سابقه و هدف: از آنجایی که مشکلات شیردهی در مادران سزارینی شکم اول بیشتر به چشم می خورد و میزان عدم موفقیت شیردهی در این مادران بیشتر است، این تحقیق به منظور بررسی تاثیر آموزش روش شیردهی بر الگوهای تغذیه شیرخوار تا دو ماهگی در مادران سزارینی شکم اول بستری در زایشگاه شبیه خوانی شهر کاشان طی سال ۱۳۷۴ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) و با نمونه گیری به صورت تصادفی مستمر بر روی ۶۰ نفر از مادران در دو گروه مورد و شاهد صورت پذیرفت. مادران در گروه مورد، آموزش روش شیردهی را بلافاصله بعد از به هوش آمدن تا زمانی که در زایشگاه بستری بودند، دریافت می کردند، در حالی که گروه شاهد این آموزش ها را نداشتند، اثرات آموزش روش شیردهی بر زمان اولین تغذیه شیرخوار، نوع اولین ماده غذایی نوزاد و الگوهای تغذیه شیرخوار طی دو ماه با مراجعه به منازل در دو گروه مورد و شاهد مورد مطالعه قرار گرفت و با استفاده از آزمون های X² و دقیق فیشر وجود همبستگی بین متغیرها سنجیده شد، RR و AR عدم آموزش روش شیردهی بر الگوهای تغذیه مناسب شیرخوار (تغذیه انحصاری با شیرمادر) محاسبه گردید.

یافته ها: تحقیق نشان داد که دو گروه از لحاظ سن، وضعیت اشتغال و تحصیلات مادر و تحصیلات همسر با هم مشابه بودند و اختلاف معنی دار آماری با هم نداشتند. مادران آموزش دیده ۲۰% بیشتر از مادران گروه شاهد در فاصله زمانی کمتر از ۴ ساعت برای اولین بار نوزاد خود را با شیر مادر تغذیه کرده بودند (P<۰,۰۵). همچنین تحقیق نشان داد که مادران آموزش دیده ۲۰% بیشتر از مادران گروه شاهد از آغوز به عنوان اولین ماده غذایی نوزاد استفاده کرده اند (P<۰.۰۵). الگوهای تغذیه شیرخوار در ۲۴ ساعت گذشته در دو ماهگی گروه مورد، ۶۶.۷% شیر مادر تنها، ۶.۷% شیر مادر+شیر خشک، ۲۶.۶% شیر مادر+قنداق و داروهای گیاهی در گروه شاهد، ۲۳.۳% شیر مادر تنها، ۱۰% شیر مادر+شیر خشک، ۶۶.۷% شیرمادر+قنداق و داروهای گیاهی می باشد (P<۰.۰۵).

نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت آموزش روش شیردهی بر الگوهای تغذیه شیرخوار به خصوص تغذیه انحصاری با شیر مادر و نظر به سادگی، ارزانی و در دسترس بودن آموزش، توصیه می شود ضمن مطالعه و بررسی بیشتر از آن به عنوان یک چهارچوب آموزشی جهت بهبود الگوهای تغذیه شیرخواران استفاده گردد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع کمبود قد و وزن در کودکان ایرانی و با عنایت به اهمیت روی در سلامتی کودکان و نظر به شایع بودن کمبود روی و ”سندرم کمبود تغذیه ای روی“ و به منظور تعیین تاثیر روی تکمیلی بر تغییر صدک های وزنی و قدی کودکان، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان مسیح دانشوری طی سال های ۷۸-۱۳۷۶ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) از نوع مقایسه قبل و بعد انجام، خصوصیات سن، جنس صدک های وزن و قد کودکان قبل و بعد از تجویز روی تکمیلی محاسبه گردید. روی تکمیلی (کارخانه مرک، آلمان) به صورت محلول های سولفات روی ۰,۵% به مقدار ۳ میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن در روز تجویز شد و میزان روی سرم در سازمان انرژی اتمی به روش اسپکتوفتومتری جذب اتمی تعیین و تغییرات صدک ها با آزمون Mc Nemar's و نقش سن، جنس، میزان اولیه روی در تغییر صدک ها و نیز Relative Risk آن ها محاسبه گردید.

