سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای حاملان و عفونت های استرپتوکوک پنومونیا (پنوموکوک) و عوارض آن ها در جوامع انسانی و نیز عدم اطلاع از شیوع حاملان این باکتری، این تحقیق روی دانش آموزان مدارس شهر کاشان سال ۱۳۷۴ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی صورت پذیرفت. نمونه گیری از دانش آموزان به روش تصادفی چند مرحله ای و طبقه بندی مدارس شهر به چهار منطقه و سپس نمونه گیری خوشه ای از مدارس در هر منطقه و در هر مدرسه به صورت سیستماتیک روی ۷۰۷ نفر انجام گرفت. در حین نمونه گیری از دانش آموزان فرم اطلاعاتی حاوی خصوصیات جنس، سن، مقطع تحصیلی، سابقه بیماری های تنفسی در دانش آموز و اعضای خانواده، شغل پدر و میزان تحصیلات او و نوع منطقه پر می شد. سواب گلو در محیط های کشت انتخابی و عمومی کشت شده و به آزمایشگاه میکروب شناسی دانشکده پزشکی منتقل گردید و وجود یا عدم وجود باکتری فوق در آن ها بررسی می شد. براساس شیوع آلودگی در نمونه ها، فاصله اطمینان آن در جامعه برآورد گردید و نیز میزان خصوصیات فردی با آلودگی به باکتری نیز مشخص شد.

یافته ها: در نمونه های مورد بررسی، ۹۲ نفر (۱۳%) حامل باکتری بودند. میزان فراوانی حاملان در دختران ۲۰% و در بین پسران ۶,۹% و میزان فراوانی حاملان در دانش آموزان ابتدایی، راهنمایی و متوسطه به ترتیب ۱۷.۶% و ۸.۱% و ۷.۸% بود. فراوانی حاملان در مناطق مختلف کاشان متفاوت است. میزان جدا سازی باکتری با استفاده از محیط انتخابی ۱۶ درصد (با حساسیت ۸۰% و ویژگی ۵۳%) نسبت به محیط کشت عمومی که ۸% بود برآورد گردید. بین مقطع تحصیلی دانش آموزان و جنس و نوع منطقه شهری با میزان حامل بودن همبستگی وجود داشت (به ترتیب P=۰.۰۰۲ و X²=۹.۴۴ و P<۰.۰۰۱ و X²=۲۶.۶۹ و P<۰.۰۰۱ و X²=۲۲.۴۳)، اما بین سابقه بیماری در دانش آموز و خانواده او و تحصیلات پدر دانش آموز همبستگی وجود نداشت.

نتیجه گیری: با توجه به شایع بودن این باکتری در بین دانش آموزان بخصوص در سنین پایین تر، توصیه می گردد تحقیقات تحلیلی برای شناخت علل بوجود آورنده و اقدام لازم برای آموزش، پیشگیری و درمان عوارض ناشی از باکتری فوق به عمل آید.

سابقه و هدف: نظر به شیوع عفونت مجاری ادراری و اهمیت آن از نظر درمان و مصرف نادرست آنتی بیوتیک ها در این مورد که منجر به افزایش بروز مقاومت آنتی بیوتیکی در بین عوامل اتیولوژیک بیماری از جمله اشریشیاکلی که حدود ۹۰-۸۰% از این عفونت را باعث می گردد، این تحقیق به منظور تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به عوامل ضد میکروبی رایج بر روی ۵۰ سوش اشریشیاکلی جدا شده از عفونت مجاری ادراری در اصفهان طی تابستان ۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی (Descriptive) صورت پذیرفت. از بیماران مراجعه کننده به آزمایشگاه های سطح شهر و بیمارستان های مختلف پس از گرفتن نمونه و تایید عفونت با روش های استاندارد، در صورت جدایی باکتری، آن را به آزمایشگاه میکروب شناسی دانشکده پزشکی اصفهان منتقل و پس از انجام آزمایش های دقیق، باکتری را با روش های استاندارد تشخیص و سپس آن را روی محیط های کشت مولر هینتون دارای رقت هایی از ۰,۲۵ میکروگرم در میلی لیتر تا ۱۲۸ میکروگرم در میلی لیتر از ۱۳ آنتی بیوتیک رایج، پلیت ها را انکوبه گذاری کرده و MIC آن ها به صورت دقیق مشخص گردید.

