سابقه و هدف: با توجه به عوارض اپیزیوتومی از جمله عفونت، درد، هماتوم، پارگی درجه 3 و 4 و نیز انجام روتین این عمل برای همه خانم های نخست زا، این تحقیق با هدف مقایسه طول پارگی پرینه در زایمان های نخست زا با و بدون اپیزیوتومی در زنان مراجعه کننده به زایشگاه شبیه خوانی کاشان طی سال های 86-1385 صورت گرفت.

مواد و روش ها: این کارآزمائی بالینی روی 180 خانم نخست زای تک قلوی ترم با جنین سفالیک و وزن تخمینی 3500-2500 گرم انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی و مساوی بین 2 گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در گروه تجربی زایمان بدون اپیزیوتومی و در گروه کنترل با اپیزیوتومی انجام شد. سپس طول پارگی خلفی پرینه، وجود پارگی قدامی پرینه و نیاز به ترمیم مورد مقایسه قرار گرفت.

نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که 40 نفر (4/44 درصد) از خانم های گروه تجربی، زایمان بدون پارگی داشته و در 50 نفر (6/55 درصد) پارگی خلفی پرینه ایجاد شد (001/0>P). میانگین متوسط طول پارگی خلفی پرینه در این گروه 47/2±15/2 سانتی متر و در گروه کنترل (با اپیزیوتومی) 51/1±98/6 سانتی متر بود (001/0>P). میانگین طول پارگی درجه دو در خلف پرینه در گروه تجربی 89/0± 46/6 و در گروه کنترل 52/1±00/7 سانتی متر بود (18/0=P). پارگی قدامی پرینه در 22 نفر (2/12درصد) از خانم های گروه بدون اپیزیوتومی اتفاق افتاده بود که 14 مورد آن (8/7 درصد) نیازمند ترمیم بود (001/0>P).

نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد زایمان بدون اپیزیوتومی منجر به کاهش فراوانی پارگی های خلفی پرینه شده و بهتر است زایمان بدون اپیزیوتومی به طور انتخابی و نه برای همه خانم های نخست زا انجام شود.