یافته ها: تحقیق بر روی ۴۲ نفر، ۲۱ دختر و ۲۱ پسر در سنین ۴,۱±۴.۹ سال و وزن ۸.۱±۱۶.۵ کیلوگرم و قد ۲۳±۱۰۱.۸ سانتی متر با میزان روی اولیه ?gr/dl ۳۱.۶±۸۵.۱ صورت پذیرفت. مدت تجویز روی ۲.۶±۳.۲ ماه و از حداقل یک ماه تا حداکثر ۱۰ ماه مورد پیگیری قرار گرفتند. کودکان با وزن کمتر از صدک پنجاهم از ۶۹ به ۵۴ درصد کاهش (P<۰.۰۵) و قد (کمتر از صدک پنجاهم) از ۵۰% به ۳۳% کاهش (P<۰.۰۱) و کودکانی که میزان روی کمتر از طبیعی داشته اند میزان تغییر صدک های بیشتری داشته اند که در پسران بیشتر از دختران بوده و در سنین کمتر از ۵ سال روی تکمیلی نتیجه بهتری داده و اگر سن شروع روی تکمیلی در دختران زودتر شروع شود شانس بهتری برای افزایش قد و وزن خواهند داشت.

نتیجه گیری: روی تکمیلی صدک های قدی و وزنی کودکان را افزایش می دهد. با توجه به کمبود شدید روی و عوارض شناخته شده آن، تجویز روی توصیه می شود و پیشنهاد می گردد که تحقیقات بیشتری برای تاثیر روی تکمیلی بر سندرم کمبود تغذیه ای روی به عمل آید.

سابقه و هدف: یکی از مشکلات درمان در اسهال، درمان آنتی بیوتیکی نابجا و در نتیجه مقاومت آنتی بیوتیکی بوده که میزان آن در جوامع مختلف متفاوت است. با توجه به مشخص نبودن مقاومت آنتی بیوتیکی در منطقه مورد مطالعه، در ارگانیسم های ایجاد کننده اسهال که نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارند، این تحقیق به منظور بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی بر روی بیماران مبتلا به اسهال حاد مراجعه کننده به آزمایشگاه رفرانس دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال ۷۹-۱۳۷۸ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که بر روی ۱۸۰۰ بیمار مبتلا به اسهال حاد صورت پذیرفت. نمونه مدفوع بیماران بلافاصله بعد از نمونه گیری بر روی محیط های کشت اختصاصی منتقل می شد. سپس در صورت رشد ارگانیسم های شیگلا، سالمونلا و ویبریوکلرا آنتی بیوگرام با دیسک های آنتی بیوتیک سپیروفلوکساسین، سفتی زوکسیم، کلرآمفنیکل، کوتریموکسازول، نالیدیکسیک اسید، داکسی سیکلین، تتراسایکلین، سفازولین، فورازولیدن، سفالوتین و آمیکاسین از شرکت پادتن طب انجام گرفت.

یافته ها: از ۱۸۰۰ نمونه مدفوع کشت داده شده، ۲۱۵ مورد (۱۱,۹%) شامل ۱۲۵ مورد، (۵۸.۱%) شیگلا، ۶۶ مورد (۳۰.۷%) سالمونلا و ۲۴ مورد (۱۱.۲%) ویبریوکلرا رشد نمود. نتایج آنتی بیوگرام کشت مدفوع بیماران مبتلا به شیگلا نشان داد که میزان حساسیت آنتی بیوتیکی به سپیروفلوکساسین ۹۹%، سفتی زوکسیم ۹۷%، کلرآمفنیکل ۸۴%، نالیدیکسیک اسید ۷۴%، کوتریموکسازول ۵۸%، داکسی سیکلین ۵۴%، سفازولین ۴۷%، فورازولیدن ۳۵%، آمپی سیلین ۳۳% و سفالوتین ۲۲% بود. نتایج آنتی بیوگرام کشت مدفوع بیماران مبتلا به سالمونلا نشان داد که میزان حساسیت آنتی بیوتیکی به سپیروفلوکساسین ۱۰۰%، کلرآمفنیکل ۹۶%، سفتی زوکسیم ۷۸%، سفازولین ۲۰%، فورازولیدن ۱۲% بود. نتایج آنتی بیوگرام کشت مدفوع بیماران مبتلا به ویبریوکلرا نشان داد که میزان حساسیت آنتی بیوتیکی به سپیروفلوکساسین، داکسی سیکلین و تتراسایکلین ۱۰۰%، سفتی زوکسیم ۹۵.۸%، کوتریموکسازول ۸۷.۵%، نالیدیکسیک اسید ۸۳.۳%، فورازولیدن و سفازولین ۷۹.۲% و سفالوتین ۷۵% و آمپی سیلین ۶۲.۵% بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به گسترش روز افزون مقاومت آنتی بیوتیکی در ارگانیسم های شیگلا، سالمونلا و ویبریوکلرا توصیه می شود که از مصرف آنتی بیوتیک بی مورد و نامناسب در درمان بیماران اسهالی اجتناب شود.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت ایجاد بی دردی و عوارض کمتر بعد از عمل جراحی و با توجه به گزارش های متعدد و گاهی متناقض در مورد تاثیر اضافه کردن فنتانیل و به منظور مقایسه تاثیر مورفین اپیدورال با فنتانیل و بدون فنتانیل، این تحقیق روی بیماران تحت عمل توراکوتومی بیمارستان مسیح دانشوری انجام گرفت.

