زمینه و هدف: شیمیدرمانی با داروهایی مانند دوکسوروبیسین و تراستوزوماب در بیماران مبتلا به سرطان سینه میتواند منجر به سمیت قلبی شود. درک سازوکار این آسیبها برای کاهش عوارض و ادامه درمان اهمیت دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی شدید (HIIT) و مصرف کورکومین بر شاخصهای گالکتین-۳ و پروکسیردوکسین۴ در بافت قلب موشهای سرطانی تحت درمان با دوکسوروبیسین بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، ۴۰ موش صحرایی ماده ویستار (۱۸ تا ۱۹ گرم) به پنج گروه تقسیم شدند: ۱) سرطان+دوکسوروبیسین، ۲) سرطان بدون دارو، ۳) سرطان+دوکسوروبیسین+تمرین، ۴) سرطان+دوکسوروبیسین+کورکومین، ۵) سرطان+دوکسوروبیسین+تمرین+کورکومین. پروتکل تمرین تناوبی شامل شش دوره با شدت ۸۰–۹۵٪ VO₂max و بازیابی فعال در ۳۰–۳۵٪ VO₂max بود که طی ۸ هفته و ۵ روز در هفته اجرا شد. کورکومین با دوز ۱۰۰ میلیگرم بر کیلوگرم بهصورت گاواژ یک ساعت پس از تمرین تجویز شد. یافته ها: سطح گالکتین-۳ در گروه دوکسوروبیسین افزایش معناداری یافت، در حالی که سطح پروکسیردوکسین ۴ در این گروه کاهش معناداری را نشان داد (001/0P=)در مقابل، در گروهی که تحت مداخله ترکیبی تمرین و کورکومین قرار گرفتند، سطح گالکتین-۳ کاهش و سطح پروکسیردوکسین ۴ افزایش معناداری داشت (001/0P=). اگرچه هر یک از مداخلات (تمرین یا کورکومین) به تنهایی نیز اثرات مشابهی را ایجاد کردند، اما اثر ترکیبی این دو مداخله بسیار چشمگیرتر بود. نتیجه گیری: تجویز دوکسوروبیسین منجر به افزایش سطح گالکتین-۳ و کاهش سطح پروکسیردوکسین ۴ در بافت قلب موشهای سرطانی میشود. در مقابل، ترکیب تمرین و کورکومین اثرات محافظتی قابل توجهی داشت و باعث کاهش گالکتین-۳ و افزایش پروکسیردوکسین ۴ شد. اگرچه هر یک از این مداخلات به تنهایی نیز مؤثر بودند، اما اثر همافزایی ترکیب آنها برجستهتر بود.