سابقه و هدف: ناکارآمدی میتوکندریایی یکی از سازوکارهای احتمالی پیشرفت بیماری قلبی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PCG1-α و سیترات سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت موشهای نر مدل سکته قلبیانجام شد. مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به 5 گروه کنترل سالم، کنترل سکته قلبی، تمرین هوازی، مکمل و تمرین + مکمل تقسیم شدند. گروه تمرین و تمرین+مکمل به مدت 8 هفته تحت تاثیر تمرین بر روی نوارگردان الکترونیکی هوشمند حیوانی به صورت 5 روز در هفته قرار گرفتند. در این زمان گروه کنترل سکته قلبی و مکمل برنامه تمرینی نداشت. کنترل سالم در ابتدا کشتار شدند. بیان ژن PCG1-α و سیترات سینتازمیتوکندریایی بااستفادهازروش Real-time PCR به دست آمد ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﺯﻣﻮن شاپیرو-ویلک و تحلیل واریانس دو طرفهو یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی ﺁﻧﺎﻟﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ. نتایج:. یافته ها نشان داد که بیان PCG1-α و سیترات سینتاز کاردیومیوسیتها در گروههای تمرین کرده با و بدون مصرف کورکومین به طور معنیداری بیشتر از گروههای مکمل و کنترل سکته قلبی است (001/0p=).بین دو گروهتمرین و تمرین + مکمل هم تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بیان هر دو ژن در گروه کنترل سکته قلبی کمتر از کنترل سالم بود (05/0 ≥P). نتیجه گیری: هشت هفته تمرین هوازی به تنهایی و در ترکیب با کورکومین منجر به افزایش بیان ژن PCG1-αوسیترات سینتاز گردید. اثر توام تمرین و ورزش به طور غیر معنای داری بیشتر بود.