سابقه و هدف: واریکوسل یکی از مهمترین عوامل خطر مرتبط با ناباروری مردانه شناخته می‌شود. تأثیر پیشرونده واریکوسل بر قدرت باروری مردان مبتلا مورد اختلاف است . یکی از را ههای بررسی این موضوع می‌تواند مقایسه فراوانی واریکوسل در مردان با ناباروری اولیه و ثانویه باشد. هدف این مطالعه مقایسه فراوانی واریکوسل در مردان با ناباروری اولیه و ثانویه به منظور ارزیابی پیشرونده ب و د ن تأثیر واریکوسل بر قدرت باروری می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی اطلاعات ۲۲۳۵ زوج نابارور با علت مردانه که به دو مرکز درمان ناباروری اصلی استان مازندران مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفت . غیر طبیعی بودن شاخص ها ی اسپرمی بر اساس معیار سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) ملاک تعیین ناباروری با علت مردانه بوده است. اطلاعات مرتبط با فعالیت باروری ثبت شد. معاینه واریکوسل توسط اورولوژیست هر مرکز و با روش معاینه فیزیکی انجام پذیرفت و در نهایت نتایج با استفاده از آزمون آماری مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج : فراوانی ناباروری اولیه و ثانویه در بیماران مورد بررسی به ترتیب ۱/۸۲ و ۸/۱۷ درصد بود . میانگین سن مردان در گروه با ناباروری اولیه و ۲/۳۰ سال و در گروه با ناباروری ثانویه ۸/۳۳ سال و در همسرانشان به ترتیب ۲۶ و ۱/۲۹ سال بود که در گروه با ناباروری ثانویه هر دو مورد به طور معنی‌داری سن بیشتری داشت (۰۰۱/۰ p< ). فراوانی واریکوسل در مجموع ، ۶/۴۲ درصد و در مردان با ناباروری اولیه و ثانویه به ترتیب ۴/۴۲ و ۵/۴۳ درصد بود که اختلاف معنی‌داری را نشان نمی د اد.

نتیجه‌گیری: با توجه به عدم تفاوت فراوانی واریکوسل در مردان با ناباروری ثانویه که میانگین سنی بیشتری داشتند، در مقایسه با مردان مبتلا به ناباروری اولیه می‌توان گفت که ضایعه واریکوسل تأثیر ی پیشرونده بر قدرت باروری مردان بالغ ندارد.

سابقه و هدف: به دلیل نقش مراقبت صحیح از کاتتر ادراری در جلوگیری از عفونت ادراری و نیز با توجه به کمبود مطالعه­ی قبلی در زمینه کیفیت مراقبت از بیماران دارای کاتتر ، این پژوهش در سال ۱۳۸۴ با هدف بررسی کیفیت مراقبت از بیماران دارای کاتتر ادراری در بیمارستان­های آموزشی کاشان انجام شد.

مواد و روش­ها: مطالعه به صورت مقطعی بر روی ۳۷۷ بیمار دارای کاتتر ادراری بستری در بیمارستان ­ های نقوی، شهید بهشتی و زایشگاه شبیه ­ خوانی انجام شد. ابزار جمع­آوری داده­ها پرسشنامه­هایی بود که پژوهش­گر با استفاده از مطالعه­ی کتابخانه­ای طراحی کرد و سپس روایی محتوای آن را به تایید صاحب­نظران رسانید. داده­ها به کمک آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد.

نتایج: از ۳۷۷ بیمار بررسی شده ۸/۶۱ درصد زن و ۲/۳۸ درصد مرد بودند. از این عده ۴۶ نفر مشاهده شدند و ۳۳۱ نفر دیگر نظرات خود را درباره­ی کیفیت مراقبت از کاتتر خود بیان کردند. بیشتر موارد کاتترگذاری در بخش ­ های جراحی انجام شده بود. بیشترین بیماران به دلیل ضرورت بی­حرکت ماندن در تخت کاتترگذاری شده بودند. کیفیت مراقبت در هنگام کاتترگذاری از نظر بیماران در حد متوسط و با توجه به موارد مشاهده شده در حد ضعیف بود. کیفیت آموزش ارایه شده به بیمار به صورت قابل توجهی از سایر معیارهای مورد بررسی ضعیف­تر بود. کیفیت مراقبت در مدت درجا بودن کاتتر ادراری نیز در حد متوسط قرار داشت.