مواد و روش ها:تحقیق به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی تعداد ۷۴ بیمار صورت پذیرفت و موارد منع مصرف داروها خارج گردید. در گروه شاهد مورفین ۰,۵mg/kg و در گروه تجربی مخلوطی از آن و فنتانیل تجویز گردید. شدت درد افراد دو گروه با Verbal Pain Score اندازه گیری و نیز عوارض بعد از عمل تا ۴۸ ساعت بررسی و ثبت گردید و یافته های آن مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: از هر گروه تعداد ۷ نفر به دلایل مختلف خارج و تحقیق بر روی ۶۰ نفر شاغل، ۳۱ نفر در گروه مورفین و ۲۹ نفر در گروه مورفین توام با فنتانیل مورد مطالعه قرار گرفتند که به لحاظ سن و جنس با هم مشابه بودند. در گروه مورفین ۲۲ نفر (۷۱%) و در گروه توام ۱۴ نفر (۴۸,۳%) عوارض وجود داشت (P<۰.۰۷). این عوارض در زنان گروه شاهد ۹۲.۳% و گروه مورد ۵۵.۵% و مدت زمان بی دردی مازاد بر انتظار گروه مورفین ۴.۸±۸ و ۴.۵±۹.۰۳ ساعت بود و مدت زمان بی دردی مازاد بر انتظار گروه مورفین ۴.۸±۲ ساعت و در گروه توام ۴.۵±۵ ساعت بود (P<۰.۰۲).

نتیجه گیری و توصیه ها: اضافه کردن فنتانیل به مورفین بر حسب کاهش عوارض و طول مدت بی دردی می گردد. تحقیق بیشتر را توصیه و نیز لحاظ کردن یک گروه دیگر به عنوان گروه آزمون فقط فنتانیل را پیشنهاد می نماید.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت میزان صحت نتایج آزمایش ها عوامل مختلف در خون و مایعات بدن، تشخیص صحیح و به موقع آزمایشگاه می تواند در تایید یا رد تشخیص بیماری موثر باشد و از آنجایی که در آزمایشگاه های مختلف، موارد و روش های گوناگونی جهت آزمایش ها بکار می رود، در نتیجه احتمال اختلاف در نتایج آزمایش ها موجب نگرانی بیماران و پزشکان می شود، این مطالعه به منظور تعیین میزان صحت نتایج آزمایش های بیوشیمیایی، هورمون شناسی و سرولوژی در آزمایشگاه های کاشان در سال ۷۸-۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی در کلیه آزمایشگاه های کاشان صورت پذیرفت، خصوصیات و امکانات آزمایشگاه بررسی و جهت بررسی صحت آزمایش های بیوشیمیایی نمونه استاندارد قند، BUN، کره آتین، اسید اوریک، کلسترول و تری گلیسرید از کارخانه بیومریکس تهیه و برای آزمایش های تیروئیدی نمونه سرم از بیماران مبتلا به اختلالات تیروئیدی تهیه و نیز جهت آزمایش های سرولوژی نمونه های مثبت رایت و کمبس رایت از افراد مبتلا تهیه و در لوله ها به طور مساوی تقسیم و کدگذاری گردید و نمونه ها در دفعات متعدد با محیط ترانسپورت یکسان به کلیه آزمایشگاه ها ارسال گردید. نتایج آزمایش ها با ۷± درصد برای آزمایش های با روش دستی و ۵± درصد برای روش های غیردستی به میزان واقعی آن برای هر آزمایشگاه به عنوان موارد صحت تلقی گردید.