یافته ها: از ۵۰ سوش اشریشیاکلی مورد مطالعه به ترتیب ۷۲، ۶۴، ۵۸، ۵۶، ۵۲، ۵۲، ۳۸، ۳۴، ۳۲، ۲۴، ۲۲، ۲۰ و ۱۸ درصد از آن ها به آمپی سیلین، کربنی سیلین، تتراسیکلین، کلرامفنیکل، سفوکسی تین، سفالوتین، نیتروفورانتوئین، سیپروفلوکساسین، آمیکاسین، جنتامایسین، کوتریموکسازول، کانامایسین و اسید نالیدیکسیک مقاوم بودند. موارد فوق دارای MIC بزرگتر از مقایسه با سوش اشریشیاکلی استاندارد و حساس E.coli ATcc ۲۵۹۲۲ بودند. همه سوش های جدا شده multiresistance بودند.

نتیجه گیری: با توجه به افزایش سوش های مقاوم اشریشیاکلی در عفونت مجاری ادراری و بالا بودن میزان آن در مقایسه با کشورهای پیشرفته، جلوگیری از مصرف خودسرانه آنتی بیوتیک توسط مردم با بالا بردن آگاهی های عمومی و همچنین تجویز آن ها بر مبنای آنتی بیوگرام دقیق آزمایشگاه توسط پزشکان توصیه می گردد.

سابقه و هدف: نظر به شیوع عفونت های مربوط به استرپتوکوک گروه A در کودکان و نوجوانان و عوارض ناشی از این عفونت ها و به منظور تعیین میزان شیوع حاملین این باکتری و همچنین تعیین نقش آن در تیتر دانش ASO، این تحقیق بر روی دانش آموزان ۱۵-۷ ساله شهر کاشان طی سال ۱۳۷۵ انجام گرفت.

مواد و روش ها: روش تحقیق در مرحله اول توصیفی و بر روی ۹۶۰ نفر با انتخاب نمونه گیری تصادفی و روش تحقیق در مرحله دوم هم گروهی (Cohort) و بر روی ۱۷۰ نفر صورت پذیرفت. با سوآب استریل از حلق آن ها نمونه گرفته شده و به محیط انتخابی حاوی کریستال ویوله و محیط بلادآگار انتقال یافت. سپس پلیت ها را به آزمایشگاه دانشکده پزشکی منتقل و در ۳۷ درجه سانتی گراد انکوبه گردیدند. بعد از ۲۴ ساعت باکتری را به کمک مورفولوژی کلنی، همولیز بتا، آزمایش کاتالاز، حساسیت به دیسک باسیتراسین و مقاومت به سولفومتوکسازول-تری متوپریم، باکتری تشخیص داده شده و پس از ۱۵ روز از روی اسم مدرسه و نام دانش آموز، از دانش آموز حامل ۵cc خون و به همان تعداد از افرادی که سالم بودند نیز ۵cc خون گرفته و به سرعت به آزمایشگاه منتقل و تعیین تیتر ASO به روش ماکرو انجام گرفت.

یافته ها: میزان جداسازی باکتری از محیط انتخابی و بلادآگار کاملا یکسان بود. تعداد حاملین ۸,۸۵% بود که این میزان در پسرها ۹.۵% و در دختران ۷.۹۶% بود. بیشترین شیوع حاملین در سن ۱۳ سالگی معدل ۲۳.۷% و کمترین در سن ۱۱ سالگی معادل ۱.۲% بود. میزان شیوع حاملین در مناطق مختلف کاشان متفاوت بود. به علاوه میزان شیوع حاملین نیز بر حسب تعداد فرزندان خانواده نیز متغیر است. مقایسه تیتر ASO در حاملین و گروه شاهد نشان می دهد که ۱۷.۶% از حاملین دارای تیتر غیر طبیعی بیشتر از (۱/۲۵۰) بودند، در حالی که در گروه شاهد تنها ۱.۱% دارای تیتر غیر طبیعی بودند (P<۰.۰۰۰۱). نتیجه این که حامل بودن باکتری می تواند باعث افزایش تیتر ASO افراد گردد.

