---

سابقه و هدف: شکستگی و دررفتگیهای ناحیه هیپ, موارد شایعی از اورژانس‌های ارتوپدی را تشکیل می‌دهند. اما شکستگی و دررفتگی چندبخشی در ناحیه هیپ مورد نادری است که تا به حال گزارش نشده یا لااقل در بررسی پیشینه تحقیق در دسترس نبوده است, بنابراین به معرفی یک مورد مراجعه‌کننده به بیمارستان امام حسین(ع) در سال ۸۳ اقدام شده است.

معرفی مورد: بیمار آقای ۲۸ ساله‌ای است که در اثر تصادف با اتومبیل در حین موتورسواری دچار شکستگی گردن فمور, ساب تروکانتریک, لبه خلفی استابولوم, دررفتگی خلفی هیپ به همراه Impaction Fracture سر فمور بود که به صورت اورژانسی تحت عمل جراحی جااندازی باز سر فمور و تثبیت شکستگی‌های موجود توسط Cephalomedullary Nail قرار گرفت و در یک پیگیری چهار ماهه موفقیت نسبی به دست آمد.

نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: با توجه به مطرح بودن شکستگی و دررفتگی‌های چندبخشی ناحیه هیپ, طرح درمانی اجرا شده می‌تواند مؤثر باشد. توصیه به گزارش موارد مشابه موجود می‌شود.

---

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت کاهش مرحله فعال زایمان و پیشبرد افاسمان سرویکس در این مطالعه تاثیر آتروپین وریدی را در دو نکته ذکر شده در خانم­های شکم اول در مرحله فعال زایمان مراجعه­کننده به بیمارستان شهید صدوقی یزد در سال ۸۵-۱۳۸۴ مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش­ها: در این مطالعه Randomized Controlled Trial ، ۲۰۰ زن حامله شکم اول به صورت تصادفی یک در میان در دو گروه ۱۰۰ نفری که شامل افراد با دریافت آتروپین (گروه مورد) و افراد با دریافت دارونما (گروه شاهد) قرار گرفتند. در مرحله فعال زایمان به گروه مورد، cc ۱ آتروپین وریدی و به گروه شاهد دارونما همان حجم تزریق گردید. در نهایت تاثیر آتروپین را بر روی منحنی فریدمن و پیشرفت زایمان و مدت زمان زایمان و وضعیت دیلاتاسیون و افاسمان سرویکس بررسی شد. آنالیز آماری با استفاده از آزمون­های آماری t-test ، c ^۲ و Fisher exact test صورت گرفت.

نتایج: میانگین مدت زمان مرحله فعال زایمان برحسب ساعت در گروه مورد، ۰۵/۲ ساعت و در گروه شاهد، ۳۹/۲ ساعت بود. (۰۰۱ p< ) همچنین میانگین مدت زمان زایمان بر حسب ساعت در گروه مورد، ۹۶/۴ ساعت و در گروه شاهد، ۱۲/۶ ساعت می‌باشد. سزارین در گروه مورد ۳% و در گروه شاهد ۹% بود. عوارض از جمله عبارت بود از خشکی دهان ۴۹%، تاکیکاردی ۲۹% و احتباس ادراری ۱% افراد و ۲۱% افراد گروه دریافت­کننده­ی آتروپین عارضه­ای نشان نداده­اند.

نتیجه­گیری: استفاده از آتروپین وریدی در مرحله فعال زایمان، این مرحله را کو­تاه­تر و میزان سزارین را کاهش می­دهد. با توجه به عوارض بسیار ناچیز آتروپین وریدی و تاثیر آن در مرحله فعال زایمان در منظم کردن انقباضات و پیشرفت بهتر زایمان، تزریق وریدی آن در خانم­های حامله در مرحله فعال زایمان توصیه می­شود.

---

سابقه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی این مطلب است که آیا موش دچار کمبود مس ممکن است یک مدل برای پارگی بطن قلب در بدن انسان باشد.

