده و در مجموع ۲۳۱ (۳/۱ درصد) بیمار آسیب­دیده در بیمارستان فوت نمودند.

نتیجه­گیری: سوانح ترافیکی شایع­ترین و سوانح خانگی و کاری به ترتیب در مرحله­ی بعدی قرار داشتند. همچنین سوانح در محدوده­ی سنی پایین­تری نسبت به خارج از کشور اتفاق می­افتد که می­تواند باعث از دست رفتن طول عمر مفید بیشتر و تحمیل هزینه­های جبران­ناشدنی به جامعه گردد. همچنین آموزش و افزایش آگاهی جامعه می­تواند نقش موثری در پیشگیری سوانح داشته باشد.

سابقه و هدف: یکی از انواع آسیب­های ناشی از آسیب سر شکستگی­های فرورفته پیچیده­ی جمجمه است. درمان این شکستگی­ها بر اساس روش بازگرداندن اولیه­ی قطعات استخوانی با تخلیه­ی قطعات فرو رفته و عمل ترمیم تاخیری مورد اتفاق نظر همگانی نیست. در این مطالعه میزان عفونت در جایگزینی اولیه­ی قطعات استخوان در آسیب­دیدگان شکستگی جمجمه­ی بستری در بیمارستان نقوی کاشان طی سال­های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۴ صورت گرفت.

مواد و روش­ها: این مطالعه با استفاده از داده­های موجود بر روی ۶۰ آسیب­دیده شکستگی جمجمه با آسیب غیرنافذ انجام شد. سن، جنس، فاصله­ی زمان بستری تا عمل، نوع جراحی، شدت آسیب و مدت زمان بستری ثبت و میزان عفونت مورد بررسی قرار گرفت و یافته­ها به درصد نشان داده شد.

  نتایج: نسبت مرد به زن ۶/۷ به ۱ و سن ۴/۱۲ ± ۱۹ سال بود. بیشترین تعداد با ۱۹ نفر (۸/۳۱ درصد) در گروه سنی ۲۰-۱۱ بود. بیشترین علت حادثه تصادف با موتورسیکلت در ۴۵ مورد (۷۵ درصد) بود. ۳۹ نفر (۶۵ درصد) پارگی پرده­ی دورا داشتند و بیشترین محل شکستگی در نواحی پیشانی (۳۷ نفر، ۵۳ درصد) بود. ۲۸ نفر (۶/۴۶ درصد) دچار ضربه­ی مغزی خفیف، ۱۳ نفر (۷/۲۱ درصد) متوسط و ۱۹ نفر (۷/۳۱ درصد) شدید بودند. در ۵۴ نفر (۹۰ درصد) جایگزینی اولیه­ی قطعات استخوان انجام شد. ۵۴ نفر (۹۰ درصد) در کمتر از ۲۴ ساعت از زمان حادثه عمل شدند. در پیگیری ۶ ماهه­ هیچ موردی از عفونت زخم و استخوان در بیماران مشاهده نگردید.

نتیجه­گیری: فراوانی عفونت در شکستگی­های فرورفته­ی پیچیده­ از رقم پایینی برخوردار می­باشد، از این رو در مواردی که آلودگی زخم شدید نباشد استفاده از روش جایگزینی اولیه قطعات توصیه می‌گردد.

سابقه و هدف: آسیب­های ورزشی یکی از خطراتی است که دانش­آموزان شرکت­کننده در مسابقات آموزشگاه­ها با آن مواجه می­شوند. با تعیین علل و شرایط بروز آسیب­ها، می­توان راه­کار مناسب جهت پیشگیری و کاهش خطر بروز این آسیب­ها را فراهم نمود. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی آسیب­های ورزشی در مسابقات دانش­آموزان آموزشگاه­های شهر کاشان در سال تحصیلی ۱۳۸۶-۱۳۸۵ بود.

مواد و روش­ها: در این تحقیق توصیفی ـ مقطعی، آسیب­های ورزشی در ۸۰ مسابقه با تعداد ۲۲۵۶ ورزش­کار دانش­آموز در مسابقات مقطع تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و متوسطه در سال تحصیلی ۱۳۸۶-۱۳۸۵ که به علل مختلف با حضور در میادین برگزاری مسابقات، اطلاعات لازم شامل محل آسیب، نوع ورزش، مقطع تحصیلی و علت بروز در فرم­های ثبت داده_­ها ثبت و به کمک شاخص­های آماری تجزیه و تحلیل داده­ها انجام گردید.