نتیجه گیری: با توجه به شیوع این باکتری بین دانش آموزان و با توجه به عوارض دیررس غیرقابل جبران ناشی از باکتری توصیه می گردد اقدامات بهداشتی و درمانی لازم در این جهت به عمل آید و همچنین نظریه شیوع بالای تیتر در غیر طبیعی محترم ASO بین حاملین، تفسیر این آزمایش به خصوص در کودکان و نوجوانان بایستی مورد توجه پزشکان و کادر درمانی قرار بگیرد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای اختلالات گوارشی و نقش عمده هلیکوباکترپیلوری در بروز گاستروآنتریت، زخم اثنی عشر و آدنوکارسینومای معده و عدم وجود یک روش استاندارد طلایی مورد پذیرش عموم و به منظور مقایسه آزمون های تهاجمی و غیر تهاجمی جهت تشخیص عفونت هلیکوباکترپیلوری این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۷۹ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی از نوع تشخیصی بر روی ۱۲۷ بیمار که با علایم مختلف بیماری معده مراجعه و دارای اندیکاسیون اندوسکوپی بودند، صورت پذیرفت. ضمن انجام گاستروسکوپی نمونه های متعدد از آنتر معده جهت کشت، پاتولوژی و اوره آز سریع و جهت بررسی آنتی بادی IgG علیه باکتری از بیمار ۵cc خون گرفته شد. استاندارد طلایی در این مطالعه براساس کشت مثبت و همچنین براساس هیستولوژی توام با اوره آز سریع بود و میزان حساسیت، ویژگی، PPV و NPV هر یک از شاخص های کشت، اوره آز سریع، هیستولوژی و الیزا با استاندارد مناسب محاسبه گردید.

یافته ها: تحقیق بر روی ۱۲۷ نفر با سنین ۱۸±۴۶,۳ سال، ۷۵.۵% مرد و ۴۲.۵% زن انجام گرفت. مقایسه هر یک از آزمون های هیستولوژی، کشت، اوره آز سریع و الیزا با استاندارد طلایی کشت نشان داد که هر یک از آزمون ها به تنهایی و یا توام بودن دو آزمون از سه آزمون هیستولوژی، اوره آز سریع و الیزا از ارزش تشخیصی مناسبی برخوردار نیستند و در این مقایسه اوره آز سریع با PPV و NPV به ترتیب ۵۹.۳ و ۹۲.۳ از بیشترین ارزش برخوردار است. مقایسه هر یک از آزمون ها به تنهایی و یا هیستولوژی توام با الیزا و یا اوره آز استاندارد طلایی هیستولوژی توام با اوره آز سریع نشان داد که کشت از کمترین ارزش تشخیصی با PPV و NPV به ترتیب ۵۶.۷ و ۵۰ درصد و هیستولوژی با بالاترین PPV و NPV به ترتیب ۹۰ و ۱۰۰ درصد برخوردار است. مقایسه آزمون الیزا با استانداردهای طلایی مختلف نشان داد که این آزمون از ویژگی بسیار پایین برخوردار است و حتی همراهی این آزمون با هیستولوژی و یا اوره آز سریع نمی تواند تاثیر چندانی در تشخیص بگذارد.

نتیجه گیری: نتیجه این که در ایران از اوره آز سریع و هیستولوژی به صورتتوام در تشخیص عفونت هلیکوباکترپیلوری می توان استفاده کرد و آزمون سرولوژی الیزا با کیت های تجارتی به دلیل ویژگی بسیار پایین توصیه نمی گردد ولی نتیجه منفی آن ممکن است گاهی کمک کننده باشد.

سابقه و هدف: جدا سازی و استخراج کپسول پلی ساکاریدی اولین قدم در راه تهیه و ساخت واکسن های جلوگیری کننده در عفونت های حاصل از سوش های کپسول دار استافیلوکوک اورئوس می باشد. این تحقیق به منظور استخراج و تهیه کپسول استافیلوکوک اورئوس Type ۲ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی از نوع اکتشافی است. باکتری استافیلوکوک اورئوس سویه (Smith diffuse (ICH ۷۰ بر روی محیط Broth) BHI) در انکوباتور شیکردار در شرایط هوازی و دمای ۳۷ درجه سانتی گراد و rpm=۲۰۰ و رسیدن آن به مرحله رشد نهایی، کپسول باکتری با روش اسید رقیق شده و حرارت استخراج گردید. سپس در طول شب در مقابل آب مقطر در ۴ درجه سانتی گراد دیالیز شده و آنگاه لیوفیلیزه گردید. پودر لیوفیلیزه شده با استفاده از یک ستون DEAE سلولز به ابعاد cm ۵۰×۲,۶ با روش گرادیانت از بافرهای ۰.۰۱M تا ۱M بیکربنات آمونیوم با سرعت ۶۰mt/h کروماتوگرافی تعویض یون Ion exchange chromatography گردیده و تخلیص شد. پلات طیف جذبی پلی ساکارید به دست آمده و کپسول خالص (استاندارد) با روش کالری متری توسط اسپکتروفوتومتر اسکن دار رسم گردید.

