سابقه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به سردرد مزمن صورت گرفت.
مواد و روشها: روش این پژوهش، نیمهتجربی با طرح پیشآزمون - پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را زنان مبتلا به سردرد مزمن که در سال ۱۳۹۸ برای درمان سردرد خود به کلینیکهای دولتی مغز و اعصاب شهر پارسآباد مراجعه کرده بودند، تشکیل دادند. ۳۰ نفر با استفاده از نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و بهصورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند.
نتایج: میانگین و انحراف معیار کیفیت زندگی گروه درمان هیجانمدار در پیشآزمون (۰۳/۵±۴۰/۳۸)، گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (۴۳/۴±۳۰/۳۹) و گروه کنترل (۲۹/۵±۳۰/۳۹) بود. درمانهای هیجانمدار (۸۶/۶±۵۰/۵۱) و مبتنی بر پذیرش و تعهد (۰۴/۵±۱۰/۶۰) در مقایسه با گروه کنترل (۳۷/۵±۴۰/۳۹)، کیفیت زندگی بیماران را در پسآزمون افزایش دادند (۰۰۱/۰>P). در مرحله پیگیری، اثر درمان هیجانمدار (۱۳/۷±۲۰/۵۱) و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (۹۶/۴±۰۰/۶۰) بر کیفیت زندگی (۰۱/۵±۰۰/۳۹) ماندگار بود (۰۰۱/۰>P). تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی در مراحل پسآزمون و پیگیری، بیشتر از تأثیر درمان هیجانمدار بود (۰۰۱/۰>P).
نتیجهگیری: این دو درمان ممکن است با کاهش فاجعهآمیز بودن سردرد و درنتیجه کاهش اضطراب و ترس مرتبط با درد، در کاهش شدت سردرد و افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سردرد مزمن مؤثر باشند.