نتایج: در مجموع ۵۰ مورد آسیب­های ورزشی در مسابقات ثبت گردید. فراوانی آسیب در مسابقات مقاطع متوسطه، ابتدایی و راهنمایی به ترتیب ۲۱ (۴۲ درصد)، ۱۷ (۳۴ درصد) و ۱۲ (۲۴ درصد) بود. بیشترین آسیب­ها در بازی بسکتبال با ۱۶ مورد (۳۲ در صد) و ۷/۴ آسیب برای هر ۱۰۰ ورزشکار و سپس به ترتیب در فوتسال با ۱۳ مورد (۲۶ در صد) و ۶/۳ آسیب برای هر ۱۰۰ ورزشکار، هندبال با ۷ مورد (۱۴ در صد) و ۳ آسیب برای هر ۱۰۰ ورزش­کار مشاهده گردید.

نتیجه­گیری: فراوانی آسیب­های ورزشی در این تحقیق مشابه یافته­های دیگران است‏‏‏، ولی در مسابقات بسکتبال به ویژه در مقطع متوسطه بیشترین فراوانی آسیب مشاهده گردید. با توجه به این یافته­ها پیشنهاد می­شود در مسابقات بسکتبال به ویژه در مقطع متوسطه توجه خاص از طرف مربیان و مسوولین مراقبت­های پزشکی مبذول شود.

سابقه و هدف: هماتوم داخل جمجمه متعدد ناشی از وارد شدن ضربه­ به سر پدیده­ی شایعی نیست. وجود آمار دقیق در مورد میزان وقوع آن مواجه شدن با ضایعه را ساده­تر می­کند. مطالعه­ی حاضر به منظور تعیین میزان بروز و تلاش برای یافتن نشان­گر­هایی برای تشخیص زودتر این معضل انجام شده است.

مواد و روش­ها: در یک مطالعه توصیفی کلیه مصدومین ضربه­ی مغزی جرّاحی شده از مهر ۱۳۸۵ تا پایان شهریور ۱۳۸۷ در بیمارستان شهید بهشتی کاشان وارد مطالعه شدند. بیماران از نظر سن، جنس، تعداد اعمال جراحی، عامل ایجاد تروما، وجود شکستگی جمجمه، معیار GCS ، و یافته­های CT اسکن قبل از هر عمل جراحی بررسی شده و سپس با شاخص­های توصیفی و تست­های آماری مجذور کای و t دانشجوئی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج : در مجموع طی دو سال، ۱۲۱ عمل جراحی بر روی ۹۶ مورد تشخیص داده شده انجام گردید، که به علت وجود هماتوم، ۷۳ مصدوم (۳/۷۵درصد) یک بار و ۲۳ مورد (۷/۲۴درصد) بیش از یک بار جراحی شدند. دامنه­ی سنی بیماران به ترتیب بین ۶ ماه تا ۸۳ سال و ۱۷ تا ۶۶ سال و متوسط آن ۱/۲۴ ± ۷/۴۰ و ۹/۱۵ ± ۷/۳۳ سال بود. نسبت مرد به زن در موارد هماتوم یک طرفه، ۷/۱۳ به ۱ و در هماتوم دو طرفه، ۲۲ به ۱ بود. انواع شکستگی جمجمه در ۳۱ مورد (۴۳ درصد) از ۷۳ مصدوم یک ­طرفه و ۱۲ مورد از ۲۳ مصدوم (۵۲ درصد) دو طرفه دیده شد. تفاوت معنی­دار آماری از نظر سن، جنس، عامل ایجاد تروما، وجود شکستگی جمجمه، و معیار GCS مشاهده نشد ( ۰۵/۰ p> ). هماتوم دوطرفه به صورت معنی­داری در گروه هماتوم ساب دورال بیشتر از انواع ضایعات دیگر بود (۰۰۴/۰ P= ).