یافته ها: تحقیق روی ۳۸۴۲ تست و در ۱۲ آزمایشگاه به عمل آمد و ۸۲% آنان همکاری داشتند، انجام پذیرفت. میزان صحت آزمایش های هورمون شناسی ۹۰,۳%، سرولوژی و بیوشیمیایی ۵۵% بود. بیشترین میزان صحت از آزمایش های هورمون شناسی مربوط به T۴ با ۹۶.۵%، از سرولوژی رایت ۷۷.۸% و از آزمایش های بیوشیمیایی BUN با ۶۱.۵۸% بود. همچنین از کل آزمایش های مورد مطالعه آزمایشگاه H و I با ۷۲.۴% بهترین صحت نتایج و آزمایشگاه B با ۴۸.۸% کمترین میزان صحت را داشته است.

نتیجه گیری و توصیه ها: میزان صحت نتایج آزمایش ها در حد نازل و با توجه به اهمیت تشخیص آن، تحقیقات بیشتری برای شناخت علل و نیز تحقیقات تجربی برای تعیین تاثیر آن را توجیه می نماید.

سابقه و هدف: با توجه به مراجعه بیماران برگر و مشاهدات علایم بالینی متفاوت آن ها با کتب مرجع و به منظور تعیین علایم بالینی مبتلایان به برگر و عوامل مرتبط به آن، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان آیت ا... طالقانی طی سال های ۸۰-۱۳۷۹ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی روی کلیه مراجعین انجام گرفت. تشخیص بر حسب علایم بالینی و با آنژیوگرافی بود. علایم بالینی این بیماران و نیز خصوصیات فردی و خصوصیات اجتماعی بیماران ثبت شده و با آمار توصیفی ارائه گردید.

یافته ها: طی مدت بررسی تعداد ۴۲ بیمار با تشخیص قطعی برگر با میانگین سنی ۲±۳۵,۹ سال مورد بررسی قرار گرفتند که همگی مرد و سیگاری بودند. هفتاد و یک درصد معتاد و ۵۴.۸% نیز به مدت ۲۰-۱۰ سال دخانیات مصرف می کردند. ۷۷.۳ درصد تحصیلات کمتر از ششم ابتدایی داشته و ۶۹% آن ها از وضعیت بهداشتی پایین برخوردار بودند. هیچ کدام سابقه خانوادگی نداشتند. شایع ترین علایم بالینی درد در حال استراحت (۸۱%) و در مراحل بعد اولسر ایسکمیک، لنگش متناوب، گانگرن، ترمبوفیلبیت مهاجر و درد اندامی فوقانی بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: علایم بالینی در بیماران مورد بررسی (احتمالا در جامعه ایرانی) نسبت به علایم بیماران اروپایی و آمریکایی مندرج در کتب مرجع متفاوت بود. وضعیت اقتصادی، اجتماعی و سطح بهداشتی پایین در بروز بیماری نقش دارد. تحقیق تحلیلی و به دنبال آن تحقیق تجربی، به منظور کاهش مشکل توصیه می شود.

سابقه و هدف: بیماری های دستگاه گوارش به ویژه زخم پپتیک از رایج ترین بیماری های عصر حاضر به شمار می‌آیند. این تحقیق به منظور مقایسه اثر درمانی کربنوکسولون با سایمتیدین در درمان زخم پپتیک ناشی از تجویز ایندومتاسین ( mg/kg ۳۰) پس از ۷۲ساعت گرسنگی در موش صحرایی صورت پذیرفت.

مواد و روش‌ها: تحقیق به روش تجربی بر روی ۲۲۵ سر موش صحرایی از نژاد N-MARI با متوسط وزن ۲۲۵گرم انجام گرفت. موش‌ها پس از ۷۲ ساعت گرسنگی به ۵ گروه ۴۵ تایی تقسیم شدند. گروه اول سوسپانسیون ایندومتاسین با دوز mg/kg ۳۰, گروه دوم محلول سرم فیزیولوژی با دوز ml/kg ۱۰, گروه سوم محلول ۱% کربوکسی متیل سلولز با دوز ml/kg ۱۰, گروه چهارم محلول سایمتیدین با دوز mg/kg ۲۵ و گروه پنجم محلول کربنوکسولون با دوز mgkg ۲۰ دریافت کردند. پس از ایجاد زخم به وسیله ایندومتاسین موشها در شرایط مشابه تحت تجویز خوراکی کربنوکسولون و سایمتیدین برای مدت یک هفته قرار گرفتند. پس از پایان دوره درمان, حیوانات را پس از بی‌هوشی کشته و معده آنها را خارج کردیم. زخمهای ایجاد شده به صورت ماکروسکوپی ارزیابی و اندکس زخم برای هر معده تعیین شد. سپس برای بررسی میکروسکپی نمونه‌های، روش پارافین بلاک اعمال شد و پس از رنگ‌آمیزی H&E لام‌ها مورد مطالعه میکروسکپی قرار گرفتند.

