دانشیار، گروه تربیتبدنی، واحد پردیس، دانشگاه آزاد اسلامی، پردیس، ایران. ، Rahmatisalehrahmati@pardisiau.ac.ir
چکیده: (14 مشاهده)
سابقه وهدف: از جمله شیوههای موثر در درمان غیردارویی NASH، تمرینات HIIT است. با اینحال بر سر بهترین پروتکل تمرینی در این زمینه اختلاف نظر وجود دارد. در نتیجه هدف از تحقیق حاضر بررسی تمرین HIIT شنا از نظر سلولی-مولکولی در درمان NASH بود. مواد و روشها:در مطالعه تجربی حاضر، 40 سر موش صحرایی نر از نژاد Sprague–Dawley(سن: هشت هفته، وزن: 20±230گرم) انتخاب شد. پس از اثبات بیماری استئاتوهپاتیت غیرالکلی، موشهای صحرایی به چهار گروه سالم-بدون تمرین (9 N=) و سالم-تمرین (9 N=)، بیمار-بدون تمرین (9 N=) و بیمار-تمرین (9 N=) تقسیم شدند. پروتکل تمرین HIIT شنا (هشت هفته، سه روز در هفته، روزهای زوج)، شامل 20 نوبت 30 ثانیهای شنا با 30 ثانیه استراحت بین هر نوبت بود. بار اعمال شده در تمرین تناوبی در هفته اول، وزنهای بهمیزان هفت درصد وزن بدن هر موش صحرایی بود و هر هفته یک درصد به آن اضافه شد؛ بهطوریکه در هفته هشتم با 14 درصد وزن بدن خود، شنا کردند. پروتئینهای لپتین و HPS بافت کبد از روش وسترن بلاتینگ اندازهگیری شدند. برای تعیین تفاوت میان گروهها از واریانس یکطرفه و برای تعیین تفاوت میان گروهها به صورت دوبهدو از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. تمام آنالیزهای آماری از نرم افزار SPSS26 و سطح معنیداری (05/0P<) مشخص شد. نتایج:سطح پروتئین لپتین در گروه سالم-تمرین درمقایسه با بیمار- بدون تمرین بهطور معنیداری بیشتر شده بود (031/0P=). سطح پروتئین HPS در گروه بیمار-بدون تمرین نسبت به سالم-بدون تمرین (013/0P=) و سالم-تمرین (01/0P=) افزایش معنیدار داشت. نتیجهگیری:علیرغم مصرف دائم رژیم پرچرب، این مدل تمرینات نتایج خوبی را از خود نشان دادند، با اینحال تا بدست آوردن نتایج قطعی نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه است.