یافته ها: پلی ساکارید کپسولی از سلول کامل در انتهای فاز رشد نهایی باکتری در ۰,۱HCL در ۱۰۰ درجه سانتی گراد به متراکم شود. پلات های مربوط به طیف جذبی پلی ساکاریدهای حاصل و استاندارد با استفاده از روش کالری متری H۲SO۴/glacial acetic acid assay در فاصله ۶۲۰-۳۵۰ نانومتر رسم گردید و نشان داد که کروماتوگرام های حاصل از آنتی ژن تخلیص شده قبلی و پلی ساکارید جدا شده در این تحقیق تطابق کامل دارد و موید صحت کربوهیدرات کپسولی استخراج و تخلیص شده می باشد.

نتیجه گیری و توصیه ها: استخراج و خالص سازی کپسول استافیلوکوک اورئوس Type ۲ مقدور است و تحقیق برای ساخت واکسن های جلوگیری کننده را توصیه می نماید.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت داروهای ترومبولیتیک در درمان انفارکتوس حاد قلبی، این مطالعه در بیماران بستری در بخش CCU بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های ۷۹-۱۳۷۸ انجام و هدف آن تعیین میزان اثر بخشی تزریق استرپتوکیناز (SK) در بیماران انفارکتوس حاد قلبی در مقایسه با سطح آنتی بادی ضد SK، قبل و بعد از تزریق بود.

مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی ۴۵ بیمار مبتلا به تشخیص انفارکتوس حاد قلبی انجام شد. علایم کلینیکی، تغییرات الکتروکاردیوگرام و آزمایشات پاراکلینیکی بود. کیت الیزا جهت بررسی سطح آنتی بادی ضد SK در این مطالعه به روش علمی تهیه شد. با اندازه گیری موج Q در الکتروکاردیوگرام تاثیر استرپتوکیناز تعیین شد و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: از بین ۴۵ بیمار مورد مطالعه ۳۵ نفر (۷۷,۷%) سطح آنتی بادی ضد SK پایین و ۱۰ نفر (۲۲.۳%) سطح آنتی بادی بالا داشتند. در ۸ نفر (۲۲.۹%) بدنبال تزریق SK موج Q تا سه روز بعد از تزریق ظاهر نشد اما در ۲۷ بیمار باقیمانده هیچ تاثیر بالینی نداشت. در ۲۷ بیمار (۶۰%) با سطح آنتی بادی ضد SK پایین و ۱۰ بیمار (۲۲.۲%) با سطح آنتی بادی ضد SK بالا تجویز استرپتوکیناز تاثیری بر موج Q نداشت. هیچگونه مرگ و میری در طول مشاهده نشد. عوارض دارو شامل هیپوتانسیون (۱۵.۵%)، خونریزی (۹%) و واکنش های آلرژیک (۴.۵%) بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: سطح بالای آنتی بادی ضد SK در میزان پاسخ به SK تزریقی موثر است. چنانچه سطح آنتی بادی بالا باشد پاسخی در بیمار قلبی مشاهده نمی شود. با توجه به شیوع بالای عفونت های استرپتوکوکی در جامعه باید سطح آنتی بادی ضد SK قبل از تزریق SK اندازه گیری شود. در صورتی که پایین تر از میزان استاندارد باشد داروی ترومبولیتیک مصرف شود در غیر این صورت توصیه می شود از سایر ترومبولیتیک ها جهت برقراری جریان خون در عروق کرونر استفاده شود.