یافته‌ها : ‌اندازه زخم در گروه کربنوکسولون ۱۶./۱ ± ۷۳/۶ و در گروه سایمتیدین۷۲/۱ ± ۴۲/۳ بود (۰۵/۰ P< ) درصد بهبودی برای سایمتیدین ۷۱% و برای کربنوکوسولون ۴% بود.

نتیجه‌گیری: ‌ کربنوکسولون علیرغم موثر بودنش در درمان زخم معده، قدرت اثر کمتری نسبت به سایمتیدین دارد.

سابقه و هدف: باتوجه به مراجعه بیماران برگر و مشاهدات و علایم بالینی متفاوت آنها با کتب مرجع و به منظور تعیین علایم بالینی مبتلایان به برگر وعوامل مرتبط با آن, در این تحقیق مراجعه‌کنندگان به بیمارستان آیت‌ا... طالقانی تهران, در سا ل های ۸۰-۱۳۷۹ مورد بررسی قرار گرفتند.

مواد و روش‌ها: تحقیق به روش توصیفی صورت پذیرفت. تشخیص بیماری براساس علایم بالینی آن و آزمایشات آنژیوگرافی انجام شده صورت می گرفت. علایم بالینی, خصوصیات فردی و اجتماعی گردآوری و با استفاده از آمار توصیفی ارایه شدند.

یافته‌ها: طی مدت بررسی تعداد ۴۲ بیمار با تشخیص قطعی برگر وجود داشتند که همگی مرد و در سنین ۲ ± ۹/۳۵سال بودند و همگی سیگار مصرف می‌کردند، ۷۱درصد معتاد و ۸/۵۴درصد آنها نیز به مدت ۲۰-۱۰سال دخانیات مصرف می‌کردند. ۳/۷۷درصد مرا جعه کنندگان تحصیلات کمتر از ۶ ابتدایی داشتند و ۶۹درصد آنها از وضعیت بهداشتی پایین برخوردار بودند و هیچ‌کدام سابقه خانوادگی نداشتند. شایع تر ین علایم بالینی درد در حال استراحت (۸۱درصد) و در مراحل بعدی اولسرایسکمیک، لنگش متناوب، گانگرن، ‌ترمبوفلبیت مهاجر و درد اندام فوقانی بود.

نتیجه‌گیری: علایم بالینی در بیماران مورد بررسی (احتمالاً در جامعه ایرانی) نسبت به علائم بیماران اروپایی و آمریکایی مندرج در کتب مرجع متفاوت بود. وضعیت اقتصادی، اجتماعی و سطح بهداشتی پایین در بروز بیماری نقش دارد. تحقیق تحلیلی و به دنبال آن تحقیق تجربی برای کاهش مشکل آن را توصیه می‌نماید.

سابقه و هدف: مطالعات گذشته نشان می­دهد که ایجاد دیابت قندی با افزایش تولید گونه_­های اکسیژن واکنش­گر و نقص سیستم­های آنتی­اکسیدانی در ارتباط است. هسته انگور به علت داشتن به دام­اندازنده­های رادیکال آزادی که اصطلاحا پروآنتوسیانیدین نامیده می­شوند می­تواند اثر محافظتی معنی­داری را در مقابل استرس اکسیداتیو ایفا نماید. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هسته انگور مشکی (شاهانی) در مقابل افزایش قند خون، انسولین و سطح کل آنتی­اکسیدان­های سرم بعد از تزریق آلوکسان در رت بود.

