۴ نتیجه برای شادمهری
سید علی حسینی، مژگان احمدی، آناهیتا شریفی، سعیده شادمهری، عبدالصالح زر،
دوره ۲۲، شماره ۳ - ( دوماه نامه ۱۳۹۷ )
چکیده
سابقه و هدف: دیابت بیماری مزمنی است که موجب افزایش لپتین و پروفایل چربی می شود. هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین مقاومتی و جنستئین بر لپتین و پروفایل چربی موش های صحرایی دیابتی می باشد.
مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه تجربی تعداد ۵۶ سر موش صحرایی دیابتی انتخاب شده و در ۷ گروه ۸ سری شامل کنترل، تمرین مقاومتی، مصرف mg/kg ۳۰ جنستئین، مصرف mg/kg ۱۰ جنستئین، تمرین مقاومتی و مصرف mg/kg ۳۰ جنستئین، تمرین مقاومتی و مصرف mg/kg ۱۰ جنستئین و شم تقسیم شدند. گروه های تمرین مقاومتی به مدت ۸ هفته و ۵ جلسه در هفته به اجرای تمرینات مقاومتی پرداختند.
نتایج: تمرین مقاومتی اثر معنی داری بر کاهش لپتین، تری گلیسرید، کلسترول و VLDL داشت (۰/۰۵≥P). مصرف جنستئین، اثر معنی داری بر کاهش لپتین و افزایش HDL داشت (۰۵/۰≥P) و تاثیری بر کاهش تریگلیسرید، کلسترول، LDL و VLDL نشان نداد (۰/۰۵≤P). تمرین مقاومتی همراه با مصرف جنستئین نیز اثر تعاملی در کاهش لپتین، تری گلیسرید، کلسترول، LDL، VLDL و افزایش HDL داشت (۰/۰۵≥P). همچنین، مصرف mg/kg ۱۰ و ۳۰ جنستئین اثرات یکسانی در کاهش لپتین و افزایش HDL موش های صحرایی دیابتی داشت (۰/۰۵≤P).
نتیجه گیری: انجام تمرین مقاومتی همزمان با مصرف جنستئین در موش های دیابتی شده با استروپتوزوتوسین دارای اثرات تعاملی کاهنده لپتین و چربی می باشد.
سعیده شادمهری، مژگان احمدی، آسیه عباسی دلویی، سیدجواد ضیاءالحق، بهروز یحیایی،
دوره ۲۲، شماره ۵ - ( دوماه نامه ۱۳۹۷ )
چکیده
سابقه و هدف: تغییرات ساختار هیپوکامپ در پیدایش اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) نقش دارد. هدف از این تحقیق مطالعه هماهنگی حرکتی و تغییرات ساختاری بافت هیپوکامپ در پاسخ به ۸ هفته تمرین هوازی و مصرف ریتالین در موش های صحرایی بیش فعال شده است.
مواد و روشها: در این مطالعه تجربی ۳۳ سر موش صحرایی نژاد ویستار با وزن ۱۸۰ تا ۲۲۰گرم به طور تصادفی به پنج گروه: ۱) کنترل سالم، ۲) بیش فعال، ۳) بیش فعال-تمرینات تردمیل، ۴) بیش فعال-ریتالین و ۵) بیش فعالی-تمرینات تردمیل-ریتالین تقسیم شده و به آزمونOpen Field جواب مثبت دادند. برای ایجاد ADHD موش ها به مدت ۸ هفته، ۶ روز در هفته، ۱۰ میلیگرم L-NAME به صورت درون صفاقی دریافت کردند. گروه های دارویی ۱ میلی گرم ریتالین به ازاء کیلوگرم وزن بدن روزانه به مدت ۸ هفته به صورت خوراکی دریافت کردند. موش های گروه تمرین ۳۰ دقیقه در روز به مدت ۸هفته به تمرین پرداختند.
نتایج: تمرین هوازی و مصرف ریتالین تاثیر معنی داری بر وزن موش های بیش فعال شده نداشت (۸۷۷/۰=P)، درحالی که بر هماهنگی حرکتی موش ها تاثیر معنی دار داشت (۰۰۱/۰=P). در موش های مبتلا به اختلال بیش فعالی تغییرات خفیف شکل بافتی و سلولی، نکروز و پرخونی بافتی و همچنین پیکنوز بافت هیپوکامپ مشاهده شد. تمرینات تردمیل به همراه ریتالین آسیب شکل بافتی و سلولی، نکروز و همچنین پیکنوز بافت هیپوکامپ را کاهش داد.
نتیجه گیری: اختلال نقص توجه/بیش فعالی موجب آسیب به ساختار بافت هیپوکامپ میشود و احتمالا تمرینات تردمیل به همراه مصرف ریتالین می تواند آسیب ساختار هیپوکامپ را بهبود بخشد.