سابقه و هدف: نوکاردیوزیس عفونت چرکی تحت حاد مزمنی است که به طور عمده ریه را گرفتار می‌کند ولی ممکن است سایر اندام‌ها نظیر پوست و سیستم عصبی مرکزی را گرفتار کند. این بیماری بیشتر در افرادی که به نحوی سیستم ایمنی آنها سرکوب شده است مشاهده می‌شود, ولی تحقیقات مختلف وجود آن را در افراد طبیعی نیز نشان داده است. با توجه به اهمیت عفونت‌های ریوی در ایران و نقش این باکتری در آن،‌ این مطالعه روی بیماران مبتلا به عفونت ریوی در شهرستان اراک در سال ۱۳۷۹ انجام پذیرفت.

مواد و روش‌ها: ‌این تحقیق به صورت توصیفی روی ۶۰۰ بیمار مبتلا به عفونت ریوی انجام شد. در تمامی موارد رنگ‌آمیزی اختصاصی نمونه خلط با ذیل نلسون تغییر یافته و کشت آن در محیط پارافین آگار و تعیین گونه‌ها بر اساس آزمایشات بیوشیمیایی هیدرولیزتیروزین، کازئین و ژلاتین انجام پذیرفت. شیوع نوکاردیوزیس در نمونه‌ها تعیین و میزان واقعی آن با احتمال ۹۵ درصد در جامعه برآورد شد و تأثیر فصل و خصوصیات فردی با بروز بیماری مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: ‌از ۶۰۰ بیمار مراجعه‌کننده به مراکز فوق، ‌۲۶ مورد (۳۳/۴ درصد) نوکاردیا استروئید جدا شد. ارتباط معنی‌داری بین ابتلا به نوکاردیوز ریوی و سن،‌ جنس و شغل و فصل دیده نشد.

نتیجه‌گیری: ‌با توجه به اینکه عفونت نوکاردیوز ریوی محدوده خاصی از نظر سنی, جنسی، شغلی و فصلی ندارد و با عنایت به این که علائم بالینی نوکاردیوز ریوی شبیه عفونت‌های سلی و قارچی ریوی است ولی درمان آن کاملاً با عفونت‌های فوق متفاوت است و با توجه به مشکلات تشخیصی آن لازم است متخصصان بالینی در موارد خاص, نوکاردیوز ریوی را در نظر داشته باشند و جهت درمان آن اقدام نمایند.

سابقه و هدف: برخی قارچها از جمله اسپوروتریکس شنکئی که یک قارچ دو شکلی است قادر به ایجاد آرتریت می‌باشد. خانمی ۳۶ ساله مبتلا به منوآرتریت زانوی راست که برای اولین بار در ایران درد و تورم مفصلی نامبرده از نوع قارچ اسپوروتریکوزیس تشخیص داده شد، با داروی کتوکونازول مورد درمان قرار گرفت.

معرفی مورد: در این بیمار ۳۶ ساله که با تشخیص قطعی آرتریت قارچی مراجعه نمود ، به علت عدم دسترسی به ایتراکونازول از کتوکونازول برای درمان استفاده شد. درمان با دوز ۴۰۰ میلی‌گرم روزانه در دو دوز منقسم شروع و در طول مدت درمان هریک ماه یک بار تست‌های کبدی و دیگر آزمایشات لازم از بیمار به عمل ‌آمد.

یافته ها : پس از ۸ هفته افیوژن و درد بیمار تقریباً ناپدید شد و محدودیت حرکتی نیز به نحو چشمگیری کاهش پیدا کرد. در آزمایشات قارچ شناسی که دو ماه بعد از شروع درمان از مایع سینویال بیمار انجام گرفت، تعداد بسیار اندکی سلولهای مخمری مشاهده شد. حدود شش ماه پس از شروع درمان علائم درد و تورم مفصل زانو به طور کامل از بین رفته بود و بیمار شکایتی از مشکلات اولیه نداشت.

نتیجه‌گیری : جهت درمان اسپوروتریکوزیس مفصلی استفاده از داروی ketoconazole پیشنهاد می‌شود.

سابقه و هدف: با توجه به افزایش مقاومت دارویی استافیلوکوکوس اورئوس و اهمیت وانکومایسین به عنوان داروی انتخابی، این مطالعه با هدف تعیین حداقل غلظت مهارکننده از رشد وانکومایسین، الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی، تعیین سویه های تولیدکننده آنزیم بتالاکتاماز و همچنین فاکتورهای خطر در شیوع استافیلوکوکوس اورئوس های مقاوم به متی سیلین در نمونه های بالینی بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۸ انجام پذیرفت.

مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی ۱۵۰ نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جداشده از نمونه های بالینی بیماران بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۸ صورت گرفت. سویه ها با روش استاندارد نظیر تست کاتالاز، تست لوله ای کواگولاز، رشد بر روی محیط مانیتول سالت آگار و تست DNAase تعیین هویت شدند. آزمون حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن بر روی ۹ آنتی بیوتیک انجام شد و حداقل غلظت مهار کننده از رشد وانکومایسین با روش میکرودایلوشن براث تعیین گردیده و تولید آنزیم بتالاکتاماز با روش اسیدومتری انجام پذیرفت.

نتایج: از ۱۵۰ نمونه حاوی سویه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران بستری، محدوده MIC وانکومایسین بین lm/gµ ۴ تا ۵/۰ بود. بیشترین درصدMIC (۶۶ درصد) وانکومایسین، lm/gµ ۲ بود و کلیه ایزوله ها نسبت به وانکومایسین حساس بودند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه ۸/۲۵±۳/۳۱ بود. بیشترین میزان مقاومت مربوط به پنی سیلین (۳/۹۳ درصد) و کمترین میزان مقاومت مربوط به وانکومایسین (بدون هیچ گونه مقاومت) تعیین گردید. ۶۲ درصد از ایزوله ها، مقاوم به متی سیلین بودند. ۸۷ درصد ایزوله ها دارای آنزیم بتا لاکتاماز بوده و فاکتورهای خطر در شیوع استافیلوکوکوس های مقاوم به متی سیلین، افزایش سن (۰۰۱/۰=P) و مصرف قبلی آنتی بیوتیک (۰۰۰۱/۰>P) بود.

نتیجه گیری: با توجه به این که وانکومایسین آنتی بیوتیک انتخابی جهت درمان بیماری های استافیلوکوکوس اورئوس در بیمارستان شهید بهشتی کاشان است جهت جلوگیری از گسترش سویه های مقاوم به وانکومایسین، اهمیت دادن به نتایج آزمایشگاه و آنتی بیوگرام و اضافه کردن تست MIC علاوه بر تست دیسک دیفیوژن در آزمایشگاه ضروری می باشد.

سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (Methicillin-Resistant Staphylococcus aureus MRSA) مهمترین عامل ایجاد عفونت بیمارستانی است. هدف از این مطالعه تعیین خصوصیات مولکولی ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از نمونه های بالینی و شناسایی ژن mec و هم چنین تیپ بندی SCCmec در بیماران بیمارستان شهید بهشتی کاشان می باشد.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی روی ۱۵۰ نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از نمونه های بالینی بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۸ انجام پذیرفت. سویه ها با تست های بیوشیمیایی نظیر رنگ آمیزی گرم، کاتالاز، کواگولاز، تست DNase و تخمیر قند مانیتول تایید گردید. ژنوتیپ SCCmec با روش multiplex PCR تعیین شد و نتایج با استفاده از آزمون مجذور کای و آزمون دقیق فیشر تحلیل گردید.

نتایج: ۸۷ مورد از ۱۵۰ سویه (۵۸ درصد) استافیلوکوکوس اورئوس حامل ژن mecA بود,۳۴ سویه از ۸۷ سویه مقاوم به متی سیلین (۱/۳۹ درصد) از بیمارستان و ۵۳ سویه (۹/۶۰ درصد) از جامعه بود. ۳ سویه از ۸۷ نمونه (۴/۳ درصد) دارای ژن SCCmec typeI، ۱۲ سویه (۸/۱۳ درصد) SCCmec typeII، ۸ سویه (۲/۹ درصد) SCCmec type IVb،۴ سویه (۶/۴ درصد) SCCmec type IVd و ۳ سویه (۴/۳ درصد) SCCmec typeV بودند.

نتیجه گیری: بیش از نیمی از سویه های استافیلوکوکوس اورئوس دارای ژن mecA بوده و افزون بر ۶۰ درصد آن ها از جامعه (CA-MRSA) جداشده بودند. هم چنین، SCCmec typeII فراوان ترین ژنوتیپ جدا شده از نمونه ها بود.