مواد و روش­ها: در این مطالعه ۹۰ موش صحرایی ( رت ) بالغ نر از نژاد wistar و با وزنی در حدود ۲۲۰-۱۸۰ گرم مورد استفاده قرارگرفت که در سه گروه تقسیم­بندی شدند: ۱- گروه کنترل (دریافت­کننده آب مقطر)، ۲- گروه دریافت­کننده دوز بالای هسته انگور (۲ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز)، ۳- گروه دریافت­کننده دوز پایین هسته­ی انگور (۱ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز). رت­ها در گروه ۲ و ۳ با سوسپانسیون آبی هسته انگور (در حجم ۲ میلی­لیتر) پیش­درمانی شدند. رت­ها در گروه شاهد نیز ۲ میلی­لیتر آب مقطر دریافت نمودند. این سوسپانسیون به روش تغذیه دهانی با لوله به حیوانات خورانده شد. پیش­درمانی به مدت چهار روز و روزانه یک بار با مقادیر ذکر شده ادامه یافت و در روز چهارم یک ساعت پس از تجویز این سوسپانسیون، آلوکسان به صورت زیرجلدی و در دوز ۷۰ میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تزریق شد، سپس ۲۴، ۴۸، ۷۲ ساعت پس از تزریق آلوکسان حیوانات کشته شده و خون­شان جمع­آوری گردید. سطح سرمی گلوکز، سطح انسولین سرم (با روش ELISA ) و سطح کل آنتی­اکسیدان­ها در سرم (به روش FRAP ) اندازه­گیری شد.

نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز خوراکی هسته انگور در دوز بالا به طور معنی­داری از ایجاد هیپرگلیسمی ناشی از تزریق آلوکسان جلوگیری می­نماید (۰۵/۰ p< ) اما کاهش سطوح گلوکز در ۲۴ و ۷۲ ساعت در رت­هایی که دوز پایین هسته انگور را دریافت داشتند معنی­دار نبود. از طرف دیگر تجزیه و تحلیل داده­های ما نشان داد که هسته­ی انگور در دوزهای بالا و پایین افزایش معنی­داری را در سطوح انسولین سرم در ۲۴، ۴۸ و ۷۲ ساعت پس از تزریق آلوکسان ایجاد می­نماید (۰۵/۰ p< ). همچنین سطوح کل آنتی­اکسیدان­های سرم به طور معنی­داری (در ۲۴ و ۴۸ ساعت) در رت­هایی که دوزهای پایین هسته انگور را دریافت کردند افزایش یافت (۵۰/۰ p< ) در حالی که در گروه­های دیگر این افزایش معنی­دار نبود.

نتیجه­گیری: با توجه به یافته­های این مطالعه به نظر می­رسد که هسته انگور در دوز بالای آن در کاهش هیپرگلیسمی ناشی از تزریق آلوکسان در نمونه­ی تجربی دیابت قندی موثر است. چنین اثری ممکن است وابسته به مواد دارای ویژگی­های آنتی­اکسیدانی و یا دیگر مواد موجود در هسته انگور باشد. 

سابقه و هدف: لیشمانیوزها که جزء بیماری‌های مشترک انسان و دام به‌حساب می‌آیند، به‌علت تک یاخته لیشمانیا ایجاد شده و این بیماری‌ها در بعضی از مناطق کشور مسائل مهم بهداشتی ایجاد می‌کنند. شهرستان آران و بیدگل (واقع در شمال شهرستان کاشان، استان اصفهان) یکی از کانون‌های اندمیک لیشمانیوز جلدی (سالک) به‌حساب می‌آید. برای موفقیت در کنترل بیماری و ارائه آموزش‌های لازم به گروه‌های در معرض خطر، داشتن اطلاعات اپیدمیولوژیک بیماری در یک منطقه لازم و ضروری می‌باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه به‌صورت مقطعی و با استفاده از داده‌های مربوط به ۹۴ نفر بیمار مشاهده شده در مرکز بهداشت شهرستان آران و بیدگل انجام شد. فرم‌های اطلاعات همه‌گیر شناسی سالک شامل مشخصات فردی بیماران تکمیل گردیده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج: در این مطالعه ۸/۳۰ درصد بیماران در گروه سنی ۹-۱ سال قرار داشتند. تعداد بیماران در شهر بیش از روستا و بیماری در مردان بیش‌تر از زنان مشاهده شد. بیشترین موارد بیماری در شهر آران و بیدگل (۱/۵۲ درصد) و بعد از آن در شهر ابوزید آباد (۳/۲۲ درصد) مشاهده گردید. همچنین، بیشترین موارد بیماری در مرداد ماه بوده است (۲/۳۷ درصد). به‌علاوه، ۳/۵۴ درصد موارد لیشمانیوز جلدی نوع خشک و ۷/۴۵ درصد موارد لیشمانیوز جلدی نوع مرطوب بودند.

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد علت بالا بودن بیماری در گروه سنی ۱-۹ سال حساس بودن این گروه نسبت به سالک می‌باشد. لازم است در تنظیم برنامه‌های کنترلی و آموزش این گروه در اولویت قرار داشته باشند.

