زهرا تقربی، خدیجه شریفی، زهرا خسروجردی، زهرا سوکی،
دوره ۲۵، شماره ۵ - ( دو ماهنامه ۱۴۰۰ )
چکیده
سابقه و هدف: نظر به این‌که رضایت شغلی پرستاران موجب ارتقای کیفیت مراقبت‌های پرستاری می‌گردد، بررسی وضعیت رضایت شغلی این قشر به شکل دوره‌ای به‌خصوص پس از هر تغییر در سیستم‌های بهداشتی – درمانی ضروری می‌باشد. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی میزان رضایت شغلی پرستاران بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کاشان و عوامل مرتبط طراحی شد.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی - تحلیلی، نمونه‌گیری به‌روش سرشماری در سال ۱۳۹۶ انجام شد و ۴۲۲ پرستار شاغل در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کاشان، مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری دادهها، پرسشنامه‌های عوامل احتمالی مرتبط با رضایت شغلی، شادکامی آکسفورد و رضایت شغلی مینه‌‌سوتا بود. دادهها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۶، آزمون تی مستقل و آنالیز رگرسیون رتبهای تجزیه‌وتحلیل شدند.
نتایج: نمرات رضایت شغلی کلی پرستاران ۲۷/۹±۱۸/۶۸ (در مقیاس ۱۰۰-۲۰)، رضایت شغلی بُعد عمومی ۴۰/۲±۷۴/۱۲ (در مقیاس ۲۰-۴)، بُعد درونی ۶۹/۴±۸۳/۳۵ (در مقیاس ۵۰-۱۰)، بُعد بیرونی ۸۶/۳±۶۴/۱۹ (در مقیاس ۳۰-۶) بود. متغیرهای تحصیلات، بومیبودن، بخش محلّ کار، علاقه به حرفه پرستاری، رضایت از حقوق دریافتی، رضایت از برخورد و عملکرد سرپرستار و مسؤولان دفتر پرستاری از عوامل پیش‌گوییکننده رضایت شغلی بودند و ۳/۴۷ درصد از واریانس نمره رضایت شغلی را تبیین می‌کردند.
نتیجهگیری: رضایت شغلی پرستاران در سطح متوسط و متأثر از عوامل مختلف بود. مسؤولان باید در سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی‌ها به این عوامل توجه نمایند.
_-_Copy.png)
.png){kind=logo}
