سابقه و هدف: با توجه به شیوع بیماری آسم و کاهش پاسخ سیستم آدرنرژیک در قلب با افزایش سن و تناقض های موجود در مورد نقش سن در پاسخ به درمان در سیستم آدرنرژیک ریه و به منظور پاسخ به این فرضیه علمی که آیا سن در پاسخ به درمان مبتلایان به آسم نقش داد یا خیر، این تحقیق در مراجعین با حمله حاد آسم طی سال 1376 انجام گرفت.

مواد و روش ها: این مطالعه به روش هم گروهی (Cohort) بر روی 62 بیمار در دو گروه سنی افراد کمتر از 35 سال (به تعداد 22 نفر) به عنوان گروه شاهد و افراد بالای 35 سال سن به تعداد 40 نفر به عنوان گروه مورد صورت پذیرفت. تشخیص بیماری براساس شاخص های ATS مشخص و کلیه بیماران به مدت یک هفته تحت درمان با سه داروی اسپری سالبوتومول، کپسول کرومولین سدیم و پردنیزون خوراکی قرار گرفتند. پاسخ به درمان به آزمایش های عملکرد ریوی قبل از شروع و یک هفته بعد از درمان به عمل آمد.

یافته ها: FEV1 از 0.5±1.5 و 0.3±1.1 لیتر قبل از درمان به ترتیب به 0.5±2.4 و 0.4±1.7 لیتر بعد از درمان (P<0.001) تغییر پیدا کرد. در 77% از بیماران آسمی جوان، 80% بیماران مسن، میزان افزایش FEV1 بیشتر از 15% بود. خطر نسبی و منتسب به ترتیب 1-0.03، 0.96، میانگین میزان تغییر FEV1 از مقدار پایه در بیماران جوان و مسن به ترتیب 56.1±78.2 و 46.8±71.6 درصد (P=0.62) و در مردان و زنان آسمی جوان و مسن به تفکیک برابر 43±69.8 و 45.8±65.4 درصد (P=0.78) و 78.4±96.3 و 48±78.3 درصد بود (P=0.44). میانگین حداکثر میزان بهبودی FEV1 در بیماران آسمی جوان و مسن به ترتیب 25.6±57.3 و 22±46.3 درصد (P=0.08) و در مردان و زنان آسمی جوان و مسن به تفکیک برابر 28±56.4 و 15.8±37.1 درصد (P<0.05) و 21.5±59.3 و 23.9±54.6 درصد می باشد (P=0.65).

نتیجه گیری: پاسخ به درمان در هر دو گروه سنی جوان و مسن بیماران با حمله حاد آسم قابل ملاحظه بوده و به جز در مردان آسمی جوان که حداکثر میزان بهبودی FEV1 به طور قابل ملاحظه ای نسبت به بیماران مسن افزایش دارد، حداکثر میزان بهبودی FEV1 در سایر بیماران و همچنین میزان تغییر FEV1 متعاقب درمان بین دو گروه از بیماران تغییر قابل ملاحظه ای ندارد و سن نقش قابل توجهی در ارزیابی پاسخ به درمان در حمله حاد بازی نمی کند.