نتیجه­گیری: با توجه به این که کیفیت مراقبت از کاتتر در طیف متوسط تا ضعیف قرار داشت توجه مسوولین را به برگزاری دوره­های آموزش مداوم برای به روز رسانی دانش و مهارت پرستاران در زمینه­ی مراقبت از بیمار دارای کاتتر ادراری جلب می­نماید.

سابقه و هدف: مبتلایان به نارسایی قلبی در معرض خطر مشکلات روانی از قبیل اضطراب و افسردگی هستند که می­ تواند منجر به ایجاد محدودیت­ هایی در وظایف شغلی، خانوادگی و اجتماعی و وابستگی افراد شود. یکی از درمان­ های مطرح برای بهبود این مشکلات، شناخت­درمانی است. این مطالعه­ با هدف تعیین تاثیر شناخت­درمانی بر سلامت روان این بیماران انجام شده است.

مواد و روش­ ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی است که بر روی بیماران مبتلا به نارسایی قلب بستری شده در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال ۱۳۹۱ انجام شد. نمونه ­گیری به­ صورت مستمر بود و سپس ۶۶ نفر به­ صورت تصادفی به دو گروه تخصیص داده شدند. گروه مداخله (۳۳ نفر) طی ۱ ماه ۸ جلسه شناخت­درمانی و گروه کنترل (۳۳ نفر) مراقبت­ های معمول قلبی را دریافت کردند. داده ­ها با استفاده از پرسشنامه سلامت روان گلدبرگ جمع ­آوری شد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: آزمون t مستقل تفاوت معنی ­داری را بین سلامت روان در شروع مطالعه بین دو گروه نشان نداد، اما پس از پایان مطالعه تفاوت معنی ­داری بین سلامت روان بین دو گروه مداخله (۴۱/۵±۵۶/۵۱) و کنترل (۳۲/۹ ± ۲۳/۶۲) مشاهده شد (۰۰۰۱/۰> P). بین سلامت روان قبل (۹۹/۱۰±۱۶/۵۸) و بعد (۴۱/۵±۵۶/۵۱) از شناخت درمانی در گروه مداخله نیز تفاوت معنی­ دار دیده شد (۰۰۳/۰ =P)، در حالی­ که در گروه کنترل تفاوت معنی ­دار نبود (۰/۲۷ = P).

نتیجه­ گیری: شناخت­درمانی منجر به بهبودی سلامت روان مبتلایان به نارسایی قلبی می­ شود. لذا، توصیه می­ شود به ­عنوان یک درمان مکمل توسط پرستاران در کنار سایر مراقبت­ ها برای این بیماران ارائه گردد.

سابقه و هدف: امروزه هوش هیجانی به­ عنوان یک موضوع جدید در حوزه سلامت مورد توجه قرار گرفته است. مطالعاتی که در این زمینه انجام شده مبین نقش هوش هیجانی درجنبه­ های مختلف زندگی هم­چون روابط اجتماعی است. پژوهش حاضر به­ منظور بررسی رابطه هوش هیجانی با وقوع تصادف در موتورسواران شهرستان کاشان انجام شده است.

مواد و روش ­ها: جامعه آماری مطالعه شامل کلیه دارندگان وسیله نقلیه موتوری مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۹۳ می­ باشد که به­ شیوه نمونه­ گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع ­آوری اطلاعات از دو پرسشنامه هوش هیجانی Bar-On و پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک استفاده گردید.

نتایج: یافته­ های تحقیق نشان داد که میانگین هوش هیجانی کلی و ۹ زیرمقیاس از ۱۵ مقیاس کلی بین دو گروه معنی ­دار بود. در میانگین هوش هیجانی کلی اختلاف معنی ­داری بین رانندگان موتورسیکلت تصادف کرده و غیرتصادفی وجود داشت؛ به ­طوری­ که میانگین هوش هیجانی در رانندگان موتورسیکلت تصادف نکرده بیشتر بود (۰/۰۵>P).

نتیجه گیری: این نتایج بیان­گر نقش مهم افزایش و تقویت مهارت­ های هوش هیجانی در پیشگیری از تصادفات است و بر اهمیت پیشگیری نخستین در گروه­ های در معرض خطر و هم­ چنین بر لزوم برنامه ­ریزی­ های آموزشی برای بهبود هوش هیجانی گروه­ های نیازمند تاکید دارد.