سابقه و هدف: دیابت شیرین یک اختلال پیچیده متابولیکی با ریسک بیماری قلبی و عروقی است. کروم یک ماده غذایی ضروری است و نقش آن در متابولیسم کربوهیدرات و لیپیدها کمتر شناخته شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کروم بر قند خون، پروفایل لیپیدی و پراکسیداسیون لیپیدهای خون در بیماران دیابتی نوع ۲ است.

مواد و روش ها: پنجاه نفر بیمار دیابتی نوع ۲ انتخاب شده و روزانه دو عدد کپسول ۲۰۰ میکروگرمی کروم به مدت ۶ هفته مصرف کردند. به آنها توصیه شد که عادت غذایی و سبک زندگی خود را تغییر ندهند. نمونه قند خون ناشتا، پروفایل لیپیدی و مالون دی آلدئید خون آنها در ابتدا و در پایان مطالعه اندازه گیری و آنالیز شد.

نتایج: نتایج این مطالعه دلالت بر این دارد که مصرف کروم در بیماران دیابتی نوع ۲ باعث کاهش گلوکز خون (۳/۴۸ درصد، ۰۱/۰>P)، کلسترول تام (۲۸/۶ درصد، ۰۲/۰>P)، تری گلیسرید (۳۶/۱۱ درصد، ۱/۰P<)، LDL (۲۸/۱۷ درصد، ۵/۰>P) و مالون دی آلدئید (۳۷/۱۱ درصد، ۵/۰>P) می گردد، و این در حالی است که باعث افزایش میزان HDL (۷۸/۵ درصد، ۵/۰>P) می شود.

نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت که مصرف کروم اثرات مفیدی بر میزان قند خون، پروفایل لیپیدی و پراکسیداسیون لیپیدهای خون بیماران دیابتی نوع ۲ دارد.

سابقه و هدف: اثرات آنابولیک فعالیت ورزشی در کودکان و نوجوانان به‌واسطه هورمون رشد (GH) و عوامل رشد شبه انسولینی (IGF-I) روی می‌دهند. مطالعه حاضر به تعیین تاثیر فعالیت ترکیبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر عوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار می‌پردازد.

مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، ۱۶ دختر نابالغ (۱۱-۹ ساله) شهر تبریز پس از همگن‌سازی به لحاظ شاخص‌های توان هوازی و آمادگی عضلانی، به طور تصادفی به دو گروه فعالیت استقامتی مقاومتی (گروه اول) و گروه مقاومتی استقامتی (گروه دوم) تقسیم شدند. فعالیت هر دو گروه شامل یک بخش استقامتی (۲۰ دقیقه فعالیت هوازی با شدت ۷۰-۶۰ درصد VO۲max روی تردمیل) و یک بخش مقاومتی (شامل حرکات جلو بازو، پشت بازو، پرس سینه، پروانه، بازکردن زانو، پرس پا با شدت ۶۰ درصد یک تکرار بیشینه، یک ست با ۱۲-۱۰ تکرار) با ترتیب اجرای متفاوت بود. قبل، بلافاصله و ۲ ساعت بعد از فعالیت مقادیر GH و IGF-۱ اندازه‌گیری شد.

نتایج: سطوح GH در هر دو گروه بلافاصله بعد از فعالیت (۳۹/۳ در مقابل ۸/۱ نانوگرم بر میلی‌لیتر) نسبت به شرایط استراحتی (۷۷/۰ در مقابل ۷۲/۰ نانوگرم بر میلی‌لیتر) افزایش معنی‌داری یافت (۰۱۷/۰=P). با این حال، سطوحGH (۹۷/۰ در مقابل ۱۸/۰ نانوگرم بر میلی‌لیتر) به طور قابل توجهی پس از ۲ ساعت کاهش یافت (۰۱۲/۰=P). افزایشGH در گروه استقامتی مقاومتی بالاتر از گروه مقاومتی استقامتی بود. سطوح IGF-۱ در دو گروه تمرین، قبل، بلافاصله و ۲ ساعت بعد از فعالیت، اختلاف معنی‌داری نداشت.

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می‌رسد تمرین ترکیبی استقامتی مقاومتی گزینه‌ی تمرینی مناسب‌تری برای افزایش ترشح عوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار ‌باشد.