سابقه و هدف: در تولید کمپوست، پارامترهای فیزیکی و شیمیایی از قبیل دما، رطوبت، pH و نسبت کربن به نیتروژن نقش کلیدی ایفا می نمایند. لذا، هدف از این مطالعه بررسی پارامترهای فوق در تولید کمپوست به روش توده سطحی می باشد.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی بر روی زباله های تجزیه پذیر خرد شده کاشان در پاییز ۱۳۸۹ انجام شد. نمونه ها از ۳/۱ سطح وسط و کف توده تشکیل شده در هوای آزاد تا ۶۳ روز برداشت شده و مخلوط و توده، بر حسب ضرورت هوادهی شدند. نمونه ها برای تعیین کربن و نیتروژن با روش Fourti مورد آزمایش قرار گرفتند.

نتایج: دمای توده کمپوست در شروع فرایند ۳۸، در روز نهم ۶۵ و در روز آخر به ۲۶ درجه سلسیوس رسید. میزان رطوبت در شروع فرایند ۵/۶۷ درصد و در روز پنجم ۷۳ درصد رسید و در روز آخر به ۳۸ درصد کاهش یافت. pH توده کمپوست در ابتدا ۵/۵ و در طول فرایند افزایش یافت و در پایان به pH ۷/۷ رسید. نسبت کربن به نیتروژن در ابتدای فرآیند ۳۵ به ۱ و در ادامه کاهش یافته و در روز آخر نمونه برداری به ۵/۱۲ به ۱ رسید.

نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که کمپوست تولید شده از نظر خصوصیات بیولوژیکی پس از ۶۳ روز از ایجاد توده سطحی به استانداردهایی مانند وجود اکتینیومیست ها و تغییر رنگ دست یافت. نتایج این تحقیق با سایر محققین مطابقت داشت و اجرای روش کمپوست در این شهر با شرایط اقلیمی مناسب می‌باشد.

سابقه و هدف: کله سیستیت حاد و مزمن، و کلانژیت از بیماری های شایع در جراحی عمومی است و با توجه به نقش عوامل عفونی در پاتوژنز این بیماری‌ها، شناخت آنتی بیوتیک موثر جهت درمان این بیماران از اهمیت شایانی برخوردار است. هدف از این مطالعه شناسایی ارگانیسم های موجود در صفرا و بررسی حساسیت آنتی بیوتیکی در بیماران کله سیستکتومی شده می باشد.

مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر از ۲۸۸ بیماری که با تشخیص کله سیستیت حاد و مزمن و کلانژیت تحت کله سیستکتومی قرار گرفتند، هنگام عمل نمونه ای استریل از صفرای موجود در کیسه صفرا به آزمایشگاه جهت کشت و آنتی بیوگرام ارسال شد.

نتایج: شصت و دو مورد (۵/۲۱ درصد) از بیماران کشت صفرای مثبت داشتند. در بیماران مبتلا به کلانژیت موارد کشت مثبت بیشتری (۷/۶۴ درصد) نسبت به بیماران با تشخیص کله سیستیت حاد و مزمن (۸/۲۲ و ۲/۱۲ درصد) وجود داشت (۰۰۱/۰=P). اغلب ارگانیسم های رشد یافته شامل ۳۶ مورد (۵۸ درصد) اشرشیاکولی و ۸ مورد (۹/۱۲درصد) کلبسیلا بودند. آنتی بیوتیک های موثر بر باکتری های گرم منفی به ترتیب حساسیت: ایمی پنم (۱۰۰ درصد)، آمیکاسین (۱/۹۸ درصد) و جنتامایسین (۴/۹۰ درصد) بود. و برای باکتری های گرم مثبت شامل ایمی پنم، ونکومایسین، ریفامپسین و کلیندامایسین بود.

نتیجه گیری: سفالوسپورین های نسل سوم که درمان تجربی عفونت های صفراوی هستند، حساسیت آنتی بیوتیکی مناسبی ندارند. آمیکاسین و جنتامایسین با توجه به قیمت مناسب و حساسیت بالا (بیش از ۹۰ درصد)، به عنوان داروی خط اول برای عفونت های صفراوی پیشنهاد می شوند. استفاده از ایمی پنم به علت قیمت بالا، وسیع الطیف بودن و جهت جلوگیری از ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی، در خط اول درمان توصیه نمی شود.