مواد و روش‌ها: کودک تازه از شیر گرفته شده موش صحرایی با جنس نر که به اندازه کافی (mg/kg ۷/۵ رژیم) و یا کمبود مس (mg/kg ۳/۰ رژیم) در رژیم غذایی‌شان بود، به‌مدت ۴۹ روز تغذیه شدند و ۲۴ درصد از موش‌های با رژیم غذایی در کمبود مس از پارگی قلبی درگذشتند. نمونه‌های اتوپسی قلب و کبد از موش‌های صحرایی به‌دست آمد که از پارگی قلبی مردند یا گروه شاهدی که از علل غیرقلبی جان خود را از دست دادند.

نتایج: اندازه‌گیری عناصر کمیاب نشان داد که غلظت مس بافت در موش‌های دچار کمبود مس کاهش می‌یابد. غلظت منگنز در بافت موش دچار کمبود مس بالاتر از گروه شاهد بود. غلظت آهن نیز در قلب پاره شده موش صحرایی کمتر بود و هیچ اختلافی با قلب پاره شده موش دچار کمبود مس در مقایسه با گروه شاهد وجود نداشت. غلظت آهن کبد در موش دچار کمبود مس در مقایسه با شاهد بالاتر بود و هیچ اختلافی نسبت به گروه شاهد، در موش‌های صحرایی مبتلا به پارگی قلب وجود نداشت. اندازه‌گیری‌های عناصر معدنی نشان داد که غلظت منیزیم در قلب پاره شده موش‌های دچار کمبود مس نسبت به گروه شاهد مربوطه خود پایین‌تر بود. فسفر در هر دو مجموعه قلب پاره شده بالا بود و سدیم نیز همین‌طور بود و غلظت کلسیم در قلب پاره شده موش‌های دچار کمبود مس در مقایسه با گروه شاهد بالاتر بود.

نتیجه‌گیری: تغییرات عناصر کمیاب به‌ویژه مس، هیچ‌گونه ارتباطی با پارگی قلب در موش صحرایی ندارد، اما تغییرات عناصر معدنی با پارگی قلب در موش‌های دچار کمبود مس ارتباط دارد که احتمالا منعکس کننده نقطه پایانی مشترک از هر دو شرایط، نکروز بافتی است.

---

سابقه و هدف: سالمندان سهم بیشتری در مصرف دارو داشته و خطر بروز بیش دارویی در این گروه سنی بیشتر است. مطالعه حاضر به منظور بررسی بیش دارویی و عوامل مربوط به آن در بین سالمندان کاشان طی سال ۱۳۹۰ انجام شده است.
مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی ۳۶۰ نفر از سالمندان شهر کاشان به روش تصادفی و خوشه‌ای انتخاب شدند. اطلاعات با کمک پرسشنامه شامل متغیرهای دموگرافیک: سن، جنس، وضعیت تأهل، وضعیت اقتصادی، میزان تحصیلات و سابقه بستری در بیمارستان و متغیرهای اصلی: تعداد و نام داروهای مصرفی، مدت مصرف دارو، تعداد پزشکان تجویز کننده دارو، تعداد داروی نامناسب با توجه به بیماری زمینه ای و تعداد داروی نامناسب با توجه به سالمند بودن (با استفاده از معیار Beer۲۰۰۰) به دست آمد.
نتایج: تعداد ۳۰۸ نفر (۸۸ درصد) از سالمندان حداقل یک دارو مصرف می کردند که از این تعداد ۱۷۰ نفر (۵۵/۲ درصد) زن و ۱۳۸ نفر (۴۴/۸ درصد) مرد بودند. میانگین سن مصرف کنندگان دارو ۷/۹±۷۰/۸ سال و در دامنه ۶۰ تا ۱۰۰ سال بود. میانگین تعداد داروی مصرفی ۳/۵۳±۶/۲ قلم دارو با دامنه ۱ تا ۲۳ قلم دارو بود. تعداد ۱۶۷ (۵۴/۵ درصد) نفر دچار بیش دارویی بودند. و تعداد ۶۶ نفر (۲۱/۴ درصد) حداقل یک داروی نامناسب سالمندی در بین داروهای مصرفی خود داشتند.
نتیجه گیری: بیش دارویی در جمعیت سالمندان کاشان نسبتا بالاست. جهت کاهش تعداد داروی تجویزی و عوارض آن بر جامعه سالمندان رعایت معیارهای تجویز دارو برای این گروه سنی توصیه می‌گردد.