سابقه و هدف : آسیب قفسه­ی سینه مسوول یک­چهارم مرگ و میرهای ناشی از حوادث می­باشد و تشخیص و درمان به موقع آن اهمیت زیادی دارد، لذا مطالعه­ی حاضر جهت تعیین وضعیت موارد آسیب قفسه­ی سینه در مراجعان مبتلا به آسیب در مراکز آموزشی ـ درمانی شهر اصفهان انجام گردید.

مواد و روش­ها : در یک مطالعه­ی مقطعی با داده­های جدید، ۱۰۰ بیمار مبتلا به آسیب قفسه­ی سینه مراجعه­کننده به مراکز آموزشی ـ درمانی آیت­ا... کاشانی و الزهرای شهر اصفهان در سال ۱۳۸۶ در طی ۶ ماه اول سال مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات جمع­آوری شده از هر بیمار شامل سن، جنس، زمان وقوع، عامل و نوع آسیب، مدت زمان بستری، عوارض و پیامد بود. برای تجزیه و تحلیل داده­های آماری از آزمون کای دو و آزمون t استفاده شد.

نتایج: از ۱۰۰ بیمار آسیب مورد بررسی ۸۰ درصد مصدومین مذکر بودند. بیشترین زمان وقوع حادثه در فاصله­ی زمانی ۱۲ شب تا ۱ بامداد بود (۶۲ درصد). اکثر آسیب­های (۶۵ درصد) از نوع غیرنافذ بودند. بیشترین گروه سنی ۳۰-۲۱ سال بود (۳۵ درصد). میانگین سنی بیماران ۱/۳ ± ۷/۲۴ سال بود. شایع­ترین عارضه ناشی از آسیب هموتوراکس (۴۱ درصد) و این عارضه در آسیب نافذ شایع­تر بود (۴۵ درصد). ۴۷ درصد بیماران زیر ده روز، ۱۲ درصد به مدت ده روز و ۴۱ درصد بالای ده روز بستری بودند. مدت بستری در بیماران دارای آسیب غیرنافذ ۲/۳ ± ۲/۷ روز و در آسیب نافذ ۱/۳ ± ۱/۱۰ روز بود. در ۲۵ درصد بیماران آسیب جمجمه و در ۴ درصد موارد آسیب توام شکمی هم وجود داشت. میزان مرگ مطالعه فوق ۵ درصد بود.

نتیجه­گیری: شیوع هموتوراکس در موارد آسیب قفسه­ی سینه به ویژه در آسیب غیرنافذ مردان جوان مشاهده شد، لذا توجه به این عارضه در بررسی این بیماران مهم می­باشد. بررسی تکمیلی این نوع آسیب در سایر مناطق ایران می­تواند به شناخت وضعیت آسیب قفسه­ی سینه در کشور کمک نماید.

سابقه و هدف: محدودیت حرکت پس از آنژیوگرافی عروق کرونر به مدت طولانی جهت پیشگیری از بروز عوارض، باعث ایجاد کمردرد در بیماران می‌شود. درد به عنوان یک عامل تنش­‌زا با شروع پاسخ تنش منجر به فعال شدن سیستم سمپاتیک و در نتیجه­ افزایش ضربان قلب و فشار خون می‌شود. این پژوهش جهت تعیین تاثیر تغییر وضعیت بر ضربان قلب و فشار خون بیماران پس از انجام آنژیوگرافی کرونر در سال ۱۳۸۵ در یکی از بیمارستان‌های غیرآموزشی شهر تهران انجام گرفته است.

مواد و روش­ها: این پژوهش به روش نیمه­تجربی انجام شده است. نمونه‌ها با استفاده از نمونه‌گیری آسان انتخاب و سپس به روش تصادفی به دو گروه شاهد (۳۵ نفر) و آزمون (۳۵ نفر) تخصیص داده شدند. گروه شاهد بر اساس معمول محیط پژوهش (۲۴ - ۸ ساعت خوابیده به پشت) وضعیت داده شد. وضعیت بیماران گروه آزمون در فواصل منظم تغییر داده شد. ضربان قلب، فشار خون، میزان خون­ریزی و هماتوم در دفعات مختلف مورد اندازه‌گیری قرار گرفتند و با استفاده از آزمون‌های آماری t-test ، مجذور کای، آنالیز واریانس با اندازه­های تکراری با یکدیگر مقایسه شدند.

 نتایج: یافته‌های این پژوهش نشان داد که ضربان قلب و میانگین فشار خون در ساعت ششم و هشتم پس از آنژیوگرافی به میزان معنی‌داری در گروه آزمون کمتر از گروه شاهد است (۰۵/۰ p< ). روند تغییرات ضربان قلب و میانگین فشار خون در زمان­های مختلف پس از آنژیوگرافی، تفاوت معنی‌داری را در هر یک از گروه‌های شاهد و آزمون نشان می‌دهد (۰۰۰۱/۰ p< ). میزان خون­ریزی و حجم هماتوم بین دو گروه از تفاوت معنی­داری برخوردار نمی‌باشد.

نتیجه­گیری: تغییر وضعیت بیماران پس از آنژیوگرافی بر اساس رویه ارایه شده عملی و بدون افزایش میزان عوارض عروقی می‌باشد و با کاهش درد باعث پایدار ماندن شرایط همودینامیک در بیماران مبتلا به بیماری‌های عروق کرونر قلب (که تغییرات شرایط همودینامیک در آنها می‌تواند تهدیدکننده­ی زندگی باشد) می‌شود.