چکیده سکته مغزی ایسکمیکیکی از علل اصلی مرگ و ناتوانی عصبی بلندمدت در سراسر جهان است که با شیوع بالا، عود مکرر و مرگومیر قابل توجه شناخته میشود. با وجود پیشرفتها، همچنان گزینههای تشخیصی و درمانی برای این نوع سکته، بهویژه در مرحله حاد و در آسیب ناشی از ایسکمی/ریپرفیوژن (I/R)، محدود باقی ماندهاند؛ و اکثریت قریب به اتفاق داروهای نوروپروتکتیو که در مطالعات پیشبالینی نتایج مثبتی نشان دادهاند، در آزمایشهای بالینی شکست خوردهاند. اگزوزومها، وزیکولهای خارجسلولی در مقیاس نانو که تقریباً از تمامی انواع سلولها ترشح میشوند، بهعنوان ناقلان مؤثر در ارتباطات بینسلولی در سیستم عصبی مرکزی مورد توجه گسترده قرار گرفتهاند. این ساختارها با توانایی عبور از سد خونی-مغزی، سمیت و ایمنیزایی پایین، و قابلیت انتقال مولکولهای زیستی عملکردی(از جمله miRNAها، پروتئینها و لیپیدها)نقش مهمی در فرآیندهای پاتوفیزیولوژیک و بازسازی مغز پس از سکته ایفا میکنند. مطالعات اخیر نشان دادهاند که اگزوزومها میتوانند به عنوان نشانگرهای زیستی غیرتهاجمی برای پیشبینی شدت آسیب و پیشآگهی سکته استفاده شوند و نقش محافظتی و ترمیمی قابل توجهی در فرآیندهای نوروژنز، آنژیوژنز، تنظیم التهاب و آپوپتوز پس از I/R مغزی دارند. این مقاله مروری به بررسی قابلیتهای تشخیصی و درمانی اگزوزومها در سکته مغزی ایسکمیک میپردازد و چالشها و چشماندازهای پژوهشهای آینده برای انتقال این فناوری به عرصه بالینی را مورد بحث قرار میدهد.