مریم‌السادات هاشمی تکلیمی، مریم شعبانی، سعیده شادمهری، محمد شرافتی مقدم، محمد فتحعلی پور،
دوره ۲۳، شماره ۴ - ( دوماه نامه ۱۳۹۸ )
چکیده
سابقه و هدف: امروزه پروتئین‌ها و مسیرهای سلولی مهمّی شناسایی شده‌اند که منجر به تنظیم بافت چربی سفید و تبدیل آن به بافت چربی قهوه‌ای می‌شوند که پروتئین‌های PPARγ و PRDM۱۶ پروتئین‌های کلیدی در این تنظیم هستند. دیابت از عوامل مهمّ چاقی و ایجاد عوارض می‌باشد که می‌تواند در عملکرد این دو پروتئین اختلال ایجاد کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر ۴ هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT; High-Intensity Interval Training) بر محتوای پروتئین‌های PPARγ و PRDM۱۶ در بافت چربی زیرجلدی موش‌های صحرایی نر چاق مبتلا به دیابت می‌باشد.
مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، ۱۶ سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی (با میانگین وزن ۲۰±۳۰۰ گرم) انتخاب و پس از دیابتی شدن ازطریق تزریق STZ و نیکوتین‌آمید به روش تصادفی به ۲ گروه تمرین دیابتی و کنترل دیابتی تقسیم شدند؛ گروه تمرینی ۴ روز در هفته مطابق با برنامه تمرینی به مدت ۴ هفته به فعالیت ورزشی پرداختند؛ در حالی که گروه کنترل هیچ‌گونه برنامه تمرینی نداشتند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون t-مستقل استفاده شد.
نتایج: تغییر معنی‌داری در محتوای پروتئین‌های PPARγ (۰/۱۶=P) و PRDM۱۶ (۰/۸۳=P) به دنبال ۴ هفته تمرین HIIT در گروه تمرین نسبت به کنترل مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج تحقیق حاضر، تمرین HIIT منجر به تغییر معنی‌دار محتوای پروتئین‌های PPARγ و PRDM۱۶ نشده است. به نظر می‌رسد شدت تمرین ورزشی HIIT عامل مهمّی در این نتیجه باشد که باید به آن توجه کرد.
رضا خواجوئی نژاد، سعیده شادمهری،
دوره ۲۸، شماره ۶ - ( دوماه نامه ۱۴۰۳ )
چکیده
زمینه و هدف: افزایش سن با کاهش تدریجی حجم و توده عضلانی اسکلتی همراه است که به دنبال آن، اختلالاتی در عملکرد فیزیکی و فیزیولوژیکی ایجاد میشود. تمرین ورزشی یکی از مؤثرترین روشها برای بهبود عملکرد عضلانی محسوب میشود و به‌عنوان یکی از محرک‌های تغییر هموستاز در عضله اسکلتی شناخته شده است. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر تمرین مقاومتی بر محتوای پروتئین‌های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان (EDL) موش‌های صحرایی سالمند بود.
روشها: در این مطالعه تجربی، ۱۶ سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ‌داولی سالمند (۲۰ ماه سن و میانگین وزن ۳۰۰-۴۵۰ گرم) در دو گروه کنترل (۸ سر موش) و تمرین مقاومتی (۸ سر موش) قرار گرفتند. تمرین مقاومتی شامل ۸ هفته و هفته‌ای ۳ جلسه صعود از یک نردبان عمودی یک متری با ۲۶ پله و دو سانتی متر فضای بین هر پله با شیب ۸۵ درجه بود. هر جلسه شامل ۳ ست با ۵ تکرار که در فاصله هر تکرار یک دقیقه استراحت و در فاصله بین هر ست ۲ دقیقه استراحت در نظر گرفته شد. در هفته اول میزان وزنه‌های بسته‌شده به موش‌های صحرایی ۵۰ درصد وزن بدن آنها می‌باشد که به تدریج ۱۰ درصد در هر هفته افزایش یافت و به ۱۰۰ درصد وزن بدن آنها در هفته هشتم رسید. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش‌های صحرایی بی‌هوش شدند و محتوای پروتئین‌های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان به روش وسترن بلات اندازهگیری شد.
یافته‌ها: پس از ۸ هفته تمرین مقاومتی، میانگین محتوای پروتئین‌های Rheb (P= ۰/۰۰۰۱) و mTOR (۰/۰۱۳=P) در عضله EDL موش‌های صحرایی سالمند به‌طور معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که تمرین مقاومتی احتمالاً می‌تواند به بهبود عوامل درگیر در مسیر سنتز پروتئین در عضله اسکلتی طی دوران سالمندی کمک کند.
_-_Copy.png)
.png){kind=logo}