نتیجه­گیری: شیوع بالای حوادث، شانس وقوع هماتوم­های دو طرفه­ی مغز را نیز افزایش داده است. در این مطالعه دست­یابی به نشان­گری برای پیش­بینی این مشکل میسر نشد، لذا توصیه می­شود موضوع مورد توجه جدی قرار گرفته و مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود.

سابقه ­و هدف: ضربه به سر از مهمترین عوامل مرگ و میر در سوانح می­باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی بروز سوانح منجر به وارد شدن ضربه به سر در بیماران بستری در بیمارستان و توصیف شدت و نتیجه آن انجام شده است.

مواد و روش­ها: با مطالعه توصیفی اطلاعات لازم از کلیه بیماران مبتلا به ترومای ناحیه سر بستری شده در بیمارستان­های شهرستان کاشان طی دوره زمانی دو­ساله (۸۴-۱۳۸۳) جمع آوری گردید. شدت ضربه به سر اولیه براساس معیار (GCS) Glasgow Coma Scale اندازه گیری شد. سن، جنس، شدت ضربه به سر بیماران در بدو ورود به بیمارستان، نوع آسیب وارده، عامل خارجی ایجاد کننده ضایعه و موارد فوت بیماران ثبت شد.

نتایج: در طی ۲۴ ماه ۴۲۹۰ بیمار وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران ۴/۱۹ ± ۸/۲۷ سال، نسبت مرد به زن ۳ به۱ و شایع­ترین گروه سنی ۲۹-۲۰ سال (۷/۲۷ درصد) بود. میزان بروز ضربه به سر در سال، معادل ۴۲۹ به صد هزار نفر جمعیت بود. سوانح ترافیکی (۷/۶۹ درصد)، سقوط (۳/۲۱ درصد) و تهاجم (۵ درصد) مهمترین عوامل ایجاد کننده ضربه به سر بودند. در سوانح ترافیکی، موتور سیکلت (۵/۶۴ درصد) شایع­ترین عامل ایجاد کننده ضربه به سر بود. ۷/۹۲ درصد مصدومین ضربه به سر از نوع خفیف، ۵/۲ درصد ضربه به سر از نوع متوسط و ۸/۴ درصد ضربه به سر از نوع شدید داشتند. ۱۴۸ نفر (۴/۳ درصد) از کل مصدومین در بیمارستان فوت نمودند.

نتیجه گیری : نتایج این مطالعه نشان داد که بروز ضربه به سر در جامعه کاشان نسبت به جوامع دیگر بالاتر و میانگین سنی مصدومان پایین‌تر است، همچنین سوانح ترافیکی مهمترین عامل ضربه به سر است. این نتایج می­تواند جهت توسعه برنامه های پیشگیری کننده از سوانح در کاشان به کار رود.

سابقه و هدف: تصادفات یکی از علل عمده مرگ و میر و پیامد نامطلوب در جمعیت زیر ۵۰ سال می باشد. مطالعه حاضر به منظور تعیین عوامل مرتبط با پیامد ضربات مغزی تروماتیک (TBI) در بیماران بستری در ICU انجام گرفت.

مواد و روش ها: مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است که روی ۹۵ بیماری دارای TBI که در ICU بیمارستان بهشتی کاشان بستری بودند، انجام شد. برای جمع آوری داده ها از چک لیستی استفاده شد. که حاوی اطلاعات بیوگرافیک، مشخصات وقوع حادثه، و اطلاعات کلینیکی و پیامد بیماران بود. سطح هوشیاری در دو نوبت با فاصله ۶ ساعت توسط نمره کمای گلاسکو (GCS) بررسی شد. پیامد نیز با نمره پیامد گلاسکو (GOS) تعیین شد.

نتایج: میانگین سنی بیماران ۱۲±۷/۲۶ سال بود. میانگین دوره بستری ۹/۱۳±۳/۱۲ روز بود و با GOS تفاوت معنی دار آماری داشت (۰۰۰۱/۰=p). شصد درصد افراد پیامد مطلوب داشتند و ۲/۲۳ درصد نیز فوتی بودند. مقایسه شدت ترومای مغزی بیمار در بدو ورود و ۶ ساعت بعد از ورود به ICU با پیامد تروما تفاوت معنی دار آماری داشت (۰۰۰۱/۰=P). آزمون رگرسیون لجستیک نشان داد فقطGCS ۶ ساعت بعد از ورود به ICU تعیین کننده پیامد تروما می باشد (۰۰۷/۰=P).