سابقه و هدف: مطالعات اندکی درخصوص اثرات مثبت فعالیت ورزشی و مکمل یاری ترکیب های پلی فنولی در کاهش عوامل خطرزای قلبی عروقی وجود دارد. در مطالعه حاضر تأثیر مکمل یاری کوتاه مدت عصاره دانه انگور (GSE) بر پروفایل لیپیدی و میزان hs-CRP سرمی به دنبال فعالیت هوازی در مردان بررسی شده است.

مواد و روش ها: در یک مطالعه دوسوکور، ۲۰ مرد به طور تصادفی (سن۱±۱۹ سال، درصد چربی ۳±۲۰/۱۲ درصد، شاخص توده بدنی۲±۲۲/۲۲ و اکسیژن مصرفی بیشینه ۲±۲۸/۳۹ میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) در دو گروه ۱۰ نفری مکمل عصاره دانه انگور (۲۰۰ میلی-گرم در روز) و دارونما تقسیم شدند. پروتئین واکنش دهنده با حساسیت زیاد (hs-CRP)، تری گلسیرید (TG)، کلسترول لیپوپروتئین سبک (LDL-C)، کلسترول لیپوپروتئین سنگین (HDL-C) و کلسترول تام (TC) قبل و بعد از مکمل یاری و نیز بلافاصله بعد از ۳۰ دقیقه فعالیت هوازی با شدت ۷۵ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بر روی نوارگردان اندازه گیری شد.

نتایج: به دنبال فعالیت هوازی کاهش معنی داری در سطوح TG و افزایش معنی داری در hs-CRP در هر گروه دیده شد (۰۵/۰>P). حال آنکه، متعاقب فعالیت هوازی تغییرات معنی داری بین گروه ها در سطوح LDL-C، HDL-C و TC ایجاد نشد (۰۵/۰>P).

نتیجه گیری: یک جلسه فعالیت هوازی به جز شاخص TG، تأثیر معنی داری بر سایر شاخص های لیپیدی نداشت و باعث افزایش غلظت hs-CRP شد. در حالیکه، مکمل یاری کوتاه مدت GSE، می تواند تنها TC پروفایل لیپیدی را بهبود بخشد.

سابقه و هدف: برخی مطالعات نشان داده‌اند که تمرین هوازی می‌تواند دستگاه دفاع آنتی‌اکسیدانی را تقویت نماید. ازاین ­رو، مطالعه حاضر به‌منظور بررسی تأثیر تمرین هوازی و یک جلسه فعالیت وامانده‌ساز بر سطوح مالون‌دی‌آلدهید (MDA) و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام (TAC) بزاقی و سرمی در مردان غیرفعال انجام شد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه­ تجربی ۲۷ مرد (۱۸ تا ۲۱ سال) به‌طور تصادفی در دو گروه کنترل (۱۲ نفر) و تمرین هوازی (۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه تمرین در یک برنامه تمرین هوازی با شدت ۵۰ تا ۷۰ درصد ضربان قلب ذخیره برای ۸ هفته‌ (۳ جلسه در هفته) شرکت کردند. بعد از دوره تمرینی، هر دو گروه فعالیت ورزشی پیشرونده‌ای را تا سرحد خستگی بر روی نوارگردان اجرا کردند. نمونه‌های سرمی و بزاقی، قبل و بعد از تمرین و نیز بعد از فعالیت ورزشی، به‌منظور ارزیابی MDA و TAC جمع‌آوری گردید.

نتایج: تمرین هوازی باعث افزایش معنی‌دار TAC در نمونه‌های بزاقی و سرمی شد (<۰/۰۵P). به‌علاوه، فعالیت وامانده‌ساز با کاهش TAC در گروه کنترل همراه بود (<۰/۰۵P). در گروه تمرین، MDA سرمی به‌دنبال دوره تمرینی نسبت به گروه کنترل پایین‌تر بود، در­حالی‌که این تفاوت در MDA بزاقی قابل توجه نبود (<۰/۰۵P). بعد از فعالیت وامانده‌ساز افزایش معنی‌داری در MDA سرمی در گروه کنترل مشاهده شد (<۰/۰۵P). هم ­چنین، ارتباط معنی‌دار بین شاخص‌های بزاقی و سرمی TAC و MDA مشاهده نشد (<۰/۰۵P).

نتیجه‌گیری: تمرین هوازی می‌تواند در جلوگیری از پراکسیداسیون لیپیدی ناشی از فعالیت وامانده‌ساز مؤثر باشد؛ هرچند این نتیجه در ارتباط با بزاق نیازمند تحقیقات بیشتری است.