سابقه و هدف: امروزه عفونت با هلیکوباکترپیلوری یک مشکل جهانی است. با توجه به مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری، نیاز جدی به درمان های جایگزین و یا موادی که مقاومت به آنتی بیوتیک ها را کم کنند، احساس می شود. هدف از این مطالعه بررسی خواص ضد میکروبی و جلوگیری کننده از مقاومت آنتی بیوتیکی عصاره گیاه انار بر علیه هلیکوباکترپیلوری می باشد.

مواد و روش ها: غلظت های ۱۰، ۱۵ و ۲۰ درصد از عصاره دانه و پوست انار به طور جداگانه توسط حلال DMSOتهیه شد. مخلوط هایی از این عصاره ها با آنتی بیوتیک های مترونیدازول و کلاریترومایسین (هر کدام با ۳ غلظت) همراه با دیسک های هر محلول تهیه شد. مقاومت هلیکوباکترهای جدا شده از بیوپسی معده بیماران کاندید ازوفاگوسکوپی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۷ نسبت به هر دیسک بررسی شدند.

نتایج: با توجه به قطر دوایر ناشی از مناطق هاله عدم رشد و مقایسه آنها با جداول استاندارد NCCLS، حساسیت دیسک های آنتی بیوتیکی کلاریترومایسین و مترونیدازول به همراه عصاره پوست انار در مقایسه با دیسک های آنتی بیوتیکی (به تنهایی) به طور معنی داری افزایش داشت. ولی حساسیت دیسکهای آنتی بیوتیکی کلاریترومایسین و مترونیدازول به همراه عصاره دانه انار در مقایسه با دیسک های آنتی بیوتیکی (به تنهایی) افزایش معنی داری نداشت.

نتیجه گیری: عصاره ی پوست و دانه انار هرچند به تنهایی بر روی هاله عدم رشد هلیکوباکتر پیلوری اثری ندارند، ولی می توانند به عنوان کاهنده ی مقاومت آنتی بیوتیکی مترونیدازول و کلاریتروماسین، در ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری مورد استفاده قرار گیرند.

سابقه و هدف: استرپتوکوک گروه B ( GBS ) به­عنوان یک پاتوژن مهم در نوزادان و زنان باردار مطرح است. واکسیناسیون مادران می ­ تواند باعث کاهش کلونیزاسیون و افزایش انتقال آنتی ­ بادی به جنین شده و از عفونت ­ های بعدی پیشگیری کند. برای این باکتری ۹ سروتایپ بر اساس پلی­ساکارید کپسولی قابل شناسایی است ( .(Ia, Ib, II-VIII توزیع سروتایپ­ها با گذشت زمان و در مناطق جغرافیایی مختلف تغییر می­کند، بنابراین تولید واکسنی که به شکل جهانی مطلوب باشد، میسر نیست. هدف از انجام این مطالعه بررسی فراوانی سروتایپ­های استرپتوکوک گروه B به­روش Multiplex PCR در زنان باردار می­باشد.

مواد و روش­ها: در این مطالعه ۳۸۲ خانم باردار مورد بررسی قرار گرفتند. سواپ­های گرفته شده از ناحیه واژن در محیط انتخابی LIM قرار گرفته و به­مدت ۲۴ ساعت در انکوباتور ۳۷ درجه گرماگذاری شدند. پس از کشت در محیط Blood Agar استرپتوکوک گروه B با تست­های استاندارد شناسایی و توسط ژن کد ­ کننده dlts تایید شدند. تعیین تیپ کپسولی به­روش Multiplex PCR جهت شناسایی سروتایپ ­ های Ia, Ib, II-VIII انجام شد.

نتایج: از مجموع ۳۸۲ خانم باردار، ۳۶ نفر (۴/۹ درصد) حامل استرپتوکوک گروه B شناخته شدند. شایع­ترین تیپ­ها در این مطالعه به­ترتیب (۱/۳۲ درصد) III ، (۴/۲۱ درصد) V ، (۳/۱۴ درصد) IV بودند. تیپ­های II و VIII در این مطالعه یافت نشد.

نتیجه­گیری: با توجه به شیوع بالای سروتایپ­های III ، V و IV در این پژوهش، سروتایپ­ها­ی مذکور می­توانند در مطالعات آینده به­منظور تولید واکسن­های مولتی والنت ضد GBS مورد بررسی قرار گیرند.