نتیجه گیری: GCS ۶ ساعت بعد از ورود به ICU مهمترین عامل تعیین کننده پیامد تروما های مغزی است؛ بنابراین، اطلاعات مربوط به GCS بیماران در بخش ICU باید به دقت ثبت شود تا برای ارزیابی و پیش بینی پیامد ترومای مغزی در بیماران مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: تروماهای ورزشی یکی از خطراتی است که ورزشکاران در میادین ورزشی و از جمله در مسابقات لیگ های ورزشی با آن مواجه می شوند. هدف از انجام این تحقیق، بررسی فراوانی تروما در مسابقات لیگ های ورزشی مردان شهر کاشان در سال تحصیلی ۸۸-۱۳۸۷ بود.

مواد و روش ها: در این تحقیق توصیفی مقطعی تروماهای ورزشی لیگ های ورزشی شهر کاشان در سال تحصیلی ۸۸-۱۳۸۷ با حضور در محل برگزاری مسابقات مورد ارزیابی قرار گرفت.

نتایج: در مجموع ۱۶۰ مورد ترومای ورزشی در ۱۴۶ مسابقه ی رشته های مختلف ورزشی ثبت گردید. بیشترین فراوانی تروماها در مسابقات هندبال با ۴۵ مورد (۶/۲۵ درصد) و سپس در مسابقات فوتبال با ۳۶ مورد (۵/۲۲ درصد) ثبت گردید.

نتیجه گیری: توصیه می شود به ورزشکاران این رشته ها آموزش لازم جهت اجتناب از مصدومیت و استفاده از وسائل محافظتی داده شود.

سابقه و هدف: آسیب به عروق بزرگ شکمی عارضه ایی نادر در اعمال جراحی دیسک کمر است و عدم تشخیص به موقع آن منجر به عوارض بسیار وخیم و حتی مرگ بیمار می شود. احتمالا به علت بروز بالینی متفاوت این عارضه کمتر از میزان واقعی آن تشخیص داده می شود.

معرفی مورد: در این گزارش یک مرد ۳۰ ساله با آسیب به آئورت شکمی در حین عمل جراحی دیسک L۴/L۵ و درمان آن معرفی می شود.

نتیجه گیری: حساسیت و دقت جراح در تشحیص و اقدام سریع در درمان عامل پیشگیری از عواض و مرگ احتمالی ناشی از این عارضه است.

سابقه و هدف: سال هاست که کوتاه کردن زمان بهبودی زخم توجه محققان پزشکی را به خود جلب کرده است و دستیابی به راهی که در نهایت به بهبودی سریع تر زخم منجر شود، هنوز یکی از اهداف مهم در علم پزشکی است. این مطالعه به‌منظور مقایسه اثر مصرف موضعی فنی توئین، استروژن کونژوگه و سیلورسولفادیازین بر ترمیم زخم های ایجاد شده در پوست موش صحرایی انجام گرفته است.

مواد و روش ها: این مطالعه بر روی ۳۲ سر (۴ گروه ۸ تایی) موش صحرایی نر که بر پشت گردن هر یک از آنها زخمی با عمق ۵/۰ میلی متر و با مساحت ۴ سانتی متر مربع ایجاد شده بود انجام شد. زخم های ایجاد شده در حیوانات گروه اول به صورت روزانه با پماد فنی توئین ۱ درصد، در گروه دوم با کرم سیلور سولفادیازین ۱ درصد، در گروه سوم با پماد استروژن کونژوگه ۶۲۵/۰ درصد پوشانده شده و گروه چهارم به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. روند ترمیم روزانه زخم ها مورد بررسی قرار گرفت و مطالعه تا بهبودی کامل همه موش ها ادامه یافت.

نتایج: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که سیلور سولفادیازین نسبت به فنی توئین و استروژن کونژوگه سبب التیام سریع تر زخم گردید و تنها اختلاف مشاهده شده بین سیلورسولفادیازین و استروژن کونژوگه از نظر آماری معنی دار بود.

نتیجه گیری: سیلور سولفادیازین باعث تسریع در بهبود زخم های سطحی شده و استروژن کونژوگه کمترین اثر در این روند را